Αυτές τις μέρες στα κανάλια και τις εφημερίδες παίζει το γνωστό πρόγραμμα-κασέτα περί των μαθητικών (και φοιτητικών) καταλήψεων.
γράφει ο Χρίστος Σμπώκος
Η κασέτα παίζει το γνωστό ποίημα:
Τα παλιόπαιδα (οι μαθητές) τα «κακομαθημένα» (για τους πιο μεγάλους οι τεντιμπόιδες), τα «κομματόσκυλα» που τους υποκινούν, που όλη μέρα βλέπουν τηλεόραση και «δεν ξέρουν να μιλάνε» και που «βαριούνται να κάνουν μάθημα» γιατί είναι «βολεμένα» και «τεμπέληδες» και μιλάνε κι αυτά τα παιδιά, «που δεν έχουν περάσει κατοχή και φτώχεια», «κάνουν επανάσταση από το facebook και το iPhone», «δεν έχουν αιτήματα» ή «κάνουν κατάληψη για το τυρί στις τυρόπιτες», «το μόνο που τους νοιάζει είναι να πάνε βόλτα και να πίνουν φραπέδες»…
Το παραπάνω ποίημα λίγο πολύ (με εξαίρεση τις τεχνολογικές προσθήκες κάθε φορά) το έχουν ακούσει και η γενιά των γονιών μας και σε dolby surround, full extra εκδοχή και η γενιά των σημερινών νέων γονιών (ας πούμε 28-40). Και σκεφτόμουν με φόβο και αγωνία, άραγε κι εμείς αυτό το ποίημα θα λέμε στα παιδιά μας; Θα γίνουμε κι εμείς τέτοιοι;
Ειλικρινά ελπίζω πως θα μάθουμε από το πάθημά μας, την εποχή που ήμασταν μαθητές. Βέβαια, αν κρίνω από την ιστορία, δε θα πρέπει να αισιοδοξώ και πολύ. Γενικά ο γονιός παθαίνει κάτι και ξεχνάει πως ένιωθε όταν ήταν παιδί και τι σκέψεις έκανε. Εκεί είναι το δικό μας στοίχημα φίλοι νέοι μπαμπάδες (και μαμάδες που ξέρω ότι μας κατασκοπεύετε). Να μπορούμε να σκεφτόμαστε όπως τα παιδιά μας…
Και πιστέψτε με, αν κρατήσουμε ένα «παιδικό» ας πούμε τμήμα στο μυαλό μας, υπάρχει ελπίδα να δώσουμε παιδεία πραγματική εμείς πρώτοι στα παιδιά μας. Καλλιέργεια και καθαρό μυαλό με κριτική σκέψη και όμορφο, λιτό και σαφή λόγο. Όπως της μαθήτριας Ιωάννας Στασινού (μαθήτρια-καταληψίας, διάσημη εσχάτως λόγω Πρετεντέρη) που έτυχε να διαβάσω εδώ και ομολογώ ενθουσιάστηκα. Και ως πολίτης και ως πρώην μαθητής (και καταληψίας) και ως κειμενογράφος και ως μπαμπάς. Και θα πω μπράβο στην ίδια κυρίως, αλλά και στους γονείς της (το μικρό μερίδιο που τους αναλογεί).
Κι ελπίζω κι εγώ, ως μπαμπάς, να βοηθήσω το παιδί μου να έχει καθαρή σκέψη και άποψη για ότι γίνεται γύρω του. Ας είμαστε αισιόδοξοι μεν άλλα να μην ξεχνάμε το σοφό, «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Η αλλαγή στη νοοτροπία που θέλουμε στο μέλλον, περνάει από μας πρώτα στο παρόν.
Ο Χρίστος (με ι, ναι) Σμπώκος είναι ένας από τους πολλούς κρητικούς της Αθήνας. Πάνω από όλα είναι (παν)ευτυχής μπαμπάς από τον Αύγουστο του 2013 όταν μια Τρίτη και 13 έγινε για αυτόν η αγαπημένη του μέρα. Εργάζεται στο χώρο της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων, αφού πέρασε παλιότερα κι από το ποδόσφαιρο. Ως περήφανος full time dad πια εκπαιδεύεται καθημερινά για να γίνει superdad!
