5 Μύθοι για το Σύνδρομο ΔΕΠΥ

depisindromo

(Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας)

Σχεδόν ένα στα πέντε παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν προβλήματα μάθησης ή προσοχής που επηρεάζουν την επίδοσή τους στο σχολείο. Όμως παρά την πρόοδο στην κατανόηση αυτών των ζητημάτων εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές αναλήθειες.

Η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και η διάγνωση, έχουν βοηθήσει αμέτρητα παιδιά με προβλήματα μάθησης και έλλειψης προσοχής να έχουν τη βοήθεια που χρειάζονται για να επιτύχουν.

Όμως παρά το γεγονός ότι γνωρίζουμε ήδη πολύ περισσότερα πράγματα, υπάρχουν ακόμη πολλές αναλήθειες όπως:

• Τα παιδιά με προβλήματα μάθησης και έλλειψης προσοχής δεν είναι τόσο έξυπνα όσο οι συμμαθητές τους.

«Αυτό δεν είναι όμως παρά ένας μεγάλος μύθος» λένε οι ειδικοί.

«Η νοημοσύνη συχνά δεν συνδέεται με τη συγκεκριμένη μαθησιακή δυσκολία, και πολλά άτομα με μαθησιακή δυσκολία είναι πολύ έξυπνα. Μπορεί να έχουν συγκεκριμένες δυσκολίες με την ανάγνωση, την ταχύτητα επεξεργασίας ή την ικανότητα να διατηρήσουν την προσοχή τους, αλλά αυτά τα ζητήματα είναι ξεχωριστά από την ευφυία» δηλώνουν οι επιστήμονες.

• Εάν ένα παιδί έχει προβλήματα μάθησης ή προσοχής, φταίνε οι γονείς.

Οι άνθρωποι έχουν την συνήθεια να κατηγορούν τους γονείς για οτιδήποτε πάει στραβά με τα παιδιά τους. Αλλά τα ζητήματα μάθησης δεν έχουν καμία σχέση με την καλή ανατροφή των παιδιών.

«Αυτό που βλέπουμε είναι ότι τα παιδιά είναι πολύ ικανά σε πολλά πράγματα, αλλά βρίσκουν δύσκολα τα πράγματα που είναι πολύ εύκολα για τους άλλους», δηλώνει ο Bob Cunningham, ο οποίος υπηρετεί ως σύμβουλος σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, αφιερωμένους στη βοήθεια των παιδιών με προβλήματα μάθησης και προσοχής.

Και συνεχίζει «οι άνθρωποι συχνά αναζητούν απλούς τρόπους για να εξηγήσουν τι συμβαίνει. Είναι εύκολο να πιστεύουν ότι η κακή ανατροφή των παιδιών είναι η αιτία όταν ένα παιδί δεν έχει καλή απόδοση στο σχολείο».

Επειδή οι γονείς, μερικές φορές προσπαθούν να αρνηθούν μία διάγνωση, όταν τα παιδιά έχουν δυσκολία στο σχολείο. Έτσι κάνουν λάθος λέγοντας «δεν είναι αλήθεια το παιδί μου είναι ακριβώς όπως όλα τα άλλα».

Όμως το παιδί ξέρει την αλήθεια.

Έτσι το σωστό είναι να το παραδεχτούν οι γονείς λέγοντας «ξέρω ότι μερικές φορές είναι δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου όταν προσπαθείς να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς και τα πράγματα δεν πάνε με τον τρόπο που ελπίζεις ή εύχεσαι».

• Τα παιδιά με προβλήματα μάθησης πρέπει να πηγαίνουν σε ειδικά σχολεία. Άλλος ένας μύθος για τα παιδιά αυτά. Δηλαδή ότι δεν μπορούν να διδαχτούν και έτσι πρέπει να είναι σε «ειδικές ξεχωριστές τάξεις».

Στην πραγματικότητα με την κατάλληλη εκπαίδευση και την σωστή υποστήριξη τα περισσότερα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες μαθαίνουν να συμμετέχουν, χρησιμοποιώντας τη δύναμή τους σαν υποστήριξη στη διάρκεια άσκησης των αδύναμων περιοχών τους.

Μπορούν, χωρίς καμία αμφιβολία και μαθαίνουν, πολύ συχνά καλύτερα όταν έχουν ενσωματωθεί σε κανονική τάξη.

• Οι ειδικές κατηγορίες εκπαίδευσης δεν είναι τόσο αυστηρές όσο οι κανονικές τάξεις.

Οι γονείς συχνά αγωνίζονται για την ενσωμάτωση των παιδιών στο κανονικό σχολείο, επειδή πιστεύουν ότι στο ειδικό σχολείο τα παιδιά θα «μείνουν πίσω» στην εκπαίδευσή τους.

Αλλά οι ειδικοί λένε ότι η ειδική εκπαίδευση μπορεί να είναι το εισιτήριο για την επιτυχία κάποιων παιδιών με προβλήματα μάθησης. Υπάρχει μία νοοτροπία ότι η ειδική εκπαίδευση είναι κάτι εύκολο αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί τα παιδιά εκεί πρέπει να δουλέψουν ακόμη πιο σκληρά.

Οι μαθητές με δυσκολίες αγωνίζονται, και πρέπει να εργαστούν σκληρότερα και για περισσότερο χρόνο για να επιτύχουν το ίδιο αποτέλεσμα με τα άλλα παιδιά που δεν έχουν πρόβλημα.

Έτσι, τα ειδικά σχολεία, πρέπει να είναι πολύ πιο αυστηρά και να έχουν εξειδικευμένη εκπαίδευση ώστε να κατορθώσουν να μειώσουν το ακαδημαϊκό χάσμα των παιδιών αυτών.

• Τα παιδιά με προβλήματα μάθησης είναι απλά τεμπέλικα. «Πολλοί άνθρωποι ακόμη πιστεύουν ότι τα παιδιά αυτά απλά τεμπελιάζουν, αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.

Όταν κάποιοι, δεν κατανοούν τον αντίκτυπο των προβλημάτων της μάθησης και της προσοχής, συχνά τους ρωτώ, δηλώνει ο Cunningham, να σκεφτούν ένα πράγμα στη ζωή που είναι το πιο δύσκολο γι’ αυτούς.

Μετά να φανταστούν ότι πρέπει να κάνουν αυτό το πράγμα για ώρες κάθε ημέρα για 13 χρόνια.

Και ότι πρέπει να το κάνουν αυτό μπροστά στους συμμαθητές τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα στο σχολείο για τα παιδιά που πάσχουν από το σύνδρομο αυτό».