Πόσο ικανοί είναι οι γονείς στο να διαχωρίσουν και να προσφέρουν στο παιδί την υποστήριξη τους σε κάποιο πιθανό ταλέντο ή κλίση του αντί για καταπίεση να κάνει ό,τι έκαναν ή και δεν έκαναν αυτοί παλιότερα;
γράφει ο Χρίστος Σμπώκος
Εδώ και περίπου ένα τρίμηνο ο μικρός μας έχει περάσει στη φάση «μπάλα, μπαμπά, μπάλα, μπάλα». Όλη μέρα αν είναι δυνατόν. Οπουδήποτε και όχι απαραίτητα με κανονική μπάλα. Όσο περνάει ο καιρός όλο και βελτιώνει τις επιδόσεις του στο σπορ και παράλληλα μεγαλώνει και το χαρτοφυλάκιο με τις ζημιές του. Με γεωμετρική πρόοδο δε, αυξάνονται και οι μελανιές, γρατζουνιές και λοιπές παράπλευρες απώλειες.
Θα μου πεις, μόνο το δικό σου παιδί τα κάνει αυτά; Προφανώς και όχι. Απλά έχω πιάσει τελευταία τον εαυτό μου να χαζοχαίρεται για παράδειγμα στην παιδική χαρά όταν άλλοι γονείς σχολιάζουν «αυτός ο μικρούλης είναι καλός» ή «κοίτα πόσο καλά την κλωτσάει». Επίσης με έχω πιάσει να κολακεύομαι ακούγοντας σχόλια του στυλ «έχει πάρει τα γονίδια του μπαμπά».
Αφού λοιπόν μου περάσει το χαζοχαρούμενο, που κάθε γονιός έχει, έρχονται και δεύτερες σκέψεις. Πιο προσγειωμένες. Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσο λεπτή είναι η γραμμή μεταξύ «κληρονομικότητας» και «απωθημένου»; Είμαστε ικανοί να τα διαχωρίσουμε και να προσφέρουμε στο παιδί μας υποστήριξη σε κάποιο πιθανό ταλέντο ή κλίση του αντί για καταπίεση να κάνει ότι κάναμε ή και δεν κάναμε εμείς παλιότερα;
Προφανώς και δεν είμαι ειδικός ούτε και θα σας κάνω κήρυγμα. Μεταφέρω απλά ένα προβληματισμό, ως τροφή για σκέψη. Γι’ αυτό που είμαι βέβαιος είναι ότι κάθε παιδί παίρνει πολλά από τους γονείς του, είτε ως «γονίδια», είτε ως μίμηση, είτε ως εκπαίδευση. Παράλληλα όμως είναι μια εντελώς ξεχωριστή προσωπικότητα, ένας διαφορετικός άνθρωπος. Και το πρώτο πράγμα που έχουμε εμείς να του προσφέρουμε είναι η δική μας αυτοπειθαρχία. Να μάθουμε να κοντρολάρουμε την αγάπη μας για αυτό. Να του δίνουμε χώρο και χρόνο να πειραματιστεί. Και να κυνηγάμε κάθε μέρα, όλη μέρα τον εαυτό μας να κρατήσει τα απωθημένα του μακριά από το παιδί.
Μπορεί ο γιος μου να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο ή η κόρη σου να εξελιχθεί σε χορεύτρια γιατί έχει το ταλέντο, τα γονίδια ή τις ικανότητες. Είναι μεγάλο λάθος όμως να ασχοληθεί αν δεν έχει το βασικότερο, την επιθυμία.
Επομένως και κατόπιν ωρίμου σκέψεως, εγώ προτείνω με το φτωχό μου το μυαλό να κλειδώσουμε τα απωθημένα μας κάπου, ας δείξουμε αυτοκυριαρχία στην αγάπη και το ενδιαφέρον μπας και καταφέρουμε να έχουμε ένα ευτυχισμένο παιδί. Και δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή στη ζωή από το να έχεις ένα ευτυχισμένο παιδί.
Ο Χρίστος (με ι, ναι) Σμπώκος είναι ένας από τους πολλούς κρητικούς της Αθήνας. Πάνω από όλα είναι (παν)ευτυχής μπαμπάς από τον Αύγουστο του 2013 όταν μια Τρίτη και 13 έγινε για αυτόν η αγαπημένη του μέρα. Εργάζεται στο χώρο της Επικοινωνίας και των Δημοσίων Σχέσεων, αφού πέρασε παλιότερα κι από το ποδόσφαιρο. Ως περήφανος full time dad πια εκπαιδεύεται καθημερινά για να γίνει superdad!
