Ελάχιστοι είναι οι γονείς που έχουν το κουράγιο, έπειτα από μια κουραστική μέρα, να πιέζουν και να τσακώνονται με το παιδί για να κάνει τα μαθήματα του σχολείου –πόσο μάλλον να το βοηθούν ουσιαστικά με αυτά. Τι άλλο μπορεί να γίνει, όμως; Η μαμά-blogger Wendy Wisner βρήκε μια άλλη λύση και τη μοιράζεται μαζί μας.
«Έχω ακούσει όλες τις συζητήσεις σχετικά με το πόσο κακό είναι να πιέζεις το παιδί να κάνει τα μαθήματά του. Έχω διαβάσει σχετικές έρευνες για το πόσο άχρηστο είναι το διάβασμα στο σπίτι –ειδικά στο Δημοτικό. Έχω διαβάσει άρθρα που κατακρίνουν τους γονείς που κάνουν οι ίδιοι τα μαθήματα και τις εργασίες των παιδιών τους –παρόλο που εγώ δεν έχω φράσει ακόμα μέχρι εκεί (και, μεταξύ μας, αναρωτιέμαι πώς κάποιοι γονείς το κάνουν αυτό).
Και παρ’όλα αυτά, πάντα υπέκυπτα. Τα πρώτα χρόνια του Δημοτικού, καθημερινά από τις 3 το μεσημέρι έως τις 6 το απόγευμα, παρακαλούσα τον γιο μου να στρώσει επιτέλους τον πισινό του και να κάνει τα μαθήματα της επόμενης μέρας.
Αν δεν τελείωνε με τα μαθήματά του θα καθυστερούσε να φάει βραδινό ή να δει τηλεόραση. Πάντα τον αφήναμε για λίγη ώρα μετά το σχολείο να χαλαρώσει και να ξεκουράσει το μυαλό του, αλλά ερχόταν κάποτε η στιγμή που έρεπε να τον στριμώξουμε για να τελειώνει με τις υποχρεώσεις του.
Τελικά, κάποτε τελείωνε με τα μαθήματα της επόμενης ημέρας, τα οποία γενικώς δεν του έπαιρναν πάνω από 15 λεπτά. Σε αντίθεση με τον χρόνο που με έπαιρνε εμένα να τον παρακαλώ, να γκρινιάζω και να του ζητώ με κάθε πιθανό τρόπο να συγκεντρωθεί και να τελειώσει.
Και να σκεφτεί κανείς, πως ούτε εγώ πίστευα πραγματικά στη χρησιμότητα αυτών των εργασιών.
Όταν, λοιπόν, ξεκίνησε η φετινή χρονιά, και ο γιος μου ξεκίνησε την Δ’ Δημοτικού, αποφάσισα να προσεγγίσω εντελώς διαφορετικά την ώρα του διαβάσματος. Αποφάσισα, ότι θα τον ρωτάω αν έχει κάτι για την επόμενη μέρα και αν θέλει τη βοήθειά μου και… μέχρι εκεί. Θα τον άφηνα μόνο του να αποφασίσει αν και πότε θα διαβάσει.
Και -προς έκπληξή μου- τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά!
Τις πρώτες μέρες δεν ήταν όλα ρόδινα. Ο γιος μου θυμόταν να κάνει τα μαθήματά του την ώρα που ξάπλωνε για ύπνο και τότε πηδούσε από το κρεβάτι και τα έκανε, και αυτό χαλούσε εντελώς το ωράριο του ύπνου του (και την ανάγκη της μαμάς για λίγες ώρες ησυχίας). Άλλες φορές το συνειδητοποιούσε το πρωί, την ώρα που ξυπνούσε και μάλωνε εμένα που δεν του το είχε θυμίσει!
“Δεν είναι δική μου ευθύνη, φίλε μου!”, του έλεγα και του θύμιζα πόσο εκνευριζόταν κάθε φορά που στο παρελθόν τον πίεζα να κάνει τα μαθήματά του.
Τώρα πια, όμως, σχεδόν έναν μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, έχει συμβεί κάτι υπέροχο. Κάνει μόνος του, αυτοβούλως, τα μαθήματά του, χωρίς εγώ να το πω το παραμικρό. Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Ναι, κάποιες φορές του θυμίζω διάφορα πράγματα, σε φιλικό επίπεδο, αλλά μέχρι εκεί.
Και κάτι ακόμα: Το διάστημα αυτό έχω παρατηρήσει, ότι είναι πολύ πιο κινητοποιημένος για να κάνει τα μαθήματά του, σε σύγκριση με το παρελθόν. Θέλει να τα πάει καλά, να πάρει καλό βαθμό. Συχνά μου ζητάει τη βοήθειά μου, π.χ. να του κρατάω το βιβλίο στην Ιστορία…
Σίγουρα, ο γιος μου είναι από τα ανταγωνιστικά παιδιά και γενικά του αρέσει το σχολείο, οπότε δεν μπορώ να πω με σιγουριά, ότι η απόφαση που πήρα εγώ θα λειτουργούσε σε όλα τα παιδιά. Αλλά αν το σκεφτείτε, κάνοντας ένα βήμα πίσω και αφήνοντας το παιδί σας να αναλάβει την ευθύνη των εργασιών του, είναι ίσως ο μόνος τρόπος να μάθει στην ακαδημαϊκή πειθαρχία που θα του χρειαστεί στο μέλλον.
Σκεφτείτε το: Δεν θα είστε στο πλευρό του κάθε στιγμή, καθώς θα μεγαλώνει και θα προχωράει στο σχολείο, στις σπουδές του –ή και στη ζωή του.
Και υπάρχει σίγουρα ένα σπουδαιότερο μάθημα να πάρει το παιδί από αυτό: Το να βρισκόμαστε διαρκώς πάνω από το κεφάλι των παιδιών μας είναι εξαιρετικά εξαντλητικό για όλους και δεν προσφέρει σε κανέναν τίποτα. Καταλαβαίνω την τάση μας να παρεμβαίνουμε, ειδικά σε θέματα σχετικά με το σχολείο, γιατί θέλουμε τα παιδιά μας να αριστεύουν (και -ας το παραδεχτούμε- οι δικές τους επιτυχίες ικανοποιούν το δικό μας εγώ).
Αλλά ο καλύτερος τρόπος για να μεγαλώσουν τα παιδιά μας και να γίνουν ανεξάρτητα είναι να τα αφήσουμε, κάνοντας μερικά βήματα πίσω. Αφήστε τα παιδιά σας να κάνουν λάθη. Αφήστε τα να αποτύχουν ορισμένες φορές. Έτσι θα μάθουν, ότι ο δρόμος για την επιτυχία πρέπει να ξεκινά από μέσα μας και όχι από την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τους άλλους.
Σταματήστε να κάνετε τον αστυνόμο στο διάβασμά τους. Σταματήστε να γκρινιάζετε και να είστε διαρκώς πάνω από το κεφάλι τους. Μπορεί να μοιάζει τρομακτικό στην αρχή -και είναι σίγουρο ότι το παιδί θα τα κάνει θάλασσα- αλλά μακροπρόθεσμα, μεταθέτοντας την ευθύνη στους ώμους του παιδιού, και εσάς θα γλυτώσει από πολλούς πονοκεφάλους και το παιδί θα κάνει πιο επιτυχημένο. Σκεφτείτε το!»
το διαβάσαμε εδώ: infokids.gr
