Ημέρα μητέρας – Τι λέει ένας μπαμπάς;

Με αφορμή την ημέρα της μητέρας σκέφτηκα να σας γράψω.

Φέτος «γιορτάζουμε» 6η χρονιά αυτή την ημέρα. Σαν άντρας δεν γιορτάζω καμιά γιορτή παρά μόνο τα γενέθλια και τη γιορτή του παιδιού μου. Καμιά άλλη δεν έχει σημασία για εμένα.

Προχθές όμως εκεί που χαλάρωνα στον καναπέ μου λέει με αγωνία η γυναίκα μου:

«Μωρέ, λες φέτος ο μικρός να μου φέρει κάρτα από μόνος του;;»

Αρχικά, να εξηγήσω πως από την ηλικία του παιδικού κάθε χρόνο έρχεται ο μικρός στο σπίτι και κρατάει μία κάρτα με ορνιθοσκαλίσματα που σημαίνουν: «Μαμά σ’αγαπώ». Ε, φέτος που έμαθε πια να γράφει, η γυναίκα μου αναρωτιέται αν την αγαπάει τόσο πολύ που όχι μόνο θα «ξυπνήσει» με χαρά για να γιορτάσει τη γιορτή της Μητέρας μαζί της (ότι θα καταλάβει τι σημαίνει αυτή η ημέρα τέλος πάντων), αλλά θα της γράψει και κάρτα μόνος του εντελώς, με δική του πρωτοβουλία και με δακρύβρεχτες εκφράσεις αγάπης προς εκείνη.

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω γιατί τα μάτια της γυάλιζαν. Κι έτσι είπα να σας γράψω γι’ αυτή τη γυαλάδα στα μάτια της που μου έχει μείνει «καρφωμένη» στο μυαλό.

Η γυναίκα μου, το κορίτσι μου, αυτό το πλάσμα που όταν τη γνώρισα ήθελε ελεύθερο κάμπινγκ, ελεύθερη πτώση, ορειβασία και διανυκτέρευση κάτω από τα αστέρια, αυτό το κορίτσι που παρέα πίναμε ποτά μέχρι το πρωί, ξυπνούσαμε και οργώναμε την Αθήνα, χωρίς πλάνο, χωρίς σκέψη μόνο κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο.

Αυτό το ίδιο κορίτσι, τώρα πλέον ξυπνάει στις 06.00 μαγειρεύει, φτιάχνει κολατσιό για το παιδί, βάζει τάπερ σε εμένα, σε εκείνη, μου φτιάχνει καφέ, πάει γυμναστήριο, πάει δουλειά, επιστρέφει, κάθεται μαζί με τον γιό μας και κάνουν ατέλειωτες συζητήσεις για το σχολείο και τη ζωή, μαγειρεύει βραδινό, μας συντονίζει για να περάσουμε χρόνο όλοι μαζί παρέα, σιδερώνει, καθαρίζει, βρίσκει χρόνο για τον σκύλο, για εμένα και πριν κοιμηθεί διαβάζει μια σελίδα βιβλίου (υπερβάλλω, στις πέντε γραμμές νάνι το κορίτσι μου).

Πώς αλλάζει έτσι το μητρικό ένστικτο μια γυναίκα;

Άραγε είναι αλλαγή ή όντως οι γυναίκες ήλθαν στη ζωή για να γίνουν μάνες; Δεν το λέω υποτιμητικά. Τα πάντα μπορούν να κάνουν εξίσου με εμάς, απλά βρε παιδί μου είναι ένας ρόλος που βλέπεις πως κάνει τα μάτια τους να «γυαλίζουν».

Εκεί με την κούραση, με το άγχος για να τα κάνουν όλα, με την τρέλα που -μην γελιόμαστε-κυριεύει όλες τις γυναίκες, με τη δουλειά που τις πιέζει πολλές φορές, ε, με όλο αυτόν τον πανικό, μιλάει για τον γιό της και γυαλίζει από εσωτερική, πηγαία χαρά.

Φέτος λοιπόν, ομολογώ πως για πρώτη φορά ένιωσα τη λαχτάρα της να γιορτάσει. Λαχτάρα όχι καταναλωτική, ούτε παρασυρμένη από τα media που την διατυμπανίζουν. Η γυναίκα μου έχει χαρά γιατί ο γιός μας είναι ο λόγος της να ζει. Η χαρά της, το χαμόγελό της. Μαζί κρατάμε την οικογένειά μας δεμένη και μιας και είμαι «τυπικός άντρας» που στα καθημερινά τύπου: «πιάτα, ρούχα, σπίτι» ε, κάνω ελάχιστα, αποφάσισα να την ετοιμάσουμε ένα μικρό συμβολικό δώρο.

Κι έτσι, βγήκα έψαξα και ήμουν ο πιο τυχερός. Γιατί δεν της αγόρασα λουλούδια. Της αγόρασα ΜΙΡΑΝΤΑ Παπαδοπούλου που τα τρώμε οικογενειακώς. Πήγα στο S/M και αγόρασα 6 συσκευασίες όσα και τα χρόνια που είναι μητέρα. Και είμαι τυχερός γιατί τα ΜΙΡΑΝΤΑ κυκλοφορούν αυτή την περίοδο χαραγμένα με τη λέξη «ΜΑΜΑ» κι έτσι γίνεται το δώρο μου ακόμη πιο προσωπικό.

Κι έτσι της τα δώρισα και τρελάθηκε γιατί η σκέψη μου ήταν ρομαντική και το δώρο μου μοναδικά ιδιαίτερο (Αργότερα δε, μου είπε πως επισκέφτηκε την ιστοσελίδα mothersday.biskotakimou.gr και δήλωσε συμμετοχή στον διαγωνισμό «ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΑΜΑ» για να κερδίσει υπέροχα δώρα για κάθε τύπο μαμάς).

Ελπίζω να κερδίσει αν όχι δεν με πειράζει καθώς εγώ έχω κερδίσει.

Έχω κερδίσει τη γυναίκα μου που πλέον είναι μάνα, αλλά είναι ακόμη το πιο όμορφο κορίτσι. Και είναι δικό μου.