Είμαι πατέρας, ναι.
Είμαι όμως και άνθρωπος. Εννοώ ότι έχω ένα σωρό αδυναμίες και πεπερασμένα όρια.
Μπορώ να παίζω, να βοηθώ, να παρακολουθώ, να νουθετώ, να τρέχω να προλάβω… αλλά κάποια στιγμή κουράζομαι κι εγώ.
Επίσης είμαι και άντρας. Αυτό σημαίνει ότι έχω ανάγκες που σχετίζονται με το φύλο μου. Θέλω τη σύντροφό μου να είναι ελκυστική, να είναι προσιτή, να είναι φιλική, να μου συμπαρίσταται κι αυτή στα διάφορα καθημερινά θέματα, όπως βέβαια πρέπει να κάνω κι εγώ.
Ο ρόλος του πατέρα είναι πολύ ευχάριστος. Αλλά δεν είναι ό,τι πιο εύκολο και αυτονόητο. Και δεν είναι σίγουρα λιγότερο σημαντικός από αυτόν της μητέρας.
Πιστεύω ότι η σύγκριση δεν έχει κανένα νόημα. Άλλος ο ρόλος της μητέρας, άλλος του πατέρα. Και είναι πολύ δύσκολα έως προβληματικά τα πράγματα για τον γονιό που πρέπει να επωμισθεί και τους δύο ρόλους.
Ένας σύγχρονος πατέρας έχει πολλές ευθύνες και ρόλο πολυδιάστατο.
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να είναι καλός επαγγελματίας/εργαζόμενος. Να «κουβαλά» στο σπίτι τα βασικά και όσα παραπάνω μπορεί. Για την κακή οικονομική κατάσταση της οικογένειας πολλοί θα κατηγορήσουν τον πατέρα και σπανιότερα η ευθύνη θα αποδοθεί στη μητέρα. Άσχετα αν η ευθύνη είναι τελικά κοινή. Το κύριο βάρος το έχει ο πατέρας, ο «κουβαλητής» για παλιότερες εποχές.
Έπειτα πρέπει να είναι καλός και στοργικός σύζυγος. Να λατρεύει τη σύζυγό του όπως κι αν είναι, να την έχει στα «ώπα-ώπα» και να μην «ξενοκοιτά». Να παραβλέπει διάφορα, να κάνει ότι δεν τον ενοχλούν, προκειμένου να αποτρέψει τη διατάραξη της οικογενειακής ηρεμίας.
Μετά πρέπει να είναι καλός προς τα παιδιά του. Αυτό σημαίνει πολλά. Σημαίνει ότι πρέπει να κάνει δρομολόγια σε εξωτερικές δραστηριότητες, να παίζει μαζί τους, να αναλαμβάνει κυρίως ό,τι έχει σχέση με κατασκευές, να είναι επινοητικός, να επιλύει διενέξεις, να βάζει όρια, να προλαμβάνει άσχημες καταστάσεις, να βάζει τις βάσεις για τη μελλοντική τους εξέλιξη και συμπεριφορά και ένα σωρό άλλα.
Όλα αυτά είναι ωραία. Και προφανώς, για να είμαι πατέρας, σημαίνει ότι ως ένα βαθμό τα διάλεξα, τα προτίμησα από κάτι άλλο, π.χ. από την εργένικη ζωή. Επίσης μάλλον δε με εκφράζει ο τύπος του πατέρα που υπήρχε σε παλαιότερες εποχές, αυτός του αυστηρού, λακωνικού τύπου που επεμβαίνει μόνο όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό και κανείς δεν τολμά να του πάει κόντρα. Αυτός που τα ξέρει όλα και τα έχει όλα υπό έλεγχο.
Τον ρόλο μου, αυτόν του σύγχρονου πατέρα, τον διάλεξα εκούσια και είμαι σε μεγάλο βαθμό ικανοποιημένος από τις συνθήκες που τον συνοδεύουν. Αλλά μερικές φορές κουράζομαι. Ασφυκτιώ. Νιώθω την ανάγκη να χαλαρώσω, να κάνω κι εγώ κάποιο λάθος, να αισθανθώ ότι το δικό μου λάθος δεν προκαλεί τα λάθη των άλλων, δεν επηρεάζει κανέναν εκτός από τον εαυτό μου.
Διαβάστε ακόμη: Σχέση Πατέρα-Γιου : Παράδεισος και κόλαση ταυτόχρονα
