Ποιος σπρώχνει στην αυτοκτονία ένα 14χρονο παιδί;

Τις ημέρες που πέρασαν, ταραχθήκαμε όλοι από την τραγική αυτοκτονία της 14χρονης που έπεσε στον συρμό του ηλεκτρικού, δίνοντας τρομακτικό τέλος στην ζωή της. Προφανώς το πανελλήνιο συγκλονίστηκε στο άκουσμα αυτής της αδιανόητης είδησης, ωστόσο το ξετύλιγμα του κουβαριού της υπόλοιπης ιστορίας δημιούργησε συναισθήματα οργής και αγανάκτησης κι αυτό γιατί πίσω από αυτήν την ιστορία βρίσκεται ένας 43χρονος πατέρας ενός επίσης 14χρονου κοριτσιού που είχε συνάψει ερωτικές σχέσεις με την κοπέλα που έδωσε τέλος στην ζωή της.

Γράφει ο Γιάννης Σπυριδάκης

Ας προσπαθήσουμε να μείνουμε ψύχραιμοι και να μιλήσουμε για γεγονότα. Γεγονός είναι πως αυτός ο άνθρωπος παρέβη τον νόμο διατηρώντας σχέση με μία ανήλικη. Αυτό είναι μια παρανομία που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Του αξίζει να τιμωρηθεί με τον πιο αυστηρό τρόπο. Γεγονός είναι πως μία νεαρή κοπέλα πήρε μία πολύ γενναία όσο και ανόητη απόφαση, ρίχνοντας το κορμί της στις ράγες ενός τρένου. Που βρήκε αυτήν την δύναμη; Πώς κατάφερε να ζυγίσει -έστω παρορμητικά- τις επιλογές της καταλήγοντας σε αυτήν την μη αναστρέψιμη ενέργεια;

Σε κάθε μακάβρια ιστορία ο κόσμος αναζητά θύματα και θύτες και για την ακρίβεια, συνήθως τα θύματα είναι εκείνα που δίνουν το έναυσμα για τα περαιτέρω. Έτσι και στην λυπηρή αυτή ιστορία, το θύμα ήταν η νεαρή αυτή κοπέλα που πλήρωσε με την ζωή της, κάποια λάθη που έκαναν άλλοι πολύ πριν από εκείνη. Και ο θύτης; Ποιος είναι ο θύτης σε τούτην εδώ την ιστορία;

Το ευκολότερο όλων είναι να βιαστούμε να κατηγορήσουμε το… ανθρωπόμορφο τέρας, τον παιδεραστή, τον ηθικό αυτουργό, τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από αυτήν την ιστορία και όταν τον δούμε να καταδικάζεται στα πλαίσια της Ελληνικής Δικαιοσύνης, θα αλλάξουμε το κανάλι ανακουφισμένοι.

Μήπως σε όλο τούτο το σκηνικό ξεχνάμε δύο βασικούς πρωταγωνιστές; Δύο κύριες μεταβλητές αυτής της εξίσωσης; Μήπως ξεχνάμε τους γονείς αυτού του κοριτσιού; Όχι φυσικά τους δύο τραγικούς ανθρώπους που αναγκάστηκαν να αποχαιρετίσουν το ίδιο τους το παιδί, αλλά αυτούς που προϋπήρχαν στην ζωή του παιδιού αυτού όσο αυτό ρούφαγε τις πρώτες εμπειρίες της ζωής στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.

Γιατί μια κοπέλα 14 χρονών που ψώνιζε σε ένα ψιλικατζίδικο να φτάσει να ερωτευτεί τον ιδιοκτήτη του και μάλιστα να το κάνει με τόσο μεγάλο πάθος και ένταση που να αποτελέσει και αφορμή για να δώσει τέλος στην ζωή της; Ποια ήταν η συμμετοχή των γονιών της σε αυτήν την αμέλεια του κοριτσιού να αφεθεί στα χέρια ενός απαγορευμένου εισβολέα; Ποια η παρέμβαση τους όταν έβλεπαν(;) το παιδί τους ερωτευμένο; Κι αν το παιδί κατάφερε να κρατήσει μυστική αυτήν την εξέλιξη της ζωής της απ’ τους γονείς της, τότε ποιος αλήθεια ευθύνεται; Μήπως και πάλι εκείνος ο παιδεραστής;

Με αφορμή τον παραπάνω προβληματισμό, αναρωτιέμαι τι μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης δίνουμε στα παιδιά μας, ακόμα και σήμερα. Αναρωτιέμαι αν ακόμα και σήμερα τα παιδιά μαθαίνουν για την ερωτική συνεύρεση, από την έμπειρη ξαδέρφη τους ή ακόμα χειρότερα από τις πορνογραφικές σελίδες στο διαδίκτυο.

Μα περισσότερο απ’ όλα, αναρωτιέμαι αν εφόσον αυτός ο έρωτας ήρθε, παγιώθηκε, έγινε μία (δυσάρεστη) πραγματικότητα με πολλά και διαφορετικά αδιέξοδα, ποιος ευθύνεται που αυτό το παιδί είδε σαν μόνη πιθανή λύση την αυτοκτονία; Γιατί αυτό το παιδί δεν σκέφτηκε πως όταν στην ζωή αποτυγχάνουμε, τα κάνουμε “μούσκεμα” σε αυτήν την υπέροχη ηλικία των 14, υπάρχει πάντα ένα “λιμάνι” να δέσουμε, μια μεγάλη αγκαλιά να μας δεχτεί βοηθώντας μας να δούμε τα λάθη μας ή έστω να μειώσουμε τις δυσάρεστες συνέπειες ενός γεγονότος;

Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα εγχειρίδιο απόλυτης επιτυχίας στο πως να μεγαλώνεις έναν έφηβο. Εκείνοι είναι απρόβλεπτοι και αντιδραστικοί κι εμείς σαν γονείς φοβισμένοι, πολυάσχολοι και συχνά αδρανείς. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όμως, έχουμε χρέος να βρισκόμαστε στην πλαϊνή τσέπη της σχολικής τσάντας, στην φόδρα μιας κωλότσεπης, σε μια γωνίτσα στην λίστα επαφών ενός κινητού τηλεφώνου. Έτσι, για ώρα ανάγκης…