Σε μια απογευματινή βόλτα εκεί κοντά στο σπίτι μας στην πλατεία με τη γυναίκα μου με μια κοιλιά που ήταν έτοιμη να κάνει μπαμ είδα μια σκηνή που μέχρι και σήμερα (πατέρας πλέον) ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά, τη θυμάμαι και βουρκώνω!
γράφει ο Νικόλας Χριστοφίδης
Είδα έναν πατέρα να αποχωρίζεται την κόρη του…
Είδα έναν πατέρα να βουρκώνει και να μη θέλει να την αποχωριστεί…
Οι λίγες ώρες που είχε με την κόρη του είχαν τελειώσει και η μητέρα ήρθε να την πάρει. Ψυχρή ανέκφραστη με ένα βλέμμα ικανοποίησης ότι τώρα αυτή έχει το πάνω χέρι. Τον είδα να έχει κολλημένο το βλέμμα του πάνω τους μέχρι εκείνες να χαθούνε στα στενά. Και ύστερα έκατσε εκεί για λίγο…άραγε τι σκεφτόταν; Τι περίμενε; Τι ήλπιζε;
Έφυγε…Η εικόνα του όμως από το μυαλό μου όμως όχι! Καθίσαμε για έναν καφέ και συνέχισα να τον σκέφτομαι. Η έκφραση στο πρόσωπο του ήταν απερίγραπτη. Άραγε πόσο να έκλαψε όταν πήγε σπίτι;
Κοίταζα τη γυναίκα μου και από μέσα μου της έλεγα ότι δε θέλω ποτέ να γίνω αυτός ο πατέρας. Όχι δε θέλω να γίνω αυτός ο πατέρας!
Δεν θέλω να μετράω τα λεπτά για να δω την κόρη μου. Δεν θέλω η κόρη μου να είναι το σαββατοκύριακο μου, δεν θέλω η κόρη μου να ξυπνάει και να μην μπορώ να της γαργαλήσω τις πατούσες. Δεν θέλω να γυρίζω σπίτι από τη δουλειά και να μην μπορώ να ακούσω το «μπαμπαααααααά» που με κάνει να λιώνω!
Τι να έφταιξε; Ποιος έφταιξε; Ίσως αν έφταιξε αυτός, τώρα πια να σκέφτεται ότι έκανε ένα πολύ μεγάλο λάθος. Ίσως εμείς οι άντρες αργούμε λίγο να σκεφτούμε, ίσως εμείς οι άντρες αν βλέπαμε το πρόσωπο αυτού του πατέρα να σκεφτόμασταν πιο
σωστά.
Δεν θέλω να γίνω ποτέ αυτός ο πατέρας! Δεν θέλω! Εσείς;
