“Γειά σας,
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και μαζί με τα μέλη του superdad.gr το πρόβλημα που αντιμετωπίζω από τον Απρίλιο 2016. Στο γάμο μου απέκτησα έναν γιο, ο οποίος είναι τώρα 5,5 ετών.
Η διάσπαση του γάμου έγινε αμέσως μόλις γεννήθηκε ο μικρός, δηλαδή όταν ήταν μόλις 10 ημερών. Μόλις φύγαμε από την κλινική και εγκατασταθήκαμε στο σπίτι.
Το παιδί έμαθε από αυτή την ηλικία να ζει και με τους δυο γονείς χωριστά.
Οι σχέσεις μου με τη μαμά του ήταν πάντα κάκιστες, αλλά περίμενα με την πάροδο του χρόνου ότι θα γίνονταν καλύτερες για χάρη και μόνο του παιδιού. Δυστυχώς όμως η πρώην όσο περνούν τα χρόνια τόσο αγριεύει περισσότερο. Αντί να κοιτάξει να συνεννοούμαστε για το καλό του παιδιού εκφράζει το μίσος της αλλά και των γονιών της για εμένα με λόγια που δεν περιγράφονται.
Ενδεικτικά θα αναφέρω τα άπειρα δικαστήρια που έχει προκαλέσει και όλα έχουν βγει υπέρ εμού (μέσα σε όλα είναι και υπαίτια για τη διάσπαση του γάμου).
Όπως ανέφερα λοιπόν, το παιδί είχε μάθει από πολύ μικρό να μένει με τη μαμά του και εγώ είχα μέσω δικαστικής απόφασης επικοινωνία τακτικότατη μαζί του, κάθε 2 μέρες από 3 ‘ωρες, κάθε δεύτερο ΠΣΚ διανυκτερεύσεις στο σπίτι μου, 15 μέρες Πάσχα, 15 Χριστούγεννα, 15 κάθε Άυγουστο, 15 τον Ιούλιο, στη γιορτή του στα γεννέθλια του και αρκετές ακόμη μέρες.
Όπως καταλαβαίνετε υπήρχε τακτικότατη επικοινωνία και πάντα εγώ φρόντιζα να κλείνω το ιατρείο μου τις συγκεκριμένες μέρες και ώρες ώστε να περνώ ουσιαστικό χρόνο με το γιό μου.
Πραγματικά είχαμε τέλεια σχέση και ήμασταν (εξαρτημένοι) ο ένας με τον άλλο.
Βέβαια όλη η επικοινωνία γινόταν αυστηρά μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο σύμφωνα με το χρονικό όριο που έλεγαν δικαστικές αποφάσεις.
Αν αργούσα να επιστρέψω τον μικρό στη μαμά έστω και για 5 λεπτά, αυτή τηλεφωνούσε στην αστυνομία για να με συλλάβουν στο αυτόφωρο. Οπότε τηρούσα αναγκαστικά το συγκεκριμένο πρόγραμμα ακόμα και αν το παιδί κοιμόταν την ώρα που έπρεπε να επιστρέψει στη μαμά του.
Από την ηλικία που επιτρεπόταν, τον πήγαινα σε αθλητικές δραστηριότητες όπως στίβο, κολυμβητήριο, και ενόργανη γυμναστική.
Κάθε φορά που η μαμά του μάθαινε ότι πήγαινα το παιδί σε αθλητικά τμήματα, πήγαινε και απειλούσε με μυνήσεις τους γυμναστές και τους έλεγε ότι αυτή έχει την επιμέλεια και ότι το παιδί πρέπει να σταματήσει να παρακολουθεί.
Οπότε αναγκαστικά σταματούσαμε κάθε αθλητική δραστηριότητα.
Γενικά η μαμά του ήταν αντίθετη σε ό,τι έκανα εγώ με το παιδί π.χ τον έμαθα όταν ήταν 3,5 χρόνων να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες και αυτός είχε τρελαθεί από τη χαρά του και έλεγε για το κατόρθωμα του σε όλους, μέχρι που ξαφνικά μετά από λίγες μέρες μου λέει ότι δε θα ξανακάνει ποδήλατο με 2 ρόδες μέχρι να γίνει 10 χρονών γιατί του το είχε πει η μαμά του και της είχε υποσχεθεί ότι δε θα ξανακάνει ποδήλατο.
Τα Σαββατοκύριακα που έμενε στο σπίτι μου και μιλούσε με τη μαμά του στο από το κινητό μου τηλέφωνο σε ανοιχτή ακρόαση την άκουγα που του έλεγε ότι η μαμά δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ επειδή δεν είναι μαζί της, και ότι θα πεθάνει αν εκείνος συνεχίσει να φεύγει και να πηγαίνει να κοιμάται στο σπίτι του μπαμπά.
Το αποτέλεσμα είναι ότι από το Πάσχα του 2016 η μαμά δε μου δίνει καθόλου το παιδί, καμία φορά δεν ανοίγει την πόρτα για να μπω να παραλάβω το παιδί.
Εγώ πηγαίνω τακτικά στο νηπιαγωγείο και τον βλέπω αλλά η μαμά του δε μου αφήνει κανένα περιθώριο γιατί κάθε φορά που σχολάει το μεσημέρι την περιμένει ο μπαμπάς της με το αυτοκίνητο ακριβώς έξω από την πόρτα του σχολείου και φυγαδεύουν βιαστικά το παιδί.
Κάποια φορά μόνο που συνάντησα τη μαμά και το παιδί στο δρόμο, πλησίασα να του μιλήσω και η μαμά του φώναζε πολύ δυνατά ότι την ενοχλώ και καθώς την είδε το παιδί σε αυτή την κατάσταση, άρχισε και αυτό να φωνάζει αγριεμένα κατά εμένα.
Στη συνέχεια το πήρε βιαστικά από το χέρι και κρύφτηκαν στο πρώτο μαγαζί που βρέθηκε μπροστά τους απειλώντας με ότι θα καλέσει την αστυνομία μέσα σε κατάσταση υστερίας. Από νομικής πλευράς δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ πίσω στην Ελλάδα και πάντα ο ρόλος του μπαμπά είναι υποτιμημένος.
Στην προκειμένη περίπτωση έχω καταθέσει μήνυση κατά της μαμάς γιατί κατ’ εξακολούθηση παραβιάζει τη δικαστική απόφαση σχετικά με την επικοινωνία μου με το παιδί και ο εισαγγελέας έχει διατάξει προανάκριση και εξέταση της μαμάς και του παιδιού από ψυχίατρο και παιδοψυχίατρο αντίστοιχα.
Η διαδικασία αυτή δυστυχώς εκκρεμεί για αρκετούς μήνες και είναι μια πολύ χρονοβόρα διαδικασία που δεν ξέρω που μπορεί να οδηγήσει και πόσο μπορεί να διαρκέσει. Σε γενικές γραμμές αυτό είναι το θέμα που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και θα με ενδιέφερε η γνώμη των ειδικών αλλά και γενικά μπαμπάδων που ίσως να είχαν παρόμοιες εμπειρίες ή κάποια άποψη πάνω στο θέμα.
Σας ευχαριστώ”
Η γνώμη του Superdad, Γ.Θ.Λ.
Καλησπέρα φίλε εμένα η γνώμη μου είναι ότι παρόλο που έχεις όλη την καλή διάθεση να περιγράψεις την κατάσταση σε εμάς, το κάνεις υποκειμενικά, κάτι το οποίο είναι εντελώς φυσικό καθώς εμπλέκεσαι συναισθηματικά στην υπόθεση. Έχεις άμεση σχέση με τα εμπλεκόμενα μέρη και αυτό σε καθιστά εκ των προτέρων υποκειμενικό. Δεδομένων των παραπάνω, εγώ προσωπικά, δεν θα εξετάσω τις λεπτομέρειες της υπόθεσης, αλλά την ουσία. Το ορθό και το θεμιτό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το καλό του παιδιού και η ευημερία του. Άρα η κοινή γραμμή για την αντιμετώπιση των καταστάσεων που τον αφορούν είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ και από τους δυό σας. Όποιος από τους δύο παρεκkλίνει της γραμμής αυτής βλάπτει το ίδιο του το παιδί, και προσωπικά το θεωρώ ασυγχώρητο και εγωιστικό. Οι προσωπικές σας διαφωνίες δεν πρέπει να επιρρεάζουν την ευημερία του παιδιού. Προσωπικά δεν με αφορά ποιος φταίει και θα σου πρότεινα να μην το αναζητήσεις ούτε εσύ. Εστίασε στο πως το παιδί θα είναι πιο “ήρεμο”, χωρίς διπλά νοήματα, διπλές ερμηνείες, διπλά μηνύματα και “λόγια” εκατέρωθεν. Αυτός είναι ο στόχος και κανένας άλλος.
Προφανώς έχετε αναγνωρίσει τα λάθη σας αμφότεροι και ίσως να προσπαθείτε να τα διορθώσετε, αλλά αυτό θα είναι ένα λάθος που δεν θα διορθώνεται αν το κάνετε κατά την προσωπική μου γνώμη πάντα.
