Διάβασα πρόσφατα πως για τα παιδιά, η αγάπη είναι συνώνυμη με το χρόνο που τους διαθέτεις. Ο χρόνος με τα παιδιά είναι αυτός που καθορίζει την σχέση σου με αυτά. Αμέσως κοντοστάθηκα. Σκέφτηκα. Πάτησα το “κουμπί” μιας αυτόματης και αστραπιαίας αναδρομής των σχεδόν 8 ετών που είμαι πατέρας, ανακάτεψα σκέψεις και εικόνες από άλλους γονείς και παιδιά που γνωρίζω και κατέληξα -ναι κατέληξα- στην πλήρη ανατροπή αυτής της φράσης.
γράφει ο Γιάννης Σπυριδάκης,
Βλέπετε, καταφέρνω να αφιερώνω στα παιδιά μου περίπου 22 από τις 56 ελεύθερες ώρες τους την εβδομάδα (αφαιρώ εκείνες του ύπνου και του σχολείου). Αυτές οι ώρες έχουν παιχνίδι, διαδρομές με το αμάξι, πολλές δραστηριότητες αλλά και γκρίνιες. Ώρες φαγητού, αλλά και πολλών ερωταπαντήσεων.
Στα 8 χρόνια που είμαι πατέρας, έχω ζήσει πολλές διαφορετικές περιόδους σε ό,τι αφορά τον χρόνο μου με τα παιδιά μου. Υπήρξε εποχή που είχα διαμορφώσει το πρόγραμμα μου με τέτοιο τρόπο ώστε να τα πηγαίνω σχολείο, να τα γυρίζω από αυτό και να είμαι παρόν στην πλειοψηφία του χρόνου τους και άλλη κατά την οποία αναγκάστηκα να εργάζομαι όλες τις μέρες της εβδομάδας προκειμένου να σταθώ υλικά στο ύψος των απαιτήσεων που οι τότε συνθήκες ζητούσαν. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διεκδικώ περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου.
Για διάφορους λόγους όμως ο χρόνος αυτός έχει και θα έχει πάντα ένα όριο. Αυτό σημαίνει πως και η αγάπη μου για εκείνα διέπεται από ένα αντίστοιχο όριο; Προφανώς κάτι τέτοιο είναι απλά γελοιωδώς άτοπο. Μήπως αντί να μιλάμε για ποσότητα, πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε για ποιότητα; Να εξετάσουμε επιτέλους τι κάνουμε με τον διαθέσιμο χρόνο μας με τα παιδιά;
Να σκεφτούμε αν τους δίνουμε μόνο πρόσβαση σε ηλεκτρονικά παιχνίδια, εφαρμογές στο tablet ή την τηλεόραση, αν μας αρκεί να κανονίσουμε έναν καφέ με φίλους σε έναν παιδότοπο που εύκολα μπορούμε να “παρκάρουμε” τα παιδιά μας εκεί; Αν τελικά το να τους αγοράσουμε αρκετά παιχνίδια ώστε να μπορούν να απασχολούνται στο σπίτι όσο εμείς ασχολούμαστε με τις δικές μας οικιακές ή προσωπικές εργασίες.
Γνώμη μου είναι πως τα παιδιά έχουν ανάγκη από πολλά και διαφορετικά ρίσκα ερεθισμάτων και εμπειριών. Πιστέψτε με, είναι δύσκολο και συχνά οδηγεί στην αποτυχία! Όμως χρέος του γονέα είναι να διαχειριστεί σωστά τον διαθέσιμο χρόνο του με τα παιδιά και να φροντίσει ώστε να τους προσφέρει όσο το δυνατό περισσότερα και διαφορετικά ερεθίσματα. Υπήρξαν φορές που ξεκινήσαμε για μια δραστηριότητα με πολύ γκρίνια και ζόρι για να καταλήξουμε να μην θέλουμε να φύγουμε από το πόσο ωραία είχαμε περάσει κι άλλες που ξεκινήσαμε ενθουσιασμένοι για κάτι άλλο καταλήγοντας να φεύγουμε νωρίτερα επειδή δεν είχαμε περάσει καλά.
Το ρίσκο αυτό είναι δημιουργικό. Στέλνει το απόλυτο μήνυμα στα παιδιά. Τους δείχνει έναν δρόμο στον οποίο πρέπει να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους ακόμα και αν συχνά αποτυγχάνουν. Τους δείχνει να μην υιοθετούν την πεπατημένη. Και στο τέλος της ημέρας, εγώ, ο γονιός, είμαι εκεί, να ανοίξω την αγκαλιά μου και να τους προσφέρω την ασφάλεια και την αγάπη που χρειάζονται μετά από κάθε αποτυχία. Σήμερα στην μικρή και ευάλωτη ηλικία, αλλά και αύριο στην μεγαλύτερη ιλιγγιώδη. Αυτό είναι αγάπη. Απεριόριστη αγάπη και μάλιστα αντιστρόφως ανάλογη του χρόνου του χρόνου που διαθέτεις.
“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο στο οποίο και παραμένω ως σήμερα. Σπούδασα MIS (Management Information Systems) όπου και ήρθα σε επαφή με τους τομείς της επικοινωνίας και πληροφορίας καθώς και του προγραμματισμού, της οικονομίας, της διοίκησης και του management.
Κατά την επαγγελματική μου σταδιοδρομία έχω εργαστεί μεταξύ άλλων στη Νέα Υόρκη για περισσότερο από δύο χρόνια. Έχω ταξιδέψει εκτός από τις ΗΠΑ, στις Αγγλία, Γαλλία, Δανία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Βουλγαρία, Κωνσταντινούπολη, όπου και μελέτησα την κουλτούρα και την κοινωνία των λαών.
Συγγραφικά είμαι ενεργός επαγγελματικά και ερασιτεχνικά από το 2001 ενώ εδώ και πάνω από μία δεκαετία είμαι ενεργός blogger στο yannidakis.net για το οποίο έχω λάβει και πιστοποίηση από το Υπουργείο Παιδείας.
Είμαι πατέρας μίας “πριγκίπισσας” Δέσποινας από το 2011 ενώ από το 2014 η αδερφή της Δήμητρα, είναι το μικρό μου “αστεράκι“. Σκοπός μου δεν είναι να τους προσφέρω ύλη και γνώση, μα εμπειρίες, ερεθίσματα και πολλά “δημιουργικά σπρωξίματα” για το δικό τους εύπλαστο αύριο. Από εδώ, θα διαβάζετε τις… μεθόδους μου!”
