Τιμωρία vs Αγάπη

Ποια στάση μπορεί να κρατήσει το παιδί στην τιμωρία;

Το παιδί που τιμωρείται:

1. εξεγείρεται
2. ανταποδίδει
3. φοβάται
4. κρατά παθητική αντίσταση

Θα θέλατε να κρατήσετε μια τέτοιου είδους σχέση με το παιδί σας; Μια σχέση δηλαδή επιβολής εξουσίας, ποιανού θα περάσει το δικό του, που λέμε λαϊκά.

Ο τρόπος που θα συναλλαχθεί το παιδί σας στο μέλλον θα έχει τη βάση του στην προσφορά αγάπης και κατανόησης στα παιδικά του χρόνια.
Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί οι γονείς συνεχίζουν τα τιμωρούν ή ακόμα και όταν ακούν τη γνώμη κάποιου ειδικού, την αγνοούν; Υπάρχουν πολλοί λόγοι:

Αντιγραφή: Ένας από αυτούς είναι ότι μιμούνται τον τρόπο που τους συμπεριφέρθηκαν οι δικοί τους γονείς. Δεν έχουν μάθει, λοιπόν, άλλον τρόπο και ακόμα και αν συνειδητοποιήσουν ότι βίωσαν κάτι αρνητικό και δυσάρεστο, δεν θέλουν να κάνουν προσπάθειες να αποκαταστήσουν τις δικές τους πληγές πρώτα.

Ευκολία: Η επιλογή της τιμωρίας είναι βολική, οικεία, γνωστή σαν το παλιό μας μπλου τζιν.

Κουλτούρα:
Η δύναμη της ανατροφής, των ιδεών, ότι “να θα δεις τώρα, θα δώσουμε ένα μάθημα στο παιδί, για να προσέχει άλλη φορά”. Και εδώ, έρχονται οι έρευνες να μας πουν όχι κάτι τόσο ευχάριστο γι΄ αυτούς που τιμωρούν το παιδί τους: Η τιμωρία δεν αναμορφώνει ανθρώπους που γίνονται καλύτεροι!

Αντιλήψεις:

“Εάν δεν τις φάει, μυαλό δεν θα βάλει”. “Εντάξει, δεν θα πονέσει πολύ, ίσα για να φοβηθεί και να “γίνει άνθρωπος””. Μια μεγάλη ψευδαίσθηση, βραχυπρόθεσμα, το παιδί δείχνει να υπακούει, μακροπρόθεσμα, όμως, το παιδί θα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα, όπως: μειωμένη ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, λιγότερη αυτοπεποίθηση, ανικανοποίητο στη ζωή. Και ναι, όσοι γονείς χρησιμοποιείτε τιμωρία δεν είστε τόσο υπεράνθρωποι όσο νομίζετε, καθώς ελέγχετε προσωρινά πράξεις αλλά όχι τη σκέψη του παιδιού σας.

Πράξη- απραξία:

Πρέπει να κάνω κάτι τουλάχιστον για αυτή τη συμπεριφορά, να τιμωρήσω, να δείρω, να ουρλιάξω, να απειλήσω… Παρά να αγνοήσω ή να ενισχύσω μια θετική συμπεριφορά (χμ…)

Ανάγκη:

Στην πραγματικότητα η τιμωρία ικανοποιεί το γονιό, διότι ο τελευταίος ασκεί εξουσία στο παιδί του. Κατά τα βάθος, όμως, δεν το βοηθά να βελτιώσει τη συμπεριφορά του. Επομένως, η οργή του γονιού μειώνεται, κοπάζει, όχι όμως του παιδιού, η οποία φουντώνει.

Ηθική προσφορά:

Όχι, η τιμωρία δεν αποτελεί ηθική προσφορά για την ανθρωπότητα. Κανείς δεν είπε ότι το παιδί πρέπει “να την πληρώσει ακριβά” για τη συμπεριφορά που δεν ήταν αρεστή, ούτε θα προσφέρετε έναν καλύτερο άνθρωπο στην κοινωνία, αντιθέτως…

Ο άνθρωπος είναι πιο σύνθετος από την ίδια του τη συμπεριφορά. Το παιδί αισθάνεται και σκέφτεται και πολλές φορές δεν έχει τον τρόπο να εκφράσει ή να ερμηνεύσει ή ακόμα και να διαχειριστεί αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Δεν υπάρχει “άτακτο” παιδί. Ένα παιδί συμπεριφέρεται “μη αποδεκτά” (από την οπτική του ενήλικα) όχι γιατί είναι “κακό” ή “άτακτο” ή “ανυπάκουο” παιδί, αλλά γιατί είναι γενετικά προκαθορισμένο να περάσει από συγκεκριμένα αναπτυξιακά στάδια. Δοκιμάζει τις δυνάμεις του, ανακαλύπτει τα όριά του. Αυτά τα στάδια είναι απαραίτητα για την υγιή ανάπτυξη του παιδιού. Σκεφτείτε, λοιπόν, όταν οι γονείς προσπαθούν να ανακόψουν το παιδί τους να διαβεί τα στάδια αυτά, μέσω της τιμωρίας, τι αποτέλεσμα θα έχει αυτό στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσή του και στην ποιότητα της ζωής του.

Τι θα θέλαμε εμείς για το παιδί μας:

Ένα παιδί που στην ενήλικη ζωή του θα έχει:

  • ενσυναίσθηση
  • υπευθυνότητα
  • ικανότητα επίλυσης προβλημάτων
  • αυτοπεποίθηση
  • αυτοεκτίμηση
  • αυτοέλεγχο
  • Να είναι:
  • ισορροπημένο
  • δημιουργικό
  • χρήσιμο για τους συνανθρώπους του
  • γεμάτο αγάπη
  • Και να αναπτύσσει υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις.

Το άρθρο αναδημοσιεύουμε από: mariasmother.blogspot.com