Υπάρχουν απόψεις και απόψεις για το τι είναι σωστό και λάθος στην ανατροφή των παιδιών.. Μια από αυτές τις απόψεις λέει πως πρέπει να επαινούμε λιγότερο τα παιδιά μας, να τα μαθαίνουμε να κοιμούνται περισσότερο και να λέμε ένα ψέμα κάθε τόσο. Έτσι θα αναθρέψουμε παιδιά σωστά προσαρμοσμένα στην κοινωνία που ζούμε.
Ασφαλώς οι απόψεις αυτές δεν είναι ένας πλήρης οδηγός για την ανατροφή των παιδιών, αλλά συμβουλές που προσπαθούν να δώσουν φως σε κάποιες «γωνίες» όπου η “λάθος επιστήμη” και οι παράξενες λαϊκές παραδόσεις έχουν οδηγήσει σε αναποτελεσματική αντιπαράθεση με τα παιδιά.
Ο έπαινος είναι κακός για τα παιδιά.
Από την εποχή του Woodstock, όλοι αυτοί που είχαν παρακολουθήσει τις συναυλίες, πίστευαν ότι είναι ξεχωριστοί και πιο έξυπνοι από τους άλλους.
Αυτοί οι άνθρωποι είχαν παιδιά και είπαν στα παιδιά τους ότι είναι ιδιαίτερα και έξυπνα πιστεύοντας ότι θα βελτιώσουν την εμπιστοσύνη τους ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν κάθε πνευματική πρόκληση. Οι ειδικοί όμως βρήκαν αποδείξεις ότι ισχύει μάλλον το αντίθετο.
Σε πειράματα που διεξήχθησαν ανάμεσα σε δύο ομάδες, στη μια ομάδα επαίνεσαν τα παιδιά ότι είναι έξυπνα και στην άλλη ομάδα όχι.
Τα παιδιά που δεν είχαν επαινεθεί, επέλεξαν να τους ανατεθούν εργασίες που ήταν περισσότερο ενδιαφέρουσες και με αυξημένο βαθμό δυσκολίας, σε αντίθεση τα παιδιά με τους πολλούς επαίνους επέλεξαν να μείνουν στις ασκήσεις που ήξεραν ότι θα λυθούν εύκολα.
Το αποτέλεσμα της έρευνας έδειξε ότι τα παιδιά από την ηλικία των 7 ετώντα οποία πλημμύριζαν με επαίνους, άρχισαν να κινούνται επιφυλακτικά κρύβοντας την αλήθεια από τους γονείς τους.
Οι αδικαιολόγητοι έπαινοι είχαν αρνητικές επιπτώσεις σε θέματα απόδοσης.
Ο εγκέφαλος είναι ένας μυς που έχει ανάγκη να ασκείται με σκοπό να αναπτυχθεί. Έτσι τα παιδιά που δεν άκουσαν “μπράβο” βελτίωσαν σχεδόν αμέσως τις επιδόσεις τους σε μαθηματικές πράξεις που τους δόθηκαν.
Σε μια άλλη έρευνα με παιδιά στην Κίνα, τα παιδιά που οι μητέρες τους τα επέπληξαν, βελτίωσαν την απόδοσή τους μετά από κάθε διαγώνισμα.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν ως γονείς;
Μην σταματήσετε να επαινείτε τα παιδιά σας, αλλά να είστε συγκεκριμένοι και ειλικρινείς όταν το κάνετε.
Να επαινείτε την προσπάθεια, και όχι τα χαρακτηριστικά. «Είσαι τόσο έξυπνος», δεν θα λειτουργήσει τόσο καλά όσο «προσπάθησες τόσο σκληρά»!
Συζητήστε τα λάθη και τις στρατηγικές για βελτίωση με τα παιδιά σας. Αλλά να το κάνετε σαν ένας στοργικός γονέας και όχι σαν ένας σκληρός προπονητής ποδοσφαίρου.
Η στέρηση του ύπνου είναι καταστροφική για τα παιδιά.
Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το 90% των γονέων στην Αμερική, πιστεύει ότι τα παιδιά τους κοιμούνται αρκετά, αλλά ένα 60% των εφήβων που συμμετείχαν στην έρευνα ανέφεραν υπνηλία μέσα στην ημέρα.
Όποια σύγχρονη ηλεκτρονική συσκευή και αν κατηγορήσουν οι γονείς δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι έφηβοι δεν κοιμούνται αρκετά.
Ακόμη χειρότερα, τα μικρότερα παιδιά θυσιάζουν τον ύπνο για τις εργασίες στο σπίτι, εξωσχολικές δραστηριότητες, και ποιοτικό χρόνο με τους γεμάτους ενοχές εργασιομανείς γονείς τους.
Μερικοί επιστήμονες πιστεύουν ότι τα προβλήματα ύπνου στη διάρκεια των ετών διαμόρφωσης και ανάπτυξης, μπορεί να προκαλέσουν μόνιμες αλλαγές στη δομή του εγκεφάλου.
Συνδέσεις έχουν βρεθεί μεταξύ της στέρησης του ύπνου και της υπερκινητικότητας.
Επίσης η έλλειψη ύπνου, συνδέεται με την παιδική παχυσαρκία και την κακή επίδοση στο σχολείο.
Όταν κάποιο σχολείο αποφασίζει να αλλάξει την ώρα έναρξης των μαθημάτων σε μία ώρα αργότερα, τα αποτελέσματα των εξετάσεων και η συμπεριφορά των σπουδαστών βελτιώνονται δραματικά.
Τι μπορούμε να κάνουμε για την έλλειψη ύπνου;
“Χαλαρώστε” με τον υπέρ – προγραμματισμό. Όλος αυτός ο εμπλουτισμός και η ακαδημαϊκή γνώση δεν θα «κολλήσει» στον εγκέφαλο του παιδιού που στερείται τον ύπνο.
Οι ειδικοί δηλώνουν ότι θα πρέπει οι γονείς να σκεφτούν τον ύπνο ως βασική ανάγκη για την ευημερία του παιδιού τους.
Θα αφήνατε την κόρη σας να οδηγήσει σε ένα αυτοκίνητο χωρίς ζώνη ασφαλείας;
Θα πρέπει να σκεφτείτε με τον ίδιο τρόπο για τον ύπνο.
Ας μιλήσουμε και για τις “άβολες συζητήσεις”…
Έχει παρατηρηθεί ότι οι γονείς, ιδίως αυτοί που έχουν προοδεύσει κοινωνικά, γενικά δεν μιλούν με τα μικρά παιδιά τους για τις ξεχωριστές φυλές, τις διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις ή τις διαφορετικές επιλογές ζωής στο σύνολο τους. Μεν μπορεί να λένε κάποιες αόριστες χαρούμενες κοινοτοπίες, ότι δηλαδή όλοι οι άνθρωποι είναι το ίδιο στο εσωτερικό ανεξάρτητα από το χρώμα τους, τη χώρα καταγωγής κ.λπ, όμως δεν μιλούν ανοιχτά μαζί τους.
Το αποτέλεσμα;
Επειδή τα παιδιά είναι επιρρεπή στην ομαδική ευνοιοκρατία χωρίς πραγματική συζήτηση με ενήλικες που γνωρίζουν τη σημασία των διαχωρισμών αυτών, αυτή η μη ουσιαστική προσπάθεια μπορεί να οδηγήσει σε ρατσιστικές στάσεις μεταξύ νηπίων (εμένα ο μπαμπάς μου είναι γιατρός… εμένα η μαμά μου είναι από την Γαλλία κ.οκ.).
Για δεκαετίες πολλοί γονείς και ειδικοί στην ανατροφή των παιδιών, πίστευαν λανθασμένα ότι τα παιδιά δεν θα παρατηρήσουν τις διαφορές των φυλών μέχρι η κοινωνία να το επισημάνει.
Αλλά ακόμη και τα μικρά παιδιά κατηγοριοποιούν ενστικτωδώς τους ανθρώπους από τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά.
Οι οικογένειες της μειονότητας συχνά δεν έχουν την πολυτέλεια να προσποιηθούν ότι το «διαφορετικό χρώμα» δεν είναι ένα θέμα που αξίζει συζήτησης.
Αν νομίζετε ότι είναι πολύ νωρίς για να μιλήσετε στα παιδιά για τις διαφορετικές φυλές, επιλογές κ.λπ., τα παιδιά θα σχηματίσουν τα δικά τους συμπεράσματα.
Μετά από αυτό το αναπτυξιακό στάδιο, είναι δύσκολο να τα κάνετε να αλλάξουν γνώμη.
Κατά ειρωνικό τρόπο, διάφορα σχολεία με μεγάλο αριθμό διαφορετικών εθνοτήτων υποστηρίζουν τον αυτό – διαχωρισμό, όμως το περιβάλλον αυτό δεν οδηγεί σε περισσότερες διαφορετικές φιλίες. Μπορεί να έχει και το αντίθετο αποτέλεσμα.
Τι μπορείτε να κάνετε;
Συζητήστε για τις διαφορετικές φυλές ακόμη και με άβολους όρους.
Ένα πείραμα έδειξε ότι όταν τα λευκά παιδιά έμαθαν ότι ένας σούπερ σταρ αθλητής μαύρος υπόμεινε την συμπεριφορά των λευκών, η συμπεριφορά τους απέναντι στους μαύρους έγινε πολύ πιο ευνοϊκή.
Τα παιδιά της μειονότητας θα πρέπει να είναι προετοιμασμένα για μελλοντικές διακρίσεις, αλλά μία σωστή σταθερή συζήτηση μπορεί να κάνει τα παιδιά να κατηγορούν κάθε φυλετική διάκριση ή να είναι πεπεισμένα ότι ποτέ δεν θα συμφωνήσουν σε ένα ρατσιστικό σύστημα.
Κάνοντας τα παιδιά της μειονότητας να είναι υπερήφανα για την εθνικότητά τους τα βοηθάτε να χτίσουν την αυτοπεποίθησή τους και να πιστεύουν ότι η επιτυχία τους οφείλεται στην προσπάθεια και την ικανότητα.
Τα “λευκά παιδιά” μπορεί να έχουν ήδη αντιληφθεί ότι ανήκουν σε μία προνομιούχα ομάδα. Έτσι λόγω αυτής της δύναμης, οι συνομιλίες υπερηφάνειας για τα παιδιά αυτά θα ήταν περιττές και ρατσιστικές.
Μην υποθέσετε ότι επειδή έχετε γράψει τα παιδιά σας σε ένα σχολείο με διαφορετικές εθνότητες, δεν έχετε ανάγκη και υποχρέωση να μιλήσετε για τις φυλετικές διακρίσεις.
Τα ψέματα βλάπτουν τα παιδιά σας.
Πιστεύετε ότι το παιδί σας δεν θα σας πει ποτέ ψέματα, και αν το κάνει θα το καταλάβετε αμέσως. Κάνετε λάθος.
Σε κάθε μελέτη, οι γονείς, οι δάσκαλοι και οι ξένοι, καταφέρνουν λίγο καλύτερα από το να κερδίσουν ένα λαχείο, καθορίζοντας αν ένα παιδί τους λέει ψέματα.
Μέχρι την ηλικία των 4, όταν πίστευαν ότι μπορούσαν να ξεφύγουν με το ψέμα, το 80% των παιδιών που μελετήθηκαν εξαπάτησαν σε ένα παιχνίδι, και στη συνέχεια είπαν ψέματα ότι το έκαναν.
Με λίγες εξαιρέσεις, τα παιδιά των 4 ετών λένε ψέματα μία φορά κάθε 2 ώρες, και αυτά των 6 ετών λένε ψέματα μία φορά κάθε ώρα.
Η σκληρή τιμωρία για τα ψέματα κάνει τα παιδιά ακόμη καλύτερους ψεύτες, θα προσπαθήσουν περισσότερο να πουν καλύτερα ψέματα, και θα τα διπλασιάσουν για να αποφύγουν την τιμωρία.
Τα μικρά παιδιά λένε ψέματα για να ευχαριστήσουν τους γονείς τους λέγοντάς τους αυτό που θέλουν να ακούσουν.
Είμαστε τα μοντέλα της “ανεντιμότητας” στα παιδιά μας, με όλα τα “αθώα ψέματα” μας που καλύπτουν κάποια κοινωνική αμηχανία ή μπορεί να βλάψουν τα συναισθήματα.
Ενθαρρύνουμε τα παιδιά να αποκρύπτουν πληροφορίες από τους ενήλικες κατηγορώντας τα για κουτσομπολιό.
Τι μπορείτε να κάνετε.
Δύο ψέματα κάνουν μία αλήθεια.
Αν λέτε ψέματα στα παιδιά σας λέγοντας «Ακόμη και αν έσπασες το βάζο δεν θα σε μαλώσω. Αν μου πεις την αλήθεια θα αισθανθώ περισσότερο χαρούμενη και περήφανη για εσένα», τότε τα παιδιά σας πιθανότατα θα πουν αλήθεια.
Βλέπετε τα παιδιά λένε ψέματα για να ικανοποιήσουν εσάς…Προσπαθούν να σας ευχαριστήσουν γι’ αυτό λένε ψέματα.
Κανένας γονέας δεν είναι τέλειος και κάθε οικογένεια πράττει όσο καλύτερα κρίνει..
