Κάθε φορά που το ζευγάρι επιδίδεται στο προπατορικό αμάρτημα, στέλνει εμμέσως το βιογραφικό του στο σύμπαν. Όπως συμβαίνει και στην επαγγελματική ζωή, μπορεί να χρειαστούν πολλές αποστολές βιογραφικών μέχρι να περάσεις στην επόμενη φάση. Κάποια φορά όμως, θα έρθει και το τεστ το θετικό…
γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
τι θέλει να μας πει ο ποιητής με αυτό; Ότι φίλε μου, πέρασες στην επόμενη φάση… Έχεις επιλεχτεί για το short list των ατόμων που είναι πλέον πολύ κοντά στην πρόσληψη από το μωρό – headhunter…
Ακολουθούν 9 μήνες εντατικής εκπαίδευσης. Πρέπει να διαβάσεις πολλά σχετικά βιβλία και περιοδικά, πολλά ιντερνετικά άρθρα περί εγκυμοσύνης, εμβρύου και βρέφους αρχικά, και αν όλα πάνε καλά, εκεί κοντά στις 38-40 εβδομάδες εκπαίδευσης, θα έχεις την χαρά να γνωρίσεις το αφεντικό σου από κοντά και αυτοπροσώπως…
Θα σου φανεί λίγο περίεργο στην αρχή το αφεντικό. Λίγα λόγια και σταράτα. Ουά. Ουά. Και πάλι ουά. Κι εσύ καταλαβαίνεις πως πρέπει να δώσεις ένα 20ευρω φακελάκι στη γραμματέα του, τη μαία, που στο φέρνει αγκαλιά και σου δίνει τη χαρά της συνάντησης. Και κάπως έτσι ξεκινάει η επίσημή πρόσληψή σου… Είσαι ο εκλεκτός του αφεντικού. Σου υπόσχεται μονιμότητα θέσης, σχετικά σταθερή ανταμοιβή (που φυσικά δεν είναι υλική), ωραίο περιβάλλον εργασίας που είναι στο χέρι σου το πώς θα το διαμορφώσεις, αφού κυρίως θα είναι working from home. Είσαι υποχρεωμένος να διακοσμήσεις το γραφείο του αφεντικού σου με το δικό σου γούστο (και δικές σου πηγές εννοείται), να φροντίσεις για χώρους ξεκούρασης, διασκέδασης, καθαριότητας, τροφοδοσίας.
Με την αρχική αποστολή του βιογραφικού (έλα, μην κάνεις πως δεν θυμάσαι), έχεις υπογράψει αποδοχή εκ των προτέρων στον όρο για εργασία χωρίς ωράριο και χωρίς κοινωνική ασφάλιση. Δεν υπάρχει σωματείο να σε στηρίζει, δεν έχεις επίσημη άδεια, παρά μόνο κάποια μικρά ρεπό, για τα οποία φροντίζει να προσλάβει το αφεντικό σου κάποιους από το σόι σου, να τους ενισχύσει κι αυτούς στην ανάγκη για εργασία τέτοιες δύσκολες εποχές. Έτσι, η μαμά σου ή η πεθερά σου, ο αδερφός και η νύφη σου μπορούν να καλύψουν κάποια ρεπό σου, όμως εσύ πρέπει να είσαι πάντα on call και πάντα διαθέσιμος, ακόμα και αν βρίσκεσαι στους χώρους όπου εξασκείς το hobby σου, για παράδειγμα, σε μία πολυεθνική που σε πληρώνει μισθό και κοινωνική ασφάλιση για να πηγαίνεις στους χώρους της και να μαλώνεις όλη μέρα με τα πλήκτρα του υπολογιστή σου.
Το πραγματικό αφεντικό είναι σπίτι και σε περιμένει πώς και πώς, να σε βάλει να δουλέψεις το απόγευμα, αφού όλο το πρωί ξεκουράζεσαι στους χώρους της πολυεθνικής, να συγυρίσεις τα παιχνίδια του, να ασχοληθείς με το φαγητό του, με την υγεία του, με τον ύπνο του.. αλλά αυτό δεν είναι καθόλου συνεργάσιμο.. Ως γνωστόν, ένα αφεντικό, ποτέ δεν κοιμάται… Δε θέλει να κοιμάται… Και κάνει τα πάντα να σε ξυπνάει τουλάχιστον 3 φορές κάθε νύχτα, γιατί ξεχείλισε τα πάμπερς ή γιατί βήχει ή γιατί είδε όνειρο και φοβήθηκε ή γιατί θέλει γάλα ή απλά γιατί έτσι! Αφεντικό είναι, δεν θα σου δώσει και λογαριασμό…
Εσένα σε ρωτάνε για τη δουλειά σου και λες πάντα τα καλύτερα… Είσαι πολύ ευτυχισμένος που βρήκες αυτήν την καταπληκτική δουλειά, έχεις ένα αφεντικό που καλύτερό του δεν υπάρχει στο σύμπαν ολόκληρο, σου τρώει όλα τα λεφτά που έχεις στις τσέπες σου με τις γκρίνιες του και τις χαρές του, σου ροκανίζει όλο τον «ελεύθερό» σου χρόνο, σου γεμίζει κάθε στιγμή ξεκούρασης με μία στιγμή έντασης, κάθε μορφής γέλιου, κλάματος, νεύρων, παιδικότητας…
Ο χρόνος εργασίας σου πια αποκτά άλλο νόημα. Έρχονται τα πάνω κάτω. Το πρωί μαζεύεις ένσημα και λεφτά στο hobby σου για να μπορείς να τα αφιερώσεις όλα μπροστά στο τοτέμ του πολυαγαπημένου σου αφεντικού, που σιγά σιγά το βλέπεις να μεγαλώνει…
Στα πόδια σου το μεγάλωσες το αφεντικό σου. Και το καμαρώνεις. Κι άμα δεν ήσουν εσύ, αυτή η δουλειά δεν θα είχε τέτοια επιτυχία.Και πάνω που απέκτησες την εμπειρία στη δουλειά και πλέον την κάνεις με άνεση και χωρίς να σκέφτεσαι, μία μέρα, μετά από δύο δεκαετίες περίπου προσφοράς σε αυτό το αφεντικό, να εύχεσαι, να σε καλέσει στο γραφείο του και να σου ανακοινώσει με περισσή αγάπη πως ήρθε η ώρα να απολυθείς. Γνωρίζει πως δεν θα είχες παραιτηθεί ποτέ από μόνος σου. Ας έχει τη δύναμη να έρθει να σε απολύσει. Να είσαι περήφανος γι’ αυτό. Μάλλον κοντεύει η ώρα που θα αρχίσει να στέλνει τα δικά του βιογραφικά…
Διαβάστε περισσότερα στο Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου
Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars
