Πολλοι γονεις εχουν την εντυπωση ότι η αγάπη προς τα παιδια τους αρκει για να μεγαλώσουν ευτυχισμενα και να εξελιχθουν σε ολοκληρωμενες προσωπικοτητες.
Στέλιος Παπαβέντσης Παιδίατρος MRCPCH DCH IBCLC
Προφανώς η αγάπη αυτή είναι απαραιτητη προυπόθεση για τη σωστη ανατροφη των παιδιών. Ωστοσο, δε φτάνει από μονη της.
Οι περισσότεροι γονεις αγαπαμε τα παιδια μας και το δείχνουμε με τις πράξεις και τα λογια μας, αλλοι περισσοτερο και αλλοι λιγοτερο, αναλογα με το χαρακτηρα και τη φιλοσοφια μας. Η εμφανης παραμέληση ενός παιδιου και η ελλειψη φροντιδας είναι υπαρκτο αλλα ευτυχως σπανιο προβλημα στις μερες μας. Το να αγαπαμε τα παιδια μας είναι πολύ σημαντικο, δε φτανει ομως από μονο του.
Φανταστειτε μια μητερα που επιβλεπει τη διχρονη κορη της στο παιδικο δωματιο.
Η μικρη πεταει τις μπλουζες της από το συρταρι. Η μητερα σηκωνει τον τονο της φωνης της λεγοντας ‘όχι παλι’, μετακινει τη μικρη παραδιπλα, τις δινει μια κουκλα στο χερι και την προτρεπει να παιξει με αυτην.
Η μικρή γκρινιαζει, δινει ένα πονηρο χαμογελο και επιστρεφει στο συρταρι. Η μαμα φωναζει ‘δε σ’αγαπαω’, αρπαζει το κοριτσακι και της χτυπαει το μαγουλο. Το νηπιο βαζει τα κλαμματα, η μαμα της την παιρνει αγκαλια, την πηγαινει σε άλλο δωματιο και προσπαθει να την παρηγορησει με φιλια και διαβεβαιωσεις αγαπης.
Ο διχρονος Αρης κινει ησυχα το τρενακι του στο πεζουλι της βεραντας. Η μαμα του τελειωσε το μαγειρεμα και ερχεται με χαρα στο μπαλκονι για να παιξει μαζι του. Πριν κοιταξει τι κανει το παιδι ρωταει ‘Θελεις να σου φερω τα μολυβια σου;
Η μηπως να βγαλω εξω το ποδηλατακι; Ε; Τι θελεις;’. Ο Αρης για μια στιγμη δεν απαντα, επειτα ξαφνικα τα ματια του λαμπουν, σηκωνεται και πεταει το τρενακι του κατω από τα καγκελα.
Η μαμα πλησιαζει λεγοντας ‘Γιατι το εκανες αυτό Αρη, εισαι ζαβολιαρης το ξερεις;’ Και γελαει ευθυμα. Επειτα από λιγα δευτερολεπτα ο μικρος, ξαναμμενος πια από το καινουργιο παιχνιδι, πεταει το αυτοκινητακι του και κοιταζει εντονα τη μαμα περιμενωντας την αντιδραση της. Εκεινη προφερει πιο εντονα ‘Όχι, ατιμο παιδακι, δεν είναι σωστο’.
Δεν προλαβαινει να τελειωσει τη φραση της και ο μικρος εχει πεταξει μια παντοφλα γελωντας. ‘Α, εισαι πολύ κακο παιδι’, φωναζει η μαμα και του παιρνει την άλλη παντοφλα από τα χερια.
Το παιδι θυμωνει και αρχιζει τα κλαμματα. ‘Καλα, παρε την παντοφλα αλλα μην την πεταξεις, ετσι;’ Υποχωρει αμεσως η μαμα.
Σε λιγο ο Αρης θα πεταξει κατω την παντοφλα μαζι με ένα ζευγαρι παπουτσια, η μαμα θα εξοργιστει, θα του δωσει μια δυνατη στα οπισθια και θα τον κλεισει με το ζορι στο σπιτι. Ο μικρος θα ξεσπασει σε κριση θυμου, η μαμα σε κριση απελπισιας και παραιτησης.
Αγαπουν αυτες οι μανες τα παιδια τους; Φυσικα. Αν τα παραπανω επεισοδια είναι τυπικα της καθημερινής συμπεριφορας τους, προαγουν οι μητερες αυτες την πληρη ψυχοκινητικη ανάπτυξη του παιδιου τους;; Όχι. Ένα παράδειγμα ότι οι καλες προθεσεις των γονεων δεν αρκουν.
Αυτό που επιπλεον χρειαζεται είναι οι γονεις να εχουν τις γνωσεις και τις δεξιοτητες, ωστε να χειριζονται τα παιδια τους στην κάθε στιγμη, με έναν τροπο που επιβεβαιωνει στην πραξη την αγαπη τους και προαγει την καλλιεργεια των παιδικων ψυχων.
