Η πρώτη επιστροφή από το βρεφονηπιακό

first-day-of-school-kindergarten

“Έχω διαβάσει πολλά άρθρα γονέων που εξιστορούν την πρώτη ημέρα στο σχολείο.. Τη στιγμή του αποχωρισμού, τα δάκρυα που τσούζουν τα μάτια των γονέων, το παιδί που τις περισσότερες φορές κλαίει σπαρακτικά.. Εγώ, αυτό που ποτέ δεν θα ξεχάσω είναι η πρώτη φορά που πήγαμε να πάρουμε τη μικρή από τον βρεφονηπιακό σταθμό.. 

Πόσο έκλαψε το μικρό μου πιπινάκι.. Έκλαιγε ασταμάτητα. Έκλαιγε επειδή δεν ήθελε να φύγει από το βρεφονηπιακό. Και μείναμε εγώ με την γυναίκα μου να κοιταζόμαστε αμήχανα.. Κι όταν πια μπήκε στο αυτοκίνητο και με πολλούς αντιπερισπασμούς ηρέμησε, κοιταχτήκαμε σιωπηλοί..

Ας τα πάρουμε όμως από την άρχή έτσι για την ιστορία.

Η οικογένεια μας έχει 3 μέλη. Εμένα με την Αφρούλα μου και το μικρό μας πιπινάκι.

Όταν ήρθε η ώρα του βρεφονηπιακού η μικρή ήταν 16 μηνών και ίσα που περπατούσε. Τα πρώτα βήματα τα έκανε 14 μηνών. Κι έτσι την ημέρα που θα πήγαινε στο σχολείο είχαμε αρκετό άγχος και ερωτήματα που μας βασάνιζαν. Αν θα πέσει, αν θα τη ρίξει κάτω κάποιο άλλο παιδάκι, αν θα μπορεί να είναι άνετη, αν θα την προσέχουν ή με τόσα παιδάκια δεν θα τη δει κανένας και έτσι θα χτυπήσει… ξέρετε τώρα, όλα μας έφταιγαν.

Στο σχολείο την υποδέχτηκαν η Εβελίνα και η Χρύσα με μία κορδέλα καλλιστείων που της τράβηξε την προσοχή.

Η Αφρούλα μου βούρκωσε, εγώ το “έπαιζα” άνετος και η μικρή άπαξ και έφυγε από την αγκαλιά μας, δεν κοίταξε πίσω..

“Λες να μας ξεχάσει;” μου είπε η γυναίκα μου το βράδυ μετά την πρώτη ημέρα στο σχολείο..

“Μη λες βλακείες”, της απάντησα.. Μέσα μου όμως είχα ένα σφίξιμο. Μα, να δει τον μπαμπούλη της και να μην τρέξει; Μα, να κλαίει για να μείνει εκεί; Και τι δηλαδή αυτό ήταν; Δεν θα τρελαίνεται πια όταν με βλέπει;

Κι έτσι για ακόμη μία φορά κοιμήθηκα σκεπτόμενος πόσο πολύ την αγαπάω. Πόσο πολύ θέλω να είναι “κολλημένη” στον μπαμπά της…

Εκεί που κατέληξα με τον καιρό, είναι ότι το παιδί σαφώς και δεν μας ξεχνάει. Απλά περνάει καλά. Οι δασκάλες της τη φροντίζουν, δεν πέφτει ή όταν πέφτει το ξεπερνάει γρήγορα και ξανασηκώνεται. Το παιδί μου είναι κοινωνικό και έχει τέτοια προσωπικότητα ώστε όταν θέλει ή δεν θέλει κάτι το δείχνει με πάθος.

Ειμαι λέτε πατέρας κουκουβάγια; Μπορεί.. Πάντως σαν το πιπινάκι μου άλλη ναζιάρa δεν υπάρχει. “

Διαβάστε ακόμη: Μπαμπάς στέλνει το παιδί στο σχολείο χωρίς μπλουζάκι

morosalopetatext