Νέοι γονείς και οι «δίχως παιδιά και υποχρεώσεις» φίλοι

Όταν γινόμαστε γονείς, για κάποιο περίεργο λόγο επιλέγουμε να κάνουμε παρέα με ανθρώπους που είναι και αυτοί γονείς. Ίσως έχουμε ανάγκη την ταύτιση και τη συμπαράσταση…

Θυμάμαι, παλιότερα, κάποιους φίλους, οι οποίοι με το που έκαναν παιδιά εξαφανίζονταν από προσώπου γης και οι μόνες φορές που βρισκόμασταν ήταν τυχαία στο δρόμο. Φυσικά δεν έλεγα τίποτα στους ίδιους γιατί καταλάβαινα ότι το νέο πρόγραμμα τους ήταν φορτωμένο και ότι είχαν διαφορετικές προτεραιότητες πια, αλλά μεταξύ μας, τέτοια αλλαγή δεν την περίμενα. Εντάξει, είπαμε ήρθε το παιδί στη ζωή τους, αλλά μία βόλτα για ένα καφέ δεν μπορούσαμε να πάμε; Έστω και όλοι μαζί με το παιδί, τι θα γινόταν δηλαδή;

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Σήμερα αφού έχω γίνει και εγώ ο ίδιος γονιός, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω, οι λεγόμενοι «δίχως παιδιά και υποχρεώσεις» φίλοι που σκέφτονται για μένα ακριβώς τα ίδια με αυτά που σκεφτόμουν και εγώ για τους άλλους όταν απέκτησαν παιδιά. Για όσους λοιπόν θεωρούν ότι τώρα που έχω περάσει και γω στην απέναντι όχθη τους έχω παραγκωνίσει, παραθέτω τις σκέψεις μου, όχι ως δικαιολογία αλλά ως απάντηση.

Το παιδί έχει πρόγραμμα και το πρόγραμμα του ορίζει πάνω κάτω και το δικό σου πρόγραμμα

Αν και δεν ακούγεται ωραία, είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Πρέπει να φάει σε συγκεκριμένες ώρες, πρέπει να κοιμηθεί συγκεκριμένες ώρες. Και φυσικά θέλει να παίξει και να βγει βόλτα. Που σημαίνει ότι δεν μπορείς να σέρνεις το παιδί σου μεσημεριάτικα στα καφέ, ούτε φυσικά να το τραβολογάς σε βραδινές συνευρέσεις σε σπίτια φίλων, για να μη χαλάσει το πρόγραμμα του παιδιού. Και θα σου πουν, «έλα μωρέ μην είσαι του προγράμματος» ή «και τι έγινε μια φορά να χαλάσει το πρόγραμμα;» Όσοι είναι γονείς, γνωρίζουν από πρώτο χέρι, ότι το να έχει πρόγραμμα το παιδί σου, σημαίνει ότι τουλάχιστον προγραμματίζεις τη ζωή σου αντίστοιχα για να απολαμβάνεις και εσύ το λιγοστό ελεύθερο σου χρόνο. Και δε λέω, όλοι έχουμε παρεκκλίνει του προγράμματος, αλλά οι φίλοι σου δεν είναι εκεί να δουν τι περνάς αν χρειαστεί να επαναφέρεις το παιδί στο κανονικό του πρόγραμμα.

Μας αρέσει να περνάμε όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μας το σαββατοκύριακο

«Γιατί δεν πάμε κάπου οι τέσσερις μας ένα σκ;» θα σου πουν οι «δίχως παιδιά και υποχρεώσεις» φίλοι σου ή «γιατί δεν αφήνεις το παιδί στους γονείς/πεθερικά να ξεσκάσετε και εσείς;». Δε λέω, δίκιο έχουν, και όλοι οι γονείς το έχουμε κάνει πάνω κάτω. Απλά δε θες να γίνεται συχνά. Γιατί αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι όταν λείπεις από το σπίτι όλη μέρα για δουλειά, και τη νύχτα εκ φύσεως δεν μπορείς να χαρείς το παιδί σου (αν κοιμάται, απλά μπορείς να το χαζεύεις, αν δεν κοιμάται, σίγουρα δεν το χαίρεσαι…) σου μένουν στην καλύτερη 4-6 ώρες μαζί του τις καθημερινές. Οπότε τα σαββατοκύριακα είναι η μόνη πραγματική ευκαιρία να περάσεις ποιοτικό χρόνο μαζί του. Αν φύγεις το σαββατοκύριακο μακριά, σημαίνει ότι θα έχεις ξοδέψει περίπου το 50% του συνολικού εβδομαδιαίου πραγματικού χρόνου σου με το παιδί…

«Φέρε και το παιδί μαζί, σιγά…»

Εντάξει, αν δε θέλεις να αποχωριστείς το παιδί σου, όντως το να το πάρεις μαζί σου σε μία επίσκεψη σε φίλους, μια δεξίωση ενός γάμου, ή και σαββατοκύριακο ακόμα, είναι όντως μία λύση. Απλά θα συνειδητοποιήσεις ότι είναι προφανώς μία όχι και τόσο καλή λύση. Γιατί μπορεί να ακούγεται ωραίο σαν ιδέα στους «δίχως παιδιά και υποχρεώσεις» φίλους σου γιατί θεωρούν ότι θα είναι fun να έχεις και το παιδί μαζί, αλλά στην πράξη αποδεικνύεται ότι δεν είναι fun για σένα γενικά. Όχι γιατί δεν περνάς καλά με τους «δίχως παιδιά και υποχρεώσεις» φίλους σου, αλλά γιατί δεν θα μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου να χαλαρώσει, αφού θα πρέπει να έχεις διαρκώς το νου σου στο παιδί — μην πνιγεί με φαγητό, μην πέσει και χτυπήσει, μην, μην…Για αυτό είναι πιο εύκολο να δέχεσαι επισκέψεις σπίτι σου, που παίζεις και εντός έδρας…

Η φράση «κοινωνικές υποχρεώσεις» δεν είναι πια στο λεξιλόγιο μας

Μετά βίας έχουμε καταφέρει και έχουμε βάλει τη ζωή σε ένα πρόγραμμα, ώστε να κάνουμε και λίγο γυμναστική, να δούμε μια ταινία, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, κλπ. Ο ελεύθερος χρόνος που μας απομένει είναι τόσο περιορισμένος, που προτιμούμε να τον αφιερώνουμε στον εαυτό μας και να τον ξοδεύουμε και ως ζευγάρι και όχι να τον περνάμε απαραίτητα και με τρίτους. Το ξέρω ακούγεται εγωιστικό, αλλά δεν παύει να είναι αναγκαίο.

Τις περισσότερες φορές θέλουμε απλά να μην κάνουμε τίποτα και να αράξουμε στον καναπέ

Κάποιες μέρες είμαι τόσο κουρασμένος, που το μόνο που θέλω, είναι να μην κάνω απολύτως τίποτα και παρακαλάω να με καταβάλλει μια ευχάριστη ύπνωση στον καναπέ που συνοδεύεται από οκνηρία σκέψης και μια νωθρότητα ισοδύναμη με τη χειμερία νάρκη της πολικής αρκούδας το χειμώνα. Ναι, θέλω κάποιες φορές να είμαι χυμένος στον καναπέ σαν την αρκούδα. Κακό είναι;

Μήνυμα προς τους «δίχως παιδιά και υποχρεώσεις φίλους μου»: Μην εκλαμβάνετε τα παραπάνω ως παράπονο. Είμαι απόλυτα τρισευτυχισμένος και συνειδητοποιημένος. Απλά έχετε υπόψη σας ότι οι νέοι γονείς γενικά αναγκάζονται να ενθυλακωθούν οι ίδιοι σε ένα προστατευτικό κουκούλι, προκειμένου να διατηρήσουν την ενέργειά τους, αλλά και για μην παρασυρθούν. Μη με παρεξηγείτε, σύντομα θα αναδυθούμε όπως ο φοίνικας μέσα από τις στάχτες, όταν οι συνθήκες θα είναι πλέον κατάλληλες. Απλά τότε, εσείς θα είστε εδώ που είμαι εγώ τώρα. Καληνύχτα και καλή τύχη!

Πηγή: Huffington Post