Μία ανέμελη βραδινή έξοδος είναι ένα από τα πράγματα που σου λείπουν περισσότερο όταν γίνεσαι γονιός. Ειδικά τον πρώτο καιρό…
γράφει ο Κωνσταντίνος Μητρούδης
Και δε μιλάμε για κάτι ιδιαίτερο. Λέω «ανέμελη» και όχι «ξέφρενη» γιατί οι εποχές των ξέφρενων νυχτερινών εξορμήσεων, στο πέρας των οποίων κατέληγες συνήθως σε κάποιο σπίτι – μάλλον όχι το δικό σου – με ύποπτη παρέα, ζαλισμένος και με ενδείξεις ενός πρώιμου αλτσχάιμερ, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, πολύ πριν γίνεις πατέρας. Για την ακρίβεια, όλα αυτά κόπηκαν αμέσως πριν παντρευτείς.
Τότε δεν είναι που περνάς συνήθως από τη φάση κλάμπινγκ – μπουζούκια – ξενύχτι – κατευθείαν το πρωί στη δουλειά – φοράω γυαλιά ηλίου για να μη δουν τα κόκκινα πρησμένα μάτια μου στη φάση φαγητό με φιλικά ζευγάρια – κρασάκι – με ενοχλεί η δυνατή μουσική – κουράζομαι να κάθομαι όρθιος πάνω από 5 λεπτά – 11 το πολύ 12 να είμαι σπίτι γιατί το πρωί έχει δουλειά και ποιος ξυπνάει;
Δεν είναι κακό. Είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Η οποία μοιραία σε οδηγεί στην πλήρη διακοπή κάθε είδους νυχτερινής εξόδου για ένα διάστημα μετά τη γέννηση του παιδιού σου. Ειδικά αν η γυναίκα σου θηλάζει αποκλειστικά. Ειδικά αν πάνω που απογαλακτιστεί το πρώτο σου παιδί, έρθει το δεύτερο, όσο απρογραμμάτιστα ήρθε και το πρώτο. Ειδικά αν δεν έχεις λεφτά για νταντά. Ειδικά αν δεν έχεις λεφτά γενικότερα. Ειδικά αν συντρέχουν όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα.
Όταν όμως κλείνεις πάνω από δύο χρόνια που βγήκες με τη γυναίκα σου ένα βράδυ τα δυο σας, όποιοι κι αν είναι οι λόγοι που σε αποτρέπουν, ψάχνεις να βρεις σε οτιδήποτε την αφορμή για να σας βγάλεις από τη μιζέρια σας. Έτσι κι εμείς την περασμένη εβδομάδα, με αφορμή την τέταρτη επέτειο από την ημέρα του γάμου μας, χώσαμε τη θεία, ετοιμάσαμε φαγητό, γάλα, μπουκάλια, πιπίλες, αλλαξιές, δώσαμε αναλυτικότατες οδηγίες, βάλαμε τα καλά μας και ξεκινήσαμε σαν στο πρώτο μας ραντεβού, αγχωμένοι, αλλά συνάμα ενθουσιασμένοι για το…πρώτο μας ραντεβού μετά από δύο και πλέον χρόνια. Έπρεπε να περιμένουμε την καταστροφή που θα ακολουθούσε…
Αμφιταλαντευτήκαμε για το που θα πάμε. Εγώ να πω την αλήθεια ήθελα κινηματογράφο. Καλά, μη βαράτε. Αποφάσισα τελικά να πάμε στο αγαπημένο εστιατόριό της στη Ν. Ερυθραία. Κυριλέ, γκουρμεδιάρικο, τσιμπημένο και… κλειστό. Κλειστό;! Μα αφού πριν λίγες εβδομάδες κάτι φίλοι μας είχαν πει ότι ήρθαν, πότε πρόλαβε να κλείσει; Ή ήταν πέρυσι; Ή πρόπερσι; Μάλλον πέρασε ο καιρός…
Στη συνέχεια αποφασίσαμε να πάμε σε ένα νέο μεζεδοπωλείο στην περιοχή μας, στο Ηράκλειο, αλλά είχα τη φαεινή ιδέα να μην επιστρέψουμε μέσω του αρχικού δρομολογίου από Εθνική. Έτσι, καταλήξαμε να περιπλανιόμαστε για τρία τέταρτα στα στενά της Κηφισιάς, χωρίς να ξέρουμε που είμαστε. Ναι, παρόλο που αρνιόμουν να το παραδεχτώ, είχαμε χαθεί. Και τότε περάσαμε από ένα κουκλίστικο εστιατόριο, που με τα στολισμένα με κεριά τραπέζια του, έμοιαζε να μας περιμένει και έτσι αποφασίσαμε να θυμηθούμε τον προ πολλού ξεχασμένο αυθορμητισμό μας και να καθίσουμε.
Αμ, δε. Μετά από δεκαπέντε λεπτά ατελέσφορων προσπαθειών να βρω να παρκάρω, συνεχίσαμε το δρόμο για το Ηράκλειο. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζαμε. Εν τω μεταξύ, είχαμε ήδη ξενερώσει, το άγχος μας για το τι είχαν απογίνει τα παιδιά χωρίς εμάς, μεγάλωνε κάθε λεπτό που περνούσε και η ώρα που έπρεπε να απαλλάξουμε τη θεία από την αγγαρεία πλησίαζε.
Με τα πολλά, φτάσαμε στο μεζεδοπωλείο, αλλά δεν είχε τραπέζι να κάτσουμε. Μετά από λίγη ώρα αδειάζει ένα – τραπέζι δε το λες, μάλλον πιο πολύ σε σταντ έφερνε – σε μια γωνιά, δίπλα στην πόρτα της κουζίνας. Οπότε κάθε δέκα δευτερόλεπτα, αυτή ανοιγόκλεινε και οι φουριόζες αν και ευγενικές σερβιτόρες, μπαινόβγαιναν από την κουζίνα περνώντας από μπροστά μας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι μεζέδες – όταν ήρθαν – ήταν σαν να έτρωγες ζεσταμένες κονσέρβες και πριν προλάβουμε να πνίξουμε τον πόνο μας στο νερωμένο χύμα κρασί, είχε έρθει η ώρα να επιστρέψουμε σπίτι.
Αχ, το σπιτάκι μας. Επιστροφή στη θαλπωρή, τη ζεστασιά και την ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων του. Τα γνώριμα κλάματα, τα ανυπόμονα βλέμματα και τις γεμάτες αγκαλιές. Τι τα θες; Νυχτερινή έξοδος κι αηδίες. Είχαμε πια το δικό μας τρόπο να περνάμε τα βράδια μας. Και το περίεργο είναι ότι μας άρεσε κιόλας…
Πατέρας από το 2012, μπαμπάς από το 2013, μπαμπάκος από το 2014. Απολαμβάνω να γράφω ιστορίες, άντε και καμιά κλήση, όπως και να πιάνω τους κακούς, αστυνομικός γαρ, με ισχυρότερο όπλο μου το χιούμορ και την υπομονή. Πιο πολύ όμως απολαμβάνω κάθε μου λεπτό κοντά στα δυο μου παιδιά…
