Βράδυ.
Οι δείκτες του ρολογιού έχουν αγκαλιαστεί κι ο αριθμός 10 γίνεται συνοδοιπόρος στο ταξίδι του Μορφέα.
Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστα λεπτά που ένα ταξίδι σε κόσμο μαγικό και πολύχρωμο, έχει λάβει τέλος.
Ένα ακόμα παραμύθι, από τα πολλά που περιμένουν την ανάγνωσή τους δίπλα στο κρεβάτι, έχει διαβαστεί και η μικρή μας κόρη έχει κλείσει τα μάτια της.
γράφει ο Ανδρέας Φαδάκης..
“Θα μου διαβάσεις παραμύθι;”
Ήταν το μέγα – καίριο ερώτημα που μεσουρανούσε κάποτε. Πλέον, η συνήθεια έγινε λατρεία, το ερώτημα μετατράπηκε σε δεδομένο. Μένει η επιλογή, ξεχωριστή κάθε βράδυ, για το είδος του παραμυθιού που θα μας ταξιδέψει.
Υπάρχει μια μαγική φράση στην έναρξη ενός παραμυθιού, μια μεγαλειώδης στιγμή στον κόσμο των παιδιών. “Μια φορά κι έναν καιρό θα πεις” και ξάφνου δυο ματάκια αφιερώνουν όλο τους το είναι πάνω σου. Θαρρείς κι άλλη μια παράσταση με εσένα αφηγητή ξεκινά.
Ο τρόπος διήγησης ενός παραμυθιού δεν είναι εύκολος, το αντίθετο.
Πολύτιμα εφόδια για να καθηλώσεις το μικρό σου πλάσμα είναι το ξεχωριστό ηχόχρωμα σε κάθε φράση – διάλογο της ιστορίας, οι παύσεις, τα βλέμματα. Ενίοτε και οι κινήσεις των χεριών που δίνουν άλλο τόνο και υπόσταση στη διήγηση.
Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών, είναι οι ερωτήσεις που χρήζουν απάντησης μ’ ένα μεγάλο “γιατί” να πλανάται στον… ορίζοντα του παιδικού δωματίου.
“Γιατί ο λύκος ήταν κακός, γιατί ο Πινόκιο έχει μεγάλη μύτη, γιατί ο Κοντορεβυθούλης ήταν μικρούλης”, κλπ.
Οι διάλογοι που δημιουργείς γενικότερα μ’ ένα παιδί, δεν τους συγκεντρώνει μια ολάκερη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μια αστείρευτη πηγή αποριών παντός είδους, που καλείσαι πάντα να βρεις απάντηση. Θέτοντας σε εφαρμογή τον μηχανισμό, που ο δημιουργός του Star Wars Τζορτζ Λούκας μπροστά του ωχριά.
Όλα τα ωραία, κάποτε τελειώνουν… Η φράση τούτη θα μπορούσε να ισχύει για οτιδήποτε άλλο εκτός από το τέλος διήγησης του κάθε παραμυθιού. Ακόμα κι αν τα μάτια σου κλείνουν κι αν αναζητάς μάταια την τελευταία ικμάδα κουράγιου, “το μικρό στο δέμας” κοινό σου θα θέλει κι άλλο λίγο. Άλλο ένα παραμύθι, άλλη μια ιστορία. Μα, πως να αρνηθείς και πως να προσπεράσεις μια τέτοια επιθυμία…
Μια επιθυμία των παιδιών που πηγάζει από την θέληση να εξερευνήσουν, να μάθουν, να συλλέξουν εικόνες, χρώματα και μυρωδιές. Να ζήσουν και να αισθανθούν, με τον ήρωα της κάθε ιστορίας ταξιδευτή και σύμμαχο.
Τα παραμύθια μπορεί να φαίνονται στα μάτια μας κάτι το απλό, μια σειρά σελίδων με έντονα χρώματα και πάμπολλους ήρωες. Διαβάζοντας μαζί τους, όμως, αντιλαμβάνεσαι την χαρά και την αυθεντικότητα των απλών πραγμάτων.
Αν αντικρίζαμε την ζωή μας όπως τα παιδιά τα παραμύθια, ο κόσμος μας θα ήταν λιγάκι καλύτερος και πολύχρωμος.
