Ανέκαθεν, όταν σκεφτόμουν ότι θα κάνω κάποια στιγμή παιδιά, ήθελα να τα απολαύσω ουσιαστικά και να μη πω αυτό που ακούω σωρηδόν, «ότι δεν είχα χρόνο». Το χρόνο εν πολλοίς τον φτιάχνεις και παρόλο που η ισορροπία μεταξύ χρόνου που αφιερώνεις στην οικογένειά σου και εισοδήματος που της προσφέρεις είναι από τις δυσκολότερες στο να επιτευχθούν, είχα αποφασίσει ότι θα προσπαθήσω…
γράφει ο Γιώργος Συμεωνίδης
Στη σύντομη μέχρι στιγμής πορεία μου στον κόσμο της πατρότητας, ανακάλυψα κάτι που με ξάφνιασε και με έκανε αρχικά να απορήσω και αυτό θα ήθελα σήμερα να μοιραστώ. Τον άτυπο ρατσισμό της κοινωνίας απέναντι στο ρόλο του πατέρα όπως τον έχω εγώ στο μυαλό μου, ενός πατέρα που ασχολείται έμπρακτα με τα παιδιά του και αφιερώνει χρόνο και κόπο για να τα αναθρέψει.
Λέμε όλοι μας, και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση, ότι «μάνα είναι μόνο μια». Και δε διαφωνεί κανείς με αυτό, ούτε φυσικά και εγώ. Το βιολογικό δέσιμο του παιδιού με τη μητέρα, η οποία αποτελεί και αποκλειστική τροφό του τον πρώτο καιρό της ζωής του, είναι αδιαμφισβήτητο. Παλαιότερα, ήταν και σχεδόν αποκλειστικό. Βλέπουμε ταινίες και ακούμε ιστορίες για το πώς ο αυστηρός πατέρας είχε ελάχιστη σχέση με τα παιδιά, ότι έλειπε όλη μέρα και όταν γύριζε το βράδυ δεν τους προσέφερε ποτέ ούτε ένα χάδι. Τουναντίον, η μητέρα ήταν παρούσα στο σπίτι διαρκώς, καθώς δεν εργαζόταν κατά κανόνα και τους προσέφερε ότι είχαν ανάγκη, έχοντας μια αποκλειστική σχεδόν σχέση μαζί τους.
Οι καιροί άλλαξαν, η γυναίκα χειραφετήθηκε και έπιασε δουλειά, μέσα από πολλούς αγώνες. Λείπει αρκετές ώρες από το σπίτι, κάποιες φορές πολύ περισσότερες και από τον πατέρα. Ο άντρας από την άλλη, πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο επικοινωνίας με τα παιδιά του, τους αφιερώνει χρόνο, τα περιποιείται ακόμα και όταν είναι πολύ μικρά, και – προς μεγάλη ευτυχία μου και πολλών άλλων – απολαμβάνει τρυφερές στιγμές με αυτά χωρίς την κοινωνική κατακραυγή που θα έπρεπε να υποστεί εάν έκανε κάτι αντίστοιχο μερικές γενιές πριν.
Οι τεράστιες αλλαγές στην κοινωνική θέση των δυο φύλων, αποτυπώνονται ξεκάθαρα σε αρκετές εκφράσεις της καθημερινότητας, όχι όμως και στο κομμάτι της πατρότητας. Ο άντρας δεν αντιμετωπίζεται ως εξίσου ώριμος να χειριστεί ένα παιδί, και σε καμία περίπτωση δεν απολαμβάνει το σεβασμό για το έργο που παράγει. Ο ιδιότυπος αυτός ρατσισμός, αποτυπώνεται σε αρκετά πράγματα που ίσως περνάνε απαρατήρητα, όπως παλαιότερα απαρατήρητη μπορεί να περνούσε μια αυταρχική αντρική συμπεριφορά σε μια γυναίκα.
Πρόσφατα, συζητούσαμε με ένα γνωστό μια υπόθεση χωρισμού ενός ζεύγους, όπου κλασικά τα παιδιά άγονταν και φέρονταν μέσω δικαστηρίων στον έναν και τον άλλο. Αυθόρμητα είπα, «εγώ δε νομίζω να είχα τέτοια προβλήματα, το παιδί μου θα με αναζητούσε από μόνο του». Γιατί αυτό θεωρώ και ουσιώδες. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι νομικά, η μητέρα πρέπει να είναι διαβόητη εγκληματίας και βάλε, για να μη καταφέρει να πάρει τη σχεδόν αποκλειστική επιμέλεια μικρών ειδικά παιδιών. Και αυτό για έναν καλό πατέρα, είναι άδικο. Υπάρχουν όμως και απλά καθημερινά πράγματα στα οποία κρύβεται ο ρατσισμός που προανέφερα, και αυτά είναι που συντηρούν πιστεύω την όλη νοοτροπία.
Τις προάλλες, για παράδειγμα, έφερε η γυναίκα μου σπίτι ένα παιχνίδι όπου το παιδί ταίριαζε τα ζωάκια με τις μαμάδες τους. Αυθόρμητα τη ρώτησα, καθώς το ανοίγαμε με τον μικρό, «για μπαμπάδες δεν έχει τίποτα;». Η γυναίκα μου το θεώρησε κουτό και λίγο τραβηγμένο. Όταν μετά από λίγο χώρισα τα ζωάκια και αποκαλούσα κάποια μαμά και κάποια μπαμπά (πχ. μαμά χελώνα , μπαμπάς άλογο), το θεώρησε εμπαθές.
Εγώ όμως σε αυτή τη λεπτομέρεια εντοπίζω το πρόβλημα στη ρίζα του. Η κοινωνία μας δίνει βαρύτητα μόνο στο ρόλο της μητέρας.
Και νομίζω ήρθε η ώρα όλοι εμείς οι μπαμπάδες που θεωρούμε τα παιδιά μέρος της ζωής μας να κάνουμε μια ήρεμη επανάσταση και να διεκδικήσουμε όχι το ρόλο μας στη ζωή των παιδιών μας, γιατί αυτός είναι de facto, αλλά την αναγνώρισή του από την κοινωνία και ό,τι αυτή συνεπάγεται…
