Tα Χριστούγεννα της κόρης χωρίς τον μπαμπά της..

xristougennaxorismpampa

Προ ημερών συζήτησα με τη φιλενάδα μου πόσο μελαγχολική είμαι που θα γιορτάσω χωρίς την οικογένεια μου…
-“Σε καταλαβαίνω, μου είπε… Παραμονή Πρωτοχρονιάς έχασα τον μπαμπά μου”.

Με έπιασε ένα σφίξιμο στο στομάχι μου. 

Η γλυκιά μου Σοφούλα… πάντοτε, σε κάθε συζήτηση, με κάποιον τρόπο θα αναφέρει τον μπαμπά της. Και κάθε φορά αισθάνομαι τον ίδιο κόμπο γιατί σκέφτομαι πως, η Σοφούλα είναι ακόμη το κορίτσι του μπαμπά της και της λείπει, της λείπει πολύ. Της λείπει σε γιορτές, αργίες, καθημερινές, βαρετές και μη ημέρες.

Κι έπειτα σκεφτηκα όσα κορίτσια φέτος θα γιορτάσουν χωρίς τον μπαμπά τους.

Κοίτα να δεις πόσες φίλες έχω που ξέρω πως ο μπαμπάς τους λείπει..

Η Νίκη, η Ελεονώρα, η Αλεξάνδρα, η Σοφία, η Αγγελική… όλες μόνες, μα όλες τους με έναν χαρακτήρα που σε κάνει να αισθάνεσαι πως στέκονται σαν δύο άνθρωποι. Στις δυσκολίες τις βλέπεις να μη λυγάνε το ίδιο εύκολα με τους περισσότερους ανθρώπους που ξέρω. Σφίγγουν τα δόντια και πάνε μπροστά.

Χαρακτήρες δυνατοί, γυναίκες που έχουν ένα τσαγανό -κάτι αντρίκιο.

Δεν ξέρω αν πιστεύετε στο πνεύμα, στην ενέργεια, στην ψυχή πάντως μέσα μου όταν τις κοιτώ σκέφτομαι… “Ο μπαμπάς δεν φεύγει…”, ο μπαμπάς πάει και “χώνεται” μέσα στο κορίτσι του και μένει εκεί, για να είναι σίγουρος πως κι αν έφυγε νωρίς, το παιδί του θα τα καταφέρει. Πως θα ξέρει πότε να βάλει στοπ σε όσα την πληγώνουν…  Πως δεν θα φοβηθεί να κάνει βήματα μπροστά.

Κι έτσι, καθεμιά τους φέτος τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάσει τελείως διαφορετικά από ότι πέρσι. Γιατί; Γιατί καθεμιά έχει το τσαγανό να κάνει βήματα μπροστά. Κόντρα στην ασφάλεια της καθημερινότητας. Έχοντας μία μαγική αίσθηση ενθουσιασμού για κάθε νέο βήμα που κάνει μπροστά.

Άλλη στη Νέα Υόρκη, άλλη στην Ελβετία, άλλη με νέο σπίτι στο Ηράκλειο, άλλη χωρίς καμιά σκασίλα που στη δουλειά δεν την αναγνώρισαν ούτε φέτος, άλλη με εργασίες για το μεταπτυχιακό που δεν φοβήθηκε να ξεκινήσει…

Σε όλες λείπει ο μπαμπάς και ούτε τολμώ να προσπαθήσω να πω λόγια παρήγορα. Μπορώ όμως με σιγουριά να πω, ότι κάθε μπαμπάς όσο νωρίς κι αν φύγει με κάποιο τρόπο αφήνει μία κληρονομιά μέσα στην κόρη του. Ένα αποτύπωμα που αξίζει κάθε λεπτό που πέρασε μαζί της. Ποτέ δεν θα ξεπεραστεί η απώλειά του όμως θα είναι εκεί μέσα στην καρδιά, κλεισμένος στο κατά-δικο του “κουτάκι”, να δίνει θάρρος σιωπηλά, να βοηθάει τις δυσκολίες να περνούν…

Κι αν τα Χριστούγεννα δεν σας αρέσουν το ίδιο γιατί ένα κομμάτι σας λείπει, μπορώ να σας πω το εξής… Δεν είναι παρά μια μέρα όμως, αν κοιτάξετε στον ουρανό μπορεί να δείτε κάτι δικό σας…