Young big family celebrating Christmas enjoying dinner, view from outside through a window into a decorated living room with tree and candle lights, happy parents eating with three kids
Ναι! Τα παιδιά μεγαλώνουν και έρχεται η ώρα που “ανοίγουν φτερά και πετούν μακρυά από τη φωλιά τους”.
Γράφει η κόρη του μπαμπά & της μαμάς, η αδερφή του αδερφού…
Από τη στιγμή που κάποιος γίνεται γονέας “συμβιβάζεται” με τη σκέψη αυτή και απλώς προσεύχεται να είναι καλά το παιδί τους. Όσο για τα παιδιά… μεγαλώνουν και το αποζητούν. Είναι άλλωστε ένα σύνηθες επιχείρημα σε καυγά (-άντε να μεγαλώσω να φύγω για σπουδές, να μείνω μόνη κ.λπ – κ.λπ). Μέχρι που τελικά έρχεται η ώρα να μεγαλώσεις και αυτό το αίσθημα ελευθερίας ξαφνικά γίνεται αβάσταχτη μοναξιά…
Όταν δε, έρχονται γιορτές κι εσύ για χ λόγους τις ζεις χωρίς την μανούλα σου, χωρίς το μπουρμπουλιθρινι σου και χωρίς τον αδερφούλη σου (που τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου σε εκνευρίζει) η μοναξιά μοιάζει αβάσταχτη.
Γιατί η οικογένεια είναι η πηγή της ασφάλειας μας, η θαλπωρή αυτή που εκπέμπει είναι μία μεγάλη φούσκα που μας περιβάλλει και μας γεμίζει ψυχική ισορροπία.
Μία συμβουλή προς όλους τους γονείς… Όσο κι αν περνούν τα χρόνια μη το βάζετε κάτω…
Μην κουράζεστε στη σκέψη ότι θα στολίσετε ακόμη ένα δέντρο ενώ στο σπίτι είστε πια μόνο οι δυό σας, ότι θα ψήσετε γλυκά που στο τέλος θα τα φάτε μόνοι σας, ότι θα βάλετε δώρα στο δέντρο που δεν θα είναι εκεί τα παιδιά για να τα χαρούν και πως όποιο άλλο έθιμο συνηθίζατε να ακολουθείτε τα χρόνια που πέρασαν, δεν έχει πια κανένα νόημα.
Οικογένεια σημαίνει άνθρωποι που μεγαλώνουν μαζί και όταν περνώντας ο καιρός χωρίζονται, ακολουθούν ακριβώς τις ίδιες παραδόσεις, φέρουν ακριβώς τις ίδιες ηθικές αξίες και συνεχώς σε τραπέζια ή παρέες λένε ατάκες τύπου “η μαμά μου τα Χριστούγεννα μαγειρεύει αντικριστό κρέας αντί για γαλοπούλα”, “ο μπαμπάς μας τα Χριστούγεννα δεν μας έλεγε πως θα έρθει ο Άγιος Βασίλης”, ” με τον αδερφό μου σηκωθήκαμε ένα πρωί και βρήκαμε δώρα κάτω από το δέντρο”. Οι αναμνήσεις της οικογένειας γίνονται οδηγός στη δημιουργία της νέας οικογένειας του παιδιού.
Αχ! αγαπημένοι μου γονείς τα παιδιά είναι παιδιά… Και λάθη κάνουμε και πίκρες σας σερβίρουμε μα, σας έχουμε ανάγκη. Αν οι γονείς το βάλουν κάτω, αν οι γονείς πουν :
“Για ποιόν να στολίσω φέτος”, σας εγγυώμαι πως η ψυχή του παιδιού γεμίζει με τις πιο δυσοίωνες σκέψεις πως τα χρόνια περνούν, γεμίζει με τύψεις που ζει μακρυά και δεν μπορεί να είναι κοντά σας για να αντιστρέψει τους ρόλους και να σας πει “μαμά, μπαμπά όλα θα πάνε καλά! μαμά, μπαμπά δείτε τι είναι κάτω από το δέντρο”, “μαμά, μπαμπά δεν φτιάχνεις κανένα ψιψιψόνι να τσιμπήσουμε μπροστά στο τζάκι και να δούμε ταινία;”
Ομολογώ το άρθρο μου είναι βιωματικό. Μα δεν ντρέπομαι για αυτό! Αγαπώ τόσο πολύ την οικογένεια μου που κάθε γιορτή χώρια τους με πονάει.
Περνούν τα χρόνια και ξεχνάτε τη σημασία σας στη ζωή του παιδιού. Νομίζετε πως τώρα που μεγάλωσε δεν σας έχει ανάγκη, πως ο ρόλος σας τελείωσε και πια είναι υπεύθυνο για τη ζωή του, τις επιλογές του.. Και η αλήθεια είναι πως μεγάλωσε και πως είναι υπεύθυνο για τη ζωή και τις επιλογές του ΑΛΛΑ σας έχει ανάγκη. Το παιδί θα είναι πάντα παιδί των γονέων του.
Κι έτσι εύχομαι κάθε μαμά, κάθε μπαμπάς που θα διαβάσει το άρθρο αυτό να υποσχεθεί στον εαυτό του πως δεν θα το βάλει κάτω.
