Κόρη μου…Με απλά λόγια, με εκπλήσσεις.
Κάθε μέρα νιώθω δέος για εσένα και το πάθος σου να ανακαλύψεις τον κόσμο.
Είμαι φανατισμένος με τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού σου, ακόμη και όταν φωνάζεις ” ΓΑ-ΤΑ-ΚΙ” ή ” ΣΚΥ-ΛΑ-ΚΙ” ή δείχνεις ένα μπαλόνι με ήλιονπου ίπταται στον αέρα.
Είμαι ερωτευμένος με τον τρόπο που φωνάζεις “πάάάάάμε” με εκείνο το τεράστιο χαμόγελο στα χείλη σου όποτε πάω να σε σηκώσω και ξεκινάω να κάνω το πρώτο μικρό βήμα.
Ερωτεύομαι τις αγκαλιές σου. Τις τελευταίες εβδομάδες έχεις ανακαλύψει την αγκαλιά “τυλίγομαι-σφιχτά-γύρω-από-το-λαιμό-σου”. Τώρα έχει γίνει ο αγαπημένος σου τρόπος να με υποδέχεσαι όταν σε σηκώνω από την κούνια και κάθε φορά κάνεις την καρδιά μου να λιώνει.
Κλαίω. Κλαίω πολύ. Και συγγνώμη γιατί αυτό θα αρχίσει να γίνεται όλο και πιο περίεργο και για τους δύο μας όσο θα μεγαλώνεις.
Βάζω τα δυνατά μου να πνίξω τα δάκρυά μου αλλά ειλικρινά, αν δεις πώς παίζεις παλαμάκια όταν ξεκινάει η αγαπημένη σου σειρά παιδικών θα με δικαιολογήσεις. Δε ξέρω γιατί έχω μηδενικό έλεγχο σε αυτό. Το πιθανότερο είναι εξαιτίας της μαμάς σου. Μπορεί να κλαίει με τις ώρες αν την παρακινήσεις. Την έχω δει να τα χάνει ακόμα και σε μια διαφήμιση για μπύρα, που αυτό μάλλον τα εξηγεί όλα.
Γίνομαι χάλια κάθε φορά που βλέπω αυτές τις διαφημίσεις στο youtube που δείχνουν μπαμπά με κόρη.
Πάντα ήταν έτσι όμως. Θυμάμαι να απλώνω τα χέρια μου τόσο μακριά για μια καινούρια φιγούρα του Jim Duggan. Δεν μπορούσε πια να κάνει αυτή την κίνηση με το ελατήριο. Ήμουν συντετριμμένος για όλη τη βδομάδα. Ήμουν μόνο 14.
Ευτυχώς, έγινε μια μικρή πολιτισμική αλλαγή από τότε μέχρι σήμερα που αφορά τα αγόρια που κλαίνε και είμαι ενθουσιασμένος που γεννήθηκες σε μια εποχή που το να δείχνεις τα αυθεντικά σου συναισθήματα, ανεξάρτητα το φύλλο, είναι κάτι το φυσιολογικό.
Τυπικά ισχύει το ίδιο και με τους μπαμπάδες.
Οι περισσότεροι μπαμπάδες μπορούν να το ελέγξουν.
Θα παραμείνουν στο πλάι και θα χειροκροτήσουν όταν θα δουν τις κόρες τους να τρέχουν πάνω κάτω στο γήπεδο. Εγώ θα στέκομαι δίπλα τους φορώντας τα μεγαλύτερα, μαύρα γυαλιά που υπάρχουν επειδή θα είμαι ένας ψωροπερήφανος και ανόητος πατέρας. Και ο θεός βοηθός αν πάρεις μετάλλιο, θα το “γκρεμίσω” το στάδιο.
Η μαμά σου λέει ότι υπάρχει μια περίπτωση να σε γράψουμε ενόργανη γυμναστική όταν θα είσαι αρκετά μεγάλη. Θέλω να το υποστηρίξω αυτό αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα μπορέσω να το διαχειριστώ. Τούμπες; Τροχούς; ΑΝΆΠΟΔΕΣ ΤΟΎΜΠΕΣ; Είμαστε σοβαροί; Είναι ασύλληπτο. Θα σταματήσεις στη μέση του διαγωνισμού με τις κορδέλες να μου πεις να εξαφανιστώ και θα έχεις και απόλυτο δίκιο και μάλλον οι κριτές θα σου δώσουν επιπλέον πόντους επειδή θα είμαι ο χειρότερος φίλαθλος ever.
Θεέ μου, ξεκίνησες να πετάς μόνη σου τις βρώμικες πάνες το προηγούμενο σαββατοκύριακο. Πρέπει να κλειδωθώ στο υπόγειο για 20 λεπτά μέχρι τα μάτια μου να είναι αρκετά στεγνά ώστε να ανέβω πάνω.
Τί θα γίνει όταν θα μάθεις να κάνεις ποδήλατο; Η να μάθεις να οδηγάς; Πώς θα αντιδράσω όταν θα κάνεις κάτι τόσο συνηθισμένο όπως να δένεις μόνη του τα κορδόνια σου;
( Σου δίνω ένα στοιχείο: θα αντιδράσω Φριχτά )
Η πρώτη σου μέρα στον παιδικό σταθμό απέχει τρία χρόνια και εγώ ήδη σχεδιάζω τρόπους να μη σου βρέξω τα νέα σου ρουχαλάκια για το σχολείο με τα δάκρυά μου. Θα είμαι ένας φριχτός πατέρας αν μείνω απλά στο αυτοκίνητο, αλλά ίσως να είναι ασφαλέστερη και για τους δυο μας αυτή η εναλλακτική. Θα φοράω μια από τις “παιδικές μάσκες” μου αλλά ίσως αυτό να με κάνει να φαίνομαι λιγότερο τρομακτικό καθώς θα στέκομαι έξω από μια αίθουσα γεμάτη από πεντάχρονα. Νομίζω η καλύτερη λύση είναι να το αναθέσω αυτό στη μητέρα σου.
Αλλά αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι θα είναι μια μόνο μέρα. Η ζωή σου θα είναι γεμάτη με αμέτρητες τέτοιες στιγμές και θέλω να είμαι πλάι σου σε όλες, απλώς πρέπει να βρω έναν τρόπο να ελέγχω τα συναισθήματά μου προτού φτάσω εκεί.
Ρεσιτάλ χορού; Ούτε κατά διάνοια. Σχολικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις; Θα έρχομαι μετά από ώρες. Συνελεύσεις γονέων και καθηγητών; Μπορούμε να τα συζητήσουμε αυτά από τώρα, έτσι;
Βασικά, ίσως θελήσεις να ξανασκεφτείς αν θα με καλέσεις στο γάμο σου. Βουρκώνω μόνο και μόνο που σε σκέφτομαι εκείνη τη μέρα να περπατάς στο διάδρομο της εκκλησίας.
Το θέμα είναι ότι φοβάμαι πως κάθε φορά που θα ανατρέχεις στη μνήμη σου για τις στιγμές που πέρασαν, το μόνο που θα βλέπεις θα είναι τα χείλη μου να τρέμουν και να σου λένε να μη βιάζεσαι να ανακαλύψεις καινούρια πράγματα.
