Γιε μου, υπάρχουν τόσα που θα ήθελα να σου πω κι άλλα τόσα που θα ήθελα να σου κρύψω.
Κείμενο: Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
Τόσα που θα ήθελα να σου μάθω κι άλλα τόσα που ήθελα να γνωρίσεις μόνος σου. Τόσα που θα ήθελα να σε κάνω ν’ αγαπήσεις κι άλλα τόσα που θα ήθελα να δοθείς μόνος σου. Τόσα που θα ήθελα να σου δείξω, κι άλλα τόσα που θα ήθελα να δεις μόνος σου. Τόσα όνειρα να σε γεμίσω κι άλλα τόσα που ήθελα να ονειρευτείς μόνος σου. Τόσοι χάρτες να σε ταξιδέψω κι άλλοι τόσοι που θα ήθελα να περιπλανηθείς μόνος σου. Τόση μέρα να σε ξεναγήσω και τόση νύχτα να σε χορέψω, αλλά πρέπει να σου αφήσω και τα δικά σου απροσπέλαστα σε μένα μερόνυχτα.
Τόσα πολλά «θα ήθελα» κρύβουν τη μικρή τους μουσούδα πίσω από την καρδιά μου, έτοιμα να ορμήξουν με το δάχτυλο σηκωμένο να προλάβουν να σε σώσουν από πιθανές πληγές και να σε ωθήσουν σε, έστω μικρές, χαρές. Τόσα πολλά «θα ήθελα», εγωιστικά, υπερπροστατευτικά, υπερήφανα, αλαζονικά, καλπάζουν στο άτι που τους χάρισε η μάνα τους, η Πατρότητα, και θα «θα ήθελαν» να έχουν τη δύναμη να κερδίζουν πάντα στην κούρσα με τα δικά σου πόνυ…
Όμως, μέσα στην αλαζονεία τους, δεν πρόσεξαν καλά πως τα δικά σου μικρά προς το παρόν αλογάκια, δεν είναι πόνυ. Δεν είναι η ράτσα τους τέτοια ώστε να μένουν για πάντα κοντά. Θα ψηλώσουν, είναι φτιαγμένα για να ψηλώσουν, για να τρέξουν σε ιπποδρομίες ενός κόσμου που ίσως εγώ ποτέ δε θα μπορέσω να γνωρίσω… Μην τα χαραμίσεις, μην τα αφήσεις υποτελή, μην τα αφήσεις να καθοδηγούνται απ’ την ανάγκη που έχει το άτι της Πατρότητας για «ασφάλεια» και «έλεγχο», κάλπασε προς τα μέρη όπου εσύ θα αισθάνεσαι ευτυχισμένος.
Δε θα σου ζητήσω ποτέ να κρατάω εγώ τα χαλινάρια ούτε να βάλω παρωπίδες στα δικά σου αλογάκια, αλλά σε παρακαλώ γιε μου, μία χάρη μόνο θα σου ζητήσω, μην αφήσεις ποτέ τα χαλινάρια απ’ τα χέρια σου και μην τα δώσεις ποτέ σε άλλα χέρια. Ούτε στα δικά μου… ναι κυρίως ούτε στα δικά μου. Σου ανήκουν και τα αλογάκια σου, και τα χαλινάρια τους.
Εγώ το μόνο που θα προσπαθήσω να κάνω, όσο έχω ακόμα χρόνο, είναι να σου μάθω να ιππεύεις.
Διαβάστε περισσότερa στο Χάπι Daddy
Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars
