Για τους περισσότερους είναι μία περίοδος που υπάρχει μία ανεξήγητη εσωτερική παιδική χαρά. Σπίτια στολισμένα, μαγαζιά συνεχώς ανοιχτά, μουσική στους δρόμους, δώρα κάτω από το δέντρο, φαγητό με φίλους. Αμέτρητα εναύσματα για να αισθανθούμε μία αίσθηση ανεξάντλητης ευφορίας.
Υπάρχουν όμως και συνάνθρωποι που μέσα σε αυτές τις γιορτινές ημέρες έχουν έναν κόμπο… Έναν κόμπο απώλειας ενός αγαπημένου τους προσώπου. Γιατί όσοι φεύγουν αφήνουν πίσω τους αναμνήσεις σφηνωμένες μέσα στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Για πάντα εκεί χαραγμένες.
Και μια μελωδία, μια μυρωδιά φαγητού, μία διαφήμιση με πρόσωπα που αγκαλιάζονται είναι αρκετή για να γεμίσουν τα μάτια δάκρυα και να σκεφτεί κάποιος “πόσο μου λείπεις, να ‘ξέρες”…
Η απώλεια δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεται να ξεπεραστεί. Μέσα από εσάς, μέσα από τις ζεστές σας αναμνήσεις το πρόσωπο που λείπει μένει “ζωντανό”.
Θα σας φανεί αφελές και παιδικό αλλά έχετε κάθε δικαίωμα να καθίσετε σε μία γωνία στο γιορτινό τραπέζι να κλείσετε τα μάτια και να αφιερώσετε στιγμές σε εκείνον που έφυγε. Να αναπολήσετε πώς ήταν στα γιορτινά τραπέζια, πώς ήσασταν εσείς γύρω του, τι σας έκανε να χαμογελάτε.. Αφεθείτε. Κι αν τρέξουν δυο δάκρυα δεν πειράζει.
Δυστυχώς για πολλούς συνανθρώπους τα Χριστούγεννα έρχονται να γεμίσουν μελαγχολία την ήδη φορτισμένη συναισθηματικά από την απώλεια, ζωή. Αν έχετε την οικονομική άνεση και το θέλετε μπορείτε να φύγετε εκτός. Ταξιδέψτε σε μία χώρα που δεν γιορτάζουν τα Χριστούγεννα. Αν θέλετε να μείνετε σπίτι χωρίς καμιά εορτινή ατμόσφαιρα τότε κάν’τε το. Κανείς δεν πρέπει να σας πιέσει στον τρόπο που θέλετε να εκφράσετε το πένθος σας.
Ουσιαστικά σε αυτό το άρθρο λίγα μπορούν να ειπωθούν για αυτό το θέμα κι έτσι θα είναι συνοπτικό. Σε καμιά περίπτωση δεν προσπαθούμε να επιβάλλουμε κάποια πρόταση.. Είναι απλώς ένα άρθρο για να σας εκφράσει πως είναι εντάξει να μην χαίρεστε… Είναι εντάξει να μισείτε την γιορτινή αυτή ατμόσφαιρα.
Χάσατε έναν άνθρωπό σας και καμιά γιορτή δεν μπορεί να το αναπληρώσει ή να το “κουκουλώσει”.
