Αποκάλυψη τώρα!

Έφτασε η στιγμή που περίμενες 9 ολόκληρους μήνες. Εσύ και το μισό σου σόι. Κουνιάδες, μπατζανάκηδες, συννυφάδες, ξαδέλφες από το χωριό, η θεία από το Σικάγο, και πάει λέγοντας.

Όλες και όλοι αδημονούν να δουν το παιδί που θα’ ρθει στον κόσμο. Όχι ότι δεν τρέφουν αληθινά αισθήματα, απλά θέλουν να δουν κι αν θα είναι όμορφο το νεογέννητο, σε ποιον θα μοιάζει κλπ, για να έχουν να ασχολούνται με κάτι για το επόμενο τρίμηνο βρε αδελφάκι μου. Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά, λένε.

Και μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος. Μόνο που αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση της ετοιμόγεννης συντρόφου σου. Άσχετα που κι εσύ πονάς κάθε φορά που τη βλέπεις να πονά. Μη σου περνάει καν από το μυαλό να καταρρεύσεις απ’ το άγχος ή την κούραση. Είσαι ο άντρας, η κολόνα του σπιτιού, πρέπει να είσαι βράχος – ή τουλάχιστον έτσι να φαίνεσαι!

Ναι, είναι πολύ φυσικό να αισθάνεσαι φόβο και αβεβαιότητα σχετικά με την όλη διαδικασία, να νιώθεις αμηχανία που δεν έχεις τον έλεγχο για πρώτη φορά στη ζωή, που όλο αυτό δεν περνά από τα χέρια σου, που είναι πέρα από τη γνώση σου. Άσε που μεταξύ μας κανείς δεν νιώθει άνετα στο αποστειρωμένο, αφιλόξενο και κρύο περιβάλλον των νοσοκομείων και των κλινικών.

Ωστόσο, αν αποφασίσεις να είσαι παρών στην γέννηση του παιδιού σου, μην φοβηθείς, δεν είναι το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο ούτε παίζουν τα σενάρια λιποθυμίας μέσα στην αίθουσα τοκετού. Τουλάχιστον έτσι λένε οι στατιστικές. Εντάξει κάποια στιγμή σε όλους μας περνάει από το μυαλό ότι δεν θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στις διάφορες δοκιμασίες, μήπως όντως αισθανθούμε περίεργα και αντί να βοηθήσουμε τελικά θα κάνουμε το αντίθετο και τα σχετικά. Η εμπειρία δείχνει ότι στο τέλος τα καταφέρνουμε μια χαρά. Και παρέχουμε στις γυναίκες μας την αίσθηση της ασφάλειας που τόσο την έχουν ανάγκη εκείνη τη στιγμή.

Αν πάλι αποφασίσεις για οποιοδήποτε λόγο ότι δε θέλεις να παρακολουθήσεις live τη στιγμή της γέννησης, δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, οπότε δε χρειάζεται να δικαιολογηθείς. Μπορείς να βρίσκεσαι στο πλευρό της γυναίκας σου στο δωμάτιο ωδίνων και όταν έρθει η στιγμή απλά να περιμένεις έξω απ’ το δωμάτιο.

Και στις δύο περιπτώσεις και εφόσον έχεις ενημερωθεί για τα βασικά το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις καλή ψυχολογία. Και υπομονή, γιατί η όλη διαδικασία μπορεί να κρατήσει αρκετά. Έως πολύ… αρκετά.

Καλή επιτυχία!

Δεν ξέρω αν όντως ισχύουν αυτά που λένε ορισμένοι ότι η παρουσία του πατέρα στον τοκετό επηρεάζει θετικά τόσο τη σχέση του ζευγαριού, όσο κι εκείνη ανάμεσα στον ίδιο και το μωρό και ότι δημιουργείται μεταξύ τους ένας ισχυρός δεσμός. Αυτό που ξέρω, είναι ότι για μένα προσωπικά ήταν μια μοναδική εμπειρία.