Δύο χρόνια μαζί! Και τι χρόνια ε;

Baby with dad

Δύο χρόνια πριν μια Τρίτη και 13 του 2013, άλλαξε η ζωή μου. Και δεν είναι λεκτική υπερβολή ή μια ακόμα μελό δήλωση ενός χαζομπαμπά. Ισχύει. Αλλάζει σε μια στιγμή η ζωή σου. Σε όλα! Με τα καλά που έχει κάθε αλλαγή και με τα κακά της βέβαια.

γράφει ο Χρίστος Σμπώκος

Αυτές τις μέρες, όσο πλησιάζουμε στο φετινό 13άρι του Αυγούστου με πιάνει μια διάθεση απολογισμού. Τι έγινε αυτά τα δύο χρόνια;

Δεν ξέρω για εσάς, για εμάς στην οικογένεια ήταν δύο πολύ δύσκολες χρονιές. Με ανεπανόρθωτες ατυχίες. Με σημαντικές και αναντικατάστατες απώλειες. Με μεγάλα ζόρια. Με πολλές «εκπτώσεις» στα θέλω μας. Με πάρα πολύ πίεση και άγχος. Χωρίς ξεγνοιασιά. Χωρίς ηρεμία. Χωρίς ταξίδια. Χωρίς κίνητρα και αισιοδοξία.

Μην τα πολυλογώ και για εμάς όπως (σχεδόν) για όλη την Ελλάδα δεν πήγε καλά το πράγμα.

Και τότε σκέφτομαι, αν δεν είχαμε το μικρό τι θα λέγαμε τώρα; Χωρίς αυτό το μικρό πλασματάκι να απορροφά όλη την ενέργεια μας, όλο το ενδιαφέρον μας κι όλη μας τη σκέψη;

Τίποτα δε θα ήταν ίδιο. Και τίποτα δεν θα ήταν καλύτερο. Το έχω ξαναγράψει και παλιότερα. Αυτός ο μικρούλης είναι το μοναδικό ουσιαστικά κίνητρο για να προχωράμε. Όπως όπως και με μεγάλη δυσκολία μεν, αλλά προχωράμε. Και κάπου εκεί, όπως τα στριφογυρνάω στο μυαλό μου, συνειδητοποιώ (ξανά) την βαρύτητα που έχει η παρουσία του στη ζωή μας.

Αρχικά χαμογελάω, γιατί είναι ευτυχία όλο αυτό. Μετά όμως ομολογώ τρομάζω λίγο. Δεν πρέπει να του το μεταφέρω αυτό το συναίσθημα. Δεν πρέπει να νιώσει ποτέ στη ζωή του, ότι «κουβαλάει» και τα βάρη, τα άγχη και τα απωθημένα ακόμα των γονιών του. Αν θέλω να είμαι σωστός μπαμπάς πρέπει όλο αυτό που νιώθω να το μεταβολίσω και να του το προσφέρω ως αγάπη. Σκέτη, ξεκάθαρη και ατελείωτη αγάπη. Χωρίς αστερίσκους και «ναι μεν, αλλά…».

Καταλήγει κάπου όλη αυτή η εσωτερική αναζήτηση θα μου πείτε; Ναι καταλήγει. Να τσακιστώ να απολαύσω το παιδάκι μου και την ευτυχία που εκπέμπει όλο αυτό. Και να το απομονώσω από όλο το υπόλοιπο περιβάλλον.

Γιατί αγαπητέ συνάδελφε το 13αρι μου δύο χρόνια πριν ήταν, είναι και θα είναι ότι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου. Εσύ ειδικά το ξέρεις ήδη, γιατί ως συνάδελφος μπαμπάς το έχεις ζήσει, ίσως και περισσότερες από μία φορές. Κι είναι κι ο λόγος που τώρα αυτή τη στιγμή, εγώ γράφω όσα γράφω κι εσύ τα διαβάζεις (χάρη στο superdad).

Χρόνια μας πολλά λοιπόν! Εύχομαι όλοι μας να έχουμε την τύχη να κάνουμε άπειρους τέτοιους απολογισμούς . Μόνο καλό μας κάνει!