9 χρόνια μετά
“Μετά από κάθε αποτυχία ξέρεις τι έκανα; Έβαζα σκούπα. Έβαζα σκούπα και έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα. Ο άντρας μου ήταν από κάτω στο μαγαζί, άκουγε τη σκούπα και καταλάβαινε”
Η Δήμητρα έχει να σου πει ιστορίες. Γνώρισε τις εξωσωματικές την εποχή που στην Ελλάδα ήταν στα σπάργανα και μιλάγαμε ακόμη για «τα παιδιά του σωλήνα».
Μόλις έμαθε ότι έχει μόνο 50% πιθανότητες να συλλάβει μόνη της, δεν έχασε χρόνο. Άκουγε το όνομα ενός γιατρού που έκανε εξωσωματική, έκλεινε αμέσως ραντεβού.
Έτσι πέρασαν 9 χρόνια και 19 ή 20 εξωσωματικές αργότερα, ήρθε στη ζωή της ο Αλέξανδρος. Λέω για 19 ή 20 εξωσωματικές γιατί έχουν χάσει τον λογαριασμό. «Εγώ έχω μείνει στις 19. Ο άντρας μου λέει ήταν 20» μου απαντά όταν την ρωτάω πόσες έκανε.
Τη συνάντησα στην επαρχιακή πόλη που ζει -και σίγουρα μιάμιση ώρα δεν έφτασε για να μου διηγηθεί όλα όσα έχει περάσει αυτά τα 9 χρόνια. «Όταν πραγματοποιήθηκε αυτό το όνειρο και ήρθε ο Αλέξανδρος στη ζωή μας, είπα ότι θα καθίσω να γράψω ένα βιβλίο. Κάθομαι και σκέφτομαι κάποια πράγματα και λέω, “βρε ’συ, έχω κάνει και αυτό, έχω κάνει και αυτό, έχω κάνει και το άλλο”. Γιατί έχω κάνει πάρα πολλές εξωσωματικές».
Η Δήμητρα είναι σήμερα 59 ετών, ο γιος της είναι 19 και έκανε την πρώτη της εξωσωματική το ’89. Όπως μου διηγείται, μέσα σε αυτό το διάστημα των 9 χρόνων -μέχρι το ’97 που έμεινε έγκυος- ο στόχος ήταν ένας: «εγώ χωρίς παιδί δεν πρόκειται να μείνω, έλεγα σε όλους». Μετά από πολλές αποτυχίες, πολλές απογοητεύσεις, πολλά χρήματα (ξόδεψαν συνολικά τουλάχιστον 25 εκατ. δραχμές στις εξωσωματικές και κάποιες επιπλέον επεμβάσεις που χρειάστηκαν), περίπου ένα χρόνο πριν μείνει έγκυος έφτασε μέχρι την υιοθεσία. Όμως έπεσε σε κύκλωμα και της ζήτησαν 6 εκατ. δραχμές για ένα νεογέννητο μωρό. «Τους είπα ότι εγώ θέλω ένα παιδί να το μεγαλώσω με αγάπη, δεν θέλω να αγοράσω παιδί. Και δεν το δέχτηκα».
Από τις πρώτες στιγμές που μιλάμε μου λέει ότι εκείνη την περίοδο ήταν πολύ άγρια τα πράγματα με τις εξωσωματικές. Ότι ένιωθε σαν πειραματόζωο. Ότι η εκμετάλλευση για τον πόνο του ζευγαριού ήταν έκδηλη. Ότι γινόντουσαν τα πάντα στον βωμό της επιτυχίας του εκάστοτε γιατρού. Την είχαν πείσει να κάνει προσπάθεια ακόμη και με ξένα ωάρια, παρόλο που δεν το ήθελε. Γιατί της έλεγαν ότι τα δικά της ωάρια «δεν ήταν καλά». «Όταν τα έβαζαν, ειλικρινά ευχόμουν να μην πιάσουν».
