Έχουν περάσει κιόλας 15 μήνες από τότε που το μικρό θαύμα ήρθε στη ζωή μας…
γράφει ο Δ.Μ.
Είναι από τις φορές που δυσκολεύεσαι να περιγράψεις με λέξεις αυτό που βιώνεις καθημερινά. Είναι τόση η χαρά που παίρνω από μια μικρή φατσούλα, καθώς πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκε κάποιος να με συνεπαίρνει με τόσο μαγικό τρόπο – εντάξει προηγήθηκε η γυναίκα μου… τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται (αλλά καλό είναι να αναφέρονται που και που!).
Με αφορμή το γεγονός αυτό, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες εμπειρίες μαζί σου «μελλοντικέ πατέρα». Ξέρω ξέρω, σε έχουν πρήξει όλοι, με το τι πρέπει να κάνεις και τι πρέπει να αποφύγεις. Ε λοιπόν, το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι όσα και να διαβάσεις, όσα και να ακούσεις, όσα και να δεις ζωντανά από φίλους σου, οι οποίοι ήδη είναι σε αυτό το στάδιο της ζωής τους, θα είναι σωστά, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνεις τα ίδια λάθη που έκαναν όλοι! Τελικά, μετά από ένα χρόνο κατέληξα ότι και αυτό έχει τη χαρά του.
Αφήνω το κεφάλαιο στο οποίο προηγούνται οι 9 μήνες τοκετού, δίνοντας μία μόνο συμβουλή. Για τη γυναίκα σου είναι η πιο δυνατή στιγμή της ύπαρξης της, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις ούτε τόσο δα, το πώς νιώθει μεγαλώνοντας μία ζωή μέσα της. Έτσι είναι, φάτο και κατάπιε το. Αυτό που πρέπει να έχεις όμως στο μυαλό σου, είναι να είσαι δίπλα της, να έχεις υπομονή και γερό στομάχι.
Καλώς ήρθες στον πλανήτη γη. Ήρθε η μαγική ημέρα του τοκετού! Θα είσαι χαμένος στο διάστημα, θα έχεις αγωνία και φόβο μήπως κάτι στραβώσει, θα ακούσεις χίλιες δύο συμβουλές με αγάπη πάντα, για τα dos και donts. Μπορεί να βλέπεις δίπλα σου άλλες οικογένειες να εύχονται για τα νεογέννητα και να αναρωτιέσαι.. «γιατί καθυστερούμε εμείς;». Άσε που κατά την διάρκεια της αναμονής, θα ακούσεις όλες τις πιθανές και απίθανες ιστορίες. Πιθανό να βαρεθείς κιόλας. Δεν υπάρχει περίπτωση διαφυγής. Κάτσε και απόλαυσε το!
Ο μικρός ή η μικρή ήρθε λοιπόν και τσάμπα τόσο άγχος και πίεση. Θυμάμαι τη στιγμή που μου έδωσε η μαία να κρατήσω το δικό μας γιό. H στιγμή δεν υπάρχει! Ό,τι έχεις ακούσει, ισχύει. Ότι θα χρειαστείς πάνες (για σένα ανυποψίαστε πατέρα), ότι κανένας δεν μπορεί να σου το περιγράψει με λόγια, ότι θα ξεχάσεις την ύπαρξη του κόσμου γύρω σου και θα νομίζεις ότι είσαι εσύ και το παιδί σου. Ναι! Έτσι είναι. Εγώ θα συμπληρώσω στην καθομιλουμένη, ότι είναι μία γ@μ@τη στιγμή, την οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ένα τόσο μικρό πλασματάκι, θα σε κάνει να κλαις από χαρά ⎯ ενώ η λογική λέει ότι θα έπρεπε να γελάς. Ποια λογική και κουραφέξαλα. Ένα τσουνάμι συναισθημάτων θα σε χτυπήσει κατακέφαλα και θα σε σημαδέψει με μαγικό τρόπο για την υπόλοιπη ζωή σου. Αλλά θα είναι το πιο όμορφο και ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχή σου ⎯ μαζί με αυτό που σου άφησε η γυναίκα σου στην πρώτη σας γνωριμία (για να μην ξεχνιόμαστε!).
Για τις υπόλοιπες μέρες μέχρι να φύγετε από το μαιευτήριο, δεν έχω να πω πολλά. Α! Βέβαια τώρα που το θυμήθηκα: το μωρό θα μοιάζει σε όλους εκτός από τους γονείς. Καλό ε? Και θα πιστοποιείται από τις δύο οικογένειες με φωτογραφίες. Άντε βγάλε άκρη. Στο τέλος θα αναρωτιέσαι αν είχες κάποια συμμετοχή!
Συνεχίζεται…
