Δεν έχουμε παιδί…
… αν έτσι προσπαθούμε απλά να εκδηλώσουμε το καπρίτσιο του να έχει κανείς ένα παιδί…
… αν το απειλούμε ότι θα το διώξουμε ή θα φωνάξουμε την αστυνομία κάθε φορά που δεν κάνει ότι θέλουμε εμείς…
… αν το «εγκαταστήσουμε» μπροστά σε μια τηλεόραση για να ασχοληθούμε εμείς με τα δικά μας πράγματα…
… αν το εξαναγκάσουμε στον υποχρεωτικό μεσημεριανό ύπνο για να μην κάνει θόρυβο και να μας αφήσει να ξεκουραστούμε με την ησυχία μας…
… αν κάθε νύχτα που μας ζητάει να του διηγηθούμε ένα παραμύθι για να κοιμηθεί, εμείς του υποσχόμαστε πως θα το κάνουμε την επόμενη μέρα που θα είμαστε λιγότερο κουρασμένοι…
… αν το εξαναγκάσουμε να ακολουθήσει τα χόμπι που αρέσουν σε εμάς ενώ σε αυτό δεν του ξυπνούν κανένα ενδιαφέρον…
… αν του υπενθυμίζουμε κάθε 5 λεπτά πόσο καλά κάναμε εμείς όλα τα πράγματα όταν ήμασταν στην ηλικία του…
… αν προσπαθούμε να το κάνουμε να ηρεμήσει με βίαιο τρόπο ενώ ταυτόχρονα του ουρλιάζουμε «Σου είπα πως δεν πρέπει να γκρινιάζεις!»
… αν το κάνουμε να αισθάνεται πως δεν είναι ικανό για τίποτα επειδή του έπεσε ένα ασήμαντο ποτήρι γάλα…
… αν το χρησιμοποιούμε ως τρόπαιο στο διαζύγιό μας ή του επιβάλλουμε να διαλέξει με ποιον θέλει να ζήσει…
… αν πιστεύουμε ότι το να περνάς χρόνο μαζί του σημαίνει να το κουβαλάμε στις δικές μας υποχρεώσεις ή στη δουλειά μας ή για να στείλουμε τραπεζικά εμβάσματα…
… αν το αντιμετωπίζουμε ως το δέκτη των νεύρων που μας δημιούργησε το αφεντικό στη δουλειά ή η άδικη ζωή μας…
… αν του τιμολογούμε όλα τα έξοδα που συνεπάγεται η ύπαρξή του για εμάς…
… αν του επαναλαμβάνουμε συνέχεια πόσο άσχημα έπαιξε σε εκείνον τον αγώνα που δεν άκουγε τις συμβουλές που ασταμάτητα του δίναμε ουρλιάζοντας από την εξέδρα…
… αν το επιπλήττουμε δημοσίως για το πόσο άσχημα συμπεριφέρεται λέγοντάς του πως μας κάνει ρεζίλι μπροστά σε όλους…
… αν το αφήνουμε να μας κοιτάει με βλέμμα αγάπης σχεδόν ικετευτικό ενώ εμείς το σκοτώνουμε με την αδιαφορία μας…
… αν δεν μπορούμε μία φορά να βγάλουμε τη γραβάτα και να την κάνουμε πειρατική σημαία στο καράβι που θα φτιάξουμε με τις καρέκλες της τραπεζαρίας…
… αν το πασάρουμε συνεχώς σε άλλους για να το αναθρέψουν ενώ εμείς είμαστε συνεχώς απασχολημένοι με τις πολύ σημαντικές δουλειές μας…
… αν ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δεν θα έχουμε το μεγαλείο να σταθούμε γονατιστοί και να προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο κάτω από το δικό του πρίσμα.
Όχι, δεν έχουμε παιδί, αν υποκρινόμαστε πως προσπαθούμε να του δώσουμε τα πάντα για να γίνει ευτυχισμένο στερώντας του αυτόν που πιο πολύ χρειάζεται για να γίνει πραγματικά ευτυχισμένο.
Έχουμε ένα παιδί, γιατί ακόμα κι αν έχουμε κάποιες από τις παραπάνω αδυναμίες, η ζωή, κάθε μέρα, μέρα με τη μέρα, μας δίνει την ευκαιρία να συμφιλιωθούμε με αυτήν.
Έχουμε ένα παιδί, διότι, παρόλο που θα μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε καλά και να ανακαλύψουμε όλα τα τρικ που χρησιμοποιεί αυτός ο μικρός μάγος, είναι πιο σοφό να καθήσουμε απλά και αναπαυτικά και να απολαύσουμε τη μαγεία που μας κερνάει…
Aποσπασματική μετάφραση από τον Αλέξανδρο Παπαγιάγκου από το πρωτότυπο κείμενο στα ισπανικά του Arturo Clariá.
Διαβάστε περισσότερa στο Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου
Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars
