Με αφορμή την περισυλλογή του παιδιού από τη θάλασσα και την κατακραυγή που βλέπω παντού, δύο σκέψεις.
γράφει ο Γιώργος Συμεωνίδης…
Ήταν θυμάμαι ενός ο μικρός, και είχαμε πάει οι τρεις μας με τη μαμά του σε ένα πρωτάθλημα καράτε.
Μόλις γυρίσαμε και ενώ ήταν στο καρότσι έβγαλα το τρόπαιο που είχα κερδίσει από το σάκο μου να το ακουμπήσω στο τραπέζι και επειδή προφανώς ήταν γυαλιστερό, ο μικρός γύρισε απότομα να το κοιτάξει, έκανε ένα μικρό γδούπο και έσκασε στο πλακάκι, μόλις μερικά εκατοστά από τη μαμά του και λιγότερο από δύο μέτρα από μένα, χωρίς να τον δει κανείς από τους δύο μας καν πως έπεσε!
Περάσαμε το κλασικό σοκ του τρίωρου ( τρεις ώρες συνήθως ζητούν οι γιατροί να παρακολουθήσεις το παιδί για να δεις εάν έχει συμπτώματα διάσεισης), ήταν όλα οκ και το βάλαμε πίσω μας.
Έκτοτε, πολλοί – πάνω από δέκα – φίλοι γονείς έχουν πάθει το ίδιο είτε από καρότσι είτε από αλλαξιέρα, είτε από κρεβάτι κοκ.
Όταν μου το εμπιστεύονται, συνήθως ενοχικά, τους χαμογελάω πάντα πλατιά και τους λέω ότι κάθε γονιός που σέβεται τον εαυτό του έχει δει το παιδί του να σκάει κάτω σε απόσταση αναπνοής χωρίς να προλάβει να κάνει τίποτα, και συνήθως γελάμε πολύ μιας και όλα τα παιδάκια μας χαίρουν άκρας υγείας.
Θέλω λοιπόν να πω, όποιος έχει παιδιά, ειδικά ζωηρά παιδιά, ξέρει ότι αρκεί μια στιγμή, μια μόνο, για να γίνει το κακό.
Και όσοι βαυκαλίζονται ότι δεν έχει διαφύγει το παιδί τους της προσοχής τους – οι τέλειοι γονείς – ας μας κάνουν τη χάρη εμάς που πέφτουμε για ύπνο κάθε βράδυ σκεπτόμενοι πόσο λίγοι θα είμαστε πάντα για τα παιδιά μας σε σχέση με αυτό που ιδανικά θα θέλαμε να τους δώσουμε
