Δεν είμαι από τους άντρες που δικαιολογούν τον τίτλο του σκληρού, του αλύγιστου, του ψύχραιμου, του στιβαρού άντρα! Ναι, θεωρώ πως έχω δυνατό χαρακτήρα, αλλά υπάρχουν στιγμές που σπάω, λυγίζω, συγκινούμαι, κλαίω…
γράφει ο Γιώργος Χ.
Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο συνήθως πρέπει να υπάρχει ένας σοβαρός λόγος, όπως μια πολύ συγκινητική ταινία, ακόμα ακόμα και μια γλυκιά ευχητήρια κάρτα στη γιορτή ή στα γενέθλια μου!
Φυσικά μια πάρα πολύ δυνατή στιγμή, που ακόμα και ο Στίβεν Σιγκάλ να ήταν στη θέση μου με το ζόρι θα συγκρατούσε τα δάκρυά του, ήταν όταν ήρθε στον κόσμο η κόρη μου τον Μάιο που μας πέρασε και την αντίκρυσα για πρώτη φορά! Αυτό όμως που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, είναι αυτό που μου συνέβη μετά από ένα δυο μήνες, όταν πια μάθαμε να ζούμε με ένα μωρό στο σπίτι, εξοικειωθήκαμε με το τάισμα, το άλλαγμα, το νανούρισμα και άρχισε σιγά σιγά να μας μαθαίνει κι αυτό.
Κάθε φορά που την έπαιρνα στα χέρια μου και την έβαζα στα γόνατά μου να με κοιτάει με τα μεγάλα πράσινα μάτια της, έπιανα τον εαυτό μου να θολώνει, να λυγίζει, την καρδιά να τρέμει και τα μάτια να δακρύζουν, χωρίς κανένα μα κανένα λόγο, έτσι στα καλά καθούμενα. Σαν να μου έλεγε τα πιο συγκινητικά λόγια αγάπης που μπορεί να ξεστομίσει ανθρώπινο στόμα, και όλα αυτά με ένα βλέμμα, με μια ματιά!
Απ’ ό,τι καταλαβαίνετε έχει αλλάξει όλος μου ο κόσμος – εσωτερικός και εξωτερικός – και το μόνο που μπορώ να σας ευχηθώ είναι να ζήσετε όλοι εσείς οι νέοι μπαμπάδες πολλές τέτοιες στιγμές, να δακρύσετε πολλές φορές, απλά κρατώντας το παιδί σας στην αγκαλιά, έτσι, χωρίς λόγο…
