Ο ερχομός ενός δεύτερου μωρού είναι ένα χαρούμενο γεγονός με πολλές, μα πολλές προεκτάσεις…
γράφει η Ειρήνη Κιλέτση
Οι γονείς, γνωρίζουν ήδη από το πρώτο τους παιδί τι σημαίνει αυτό, αισθάνονται πιο σίγουροι κι ασφαλείς έχοντας πλέον την εμπειρία του να είναι γονείς, αν και γνωρίζουν πως με ένα ακόμη παιδί αυξάνονται οι υποχρεώσεις τους και περιορίζεται ο χρόνος τους. Αυτό ωστόσο που απασχολεί κυρίως τους γονείς στον ερχομό ενός δεύτερου παιδιού είναι η αντίδραση του πρώτου! «Πώς θα το πάρει, όταν έρθει το μωρό»; «Πώς μπορούμε να το προετοιμάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα»; Σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία του παιδιού παίζει η ηλικία του. Αλλιώς μιλάμε και προετοιμάζουμε ένα παιδί δυο, τριών ετών κι αλλιώς ένα μεγαλύτερο παιδί πέντε, έξι ή και μεγαλύτερο.Έχουμε και λέμε:
Tου μιλάμε για την εγκυμοσύνη σχεδόν από το πρώτο τρίμηνο, αν είναι μεγαλύτερο παιδί κι όταν γίνεται αισθητή η εγκυμοσύνη, σε μικρότερα παιδιά.
Έτσι του δίνουμε χρόνο να προετοιμαστεί και κυρίως να σχετιστεί με το μωρό πριν ακόμη αυτό γεννηθεί. Είναι καλό να μη σχετίζουμε οποιαδήποτε αδιαθεσία ή δυσκολία της εγκυμοσύνης με το μωρό, γιατί τα παιδιά είναι εύκολο να θυμώσουν και να μη θέλουν αυτό το άγνωστο μωρό που ταλαιπωρεί τη μαμά τους αλλά και τα ίδια π.χ. όταν η μαμά δεν μπορεί να τα πάρει αγκαλιά!
Μπορούμε να ενθαρρύνουμε το παιδί να μιλήσει στην κοιλίτσα, στο αδελφάκι του που είναι μέσα, να το αισθανθεί όταν αυτό κουνιέται ή να επισκεφτεί με τη μαμά και το μπαμπά το γιατρό για να το δουν μαζί!
Επίσης, αν είναι μεγαλύτερο μπορεί να βοηθήσει στην προετοιμασία του δωματίου, ή να διαλέξει κι εκείνο κάποια ρούχα και παιχνίδια για το μωρό. Είναι πολύ βοηθητικό να αισθάνεται σημαντικό το ίδιο και ότι το αγαπούν και υπολογίζουν τη γνώμη του και τη βοήθεια που προσφέρει!
Οι αλλαγές αυτή την περίοδο και κυρίως κοντά στην ημερομηνία γέννησης του μωρού είναι προτιμότερο να αποφεύγονται, π.χ. να πάει το παιδί στον παιδικό σταθμό ή σε άλλο δωματιο, για να μη νοιώσει ανεπιθύμητο και παραγκωνισμένο.
Η δική του εμβρυακή περίοδος, η εγκυμοσύνη της συντρόφου σας, οι φωτογραφίες από τότε, οι υπέρηχοι κι όλες οι ιστορίες που σχετίζονται μ’ εκείνη την εποχή γίνονται το αγαπημένο θέμα συζήτησης.
Θα θέλει να τις ακούει ξανά και ξανά και αυτό το βοηθά να μη νοιώσει παραγκωνισμένο!
Τέλος υπάρχουν παραμύθια και ιστορίες που μιλούν για το πως το Αρκουδάκι απέκτησε αδελφάκι κλπ.
Όπως και τα παραδείγματα φίλων που έχουν ήδη αδέλφια και δίνουν τη δυνατότητα να το συζητήσουμε. Από την άλλη, είναι πολύ σημαντικό να αφουγκραστούμε και το ίδιο το παιδί και τις ανάγκες του σε σχέση με τον ερχομό του μωρού. Κάποια παιδιά δε χρειάζονται πολύ κουβέντα κι ανάλυση για το θέμα. Χρειάζονται την πληροφόρηση και χρόνο για να έρθουν μετά μόνα τους και να ρωτήσουν ό,τι θέλουν. Αυτό είναι κάτι απολύτως φυσικό και χρειάζεται να το ακολουθήσουμε.
Χρειάζονται κι οι γονείς προετοιμασία για τον ερχομό ενός ακόμη μωρού;
Η αλήθεια είναι πως όσο και να ξέρουμε τι μας περιμένει, δεν έχουμε ιδέα πώς θα είναι τα πράγματα, πώς θα είμαστε με το νέο μωράκι! Μπορεί να είναι πιο απλά και εύκολα, μπορεί και όχι. Ας έχουμε υπόψη για extra βοήθεια από όπου μπορεί να έρθει. Καμιά φορά και κυρίως τους πρώτους μήνες οι δυο γονείς μοιάζει να μην είναι «αρκετοί» να ανταποκριθούν σε τόσα πρακτικά θέματα που προκύπτουν. Το ζευγάρι ας έχει κατά νου πως μπορεί να υπάρξουν εντάσεις απ’ την κούραση και την αλλαγή της ισορροπίας στο οικογενειακό σύστημα μέχρι να ξαναβρεθεί αυτή η νέα ισορροπία. Ο πατέρας χρειάζεται να βάλει τα δυνατά του να στηρίξει και να διευκολύνει τη μητέρα στο να εδραιώσει το δεσμό της με το νέο μωρό αλλά και να έχει πιο πολύ κατά νου το πρωτότοκο παιδί που χάνει την αποκλειστικότητα και το νοιώθει αυτό πιο έντονα σε σχέση με τη μητέρα. Οι αντιδράσεις του πρωτότοκου παιδιού μπορεί να είναι ποικίλες. Η ζήλια κάνει την εμφάνισή της σε όλο της το μεγαλείο και οι γονείς χρειάζεται να είναι ανοιχτοί σ’ αυτές τις αντιδράσεις χωρίς συγκρίσεις και κριτική. π.χ. «έλα τώρα πώς κάνεις έτσι; ένα μωρό είναι, εσύ είσαι μεγάλο παιδί τώρα». ΔΕΝ είναι μεγάλο παιδί τώρα! Είναι απλώς μεγαλύτερο από το μωρό. Αυτή η προσδοκία προκαλεί στο παιδί ενοχές για συναισθήματα που είναι απολύτως φυσιολογικά σε μια περίοδο που βιώνει έντονο στρες και άγχος!
Ένα επίσης σημαντικό κομμάτι είναι ότι οι γονείς συχνά αισθάνονται το φόβο ότι δε θα αγαπούν το δεύτερο παιδί τους όπως το πρώτο και ότι δε θα μπορέσουν να συνδεθούν μαζί του στον ίδιο βαθμό. Ή αγωνιούν μη τυχόν και παραμελήσουν το πρώτο παιδί εξαιτίας της φροντίδας που χρειάζεται το νεογέννητο. Ακόμη ότι το νεογέννητο το φροντίζουν καλύτερα και του προσφέρουν περισσότερα λόγω της εμπειρίας που έχουν ήδη — π.χ. Ένας μπαμπάς είναι πλέον εξοικειωμένος με βρέφη και μπορεί να το κρατήσει ή να του κάνει μπάνιο κάτι που μπορεί να μην έκανε από την αρχή με το πρώτο του παιδί. Η προετοιμασία λοιπόν αφορά σε όλη την οικογένεια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και όπως καταλαβαίνετε ιδιαίτερο ρόλο στην ανεύρεση της νέας ισορροπίας παίζει ποιός άλλος;! Μα ο superdad!
Σπούδασε στο τμήμα Ψυχολογίας του Α.Π.Θ. και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τετραετή εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία Gestalt. Εργάζεται ως ψυχοθεραπεύτρια ενηλίκων σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο εδώ και 15 χρόνια έχοντας στο ενεργητικό της πλήθος διαλέξεων σε φορείς και σχολεία. Υπήρξε συντονίστρια σε ομάδες γονέων, σε ομάδες της κοινωνικής υπηρεσίας της ΧΕΝ και συνεργάτης του κέντρου Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας του Α.Π.Θ. Η ψυχοσωματική υγεία, η προετοιμασία ζευγαριών για την κοινή τους ζωή και το ρόλο τους ως γονείς και η διαχείριση κρίσεων είναι μερικά από τα θέματα με τα οποία εργάζεται. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρίας ψυχοθεραπείας Γκεστάλτ και μέλος της Ευρωπαϊκής εταιρίας Ψυχοθεραπείας (EAGT).
