Πώς μεγαλώνουμε ένα ανεξάρτητο παιδί

Superhero kid wearing boxing gloves against blue sky background. Girl power and feminism concept

Είναι τόσο δύσκολο να τα αφήσουμε… Μεγαλώνοντας το παιδί να είναι ανεξάρτητο.

Νέος πατέρας διηγείται:

«Ήξερα ότι η εφηβική ηλικία είναι δύσκολη, όσο υπέροχα και αν μεγαλώναμε το παιδί μας, η γυναίκα μου και εγώ. Και βέβαια είχα δίκιο.
Ο γιος μου που τώρα είναι δέκα οκτώ ετών, έχει «βυθιστεί» στον κοινωνικό του κύκλο.

Προσπάθησε να ξεχωρίσει από τη μητέρα του και εμένα, ανακαλύπτοντας τη δική του ταυτότητα η οποία φυσικά μπορεί να περιλαμβάνει διαφορετικές απόψεις και πεποιθήσεις από τις δικές μας.

Τα μάτια του είναι συνεχώς στο τηλέφωνο και ανταποκρίνεται στα μέλη της οικογένειας με μονολεκτικές απαντήσεις, σπάνια δε με επαφή με τα μάτια. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι ένα μέρος των «χρόνων της εφηβείας», αλλά δεν μπορεί να μου αρέσει.

Έχω εργαστεί σκληρά για να μεγαλώσω τα παιδιά μου με έναν τρόπο που τα προετοιμάζει να σταθούν στα δικά τους πόδια, όταν βρεθούν έξω από το σπίτι.

Ωστόσο, αυτό το στάδιο στη ζωή του γιού μου δεν είναι αυτό που περίμενα.

Δεν είναι ότι βρίσκεται στην εφηβεία, αλλά μάλλον είναι το στάδιο που αρχίζει να αποτραβιέται για να γίνει ανεξάρτητος.

Είναι η περίοδος που πλέον οδηγεί και αργεί να γυρίσει το βράδυ.

Είναι η εποχή που σκεφτόμαστε το Πανεπιστήμιο και συνειδητοποιούμε ότι πραγματικά σε λίγο θα ζει μόνος του. Θα πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του, να πλένει τα ρούχα, να πάει στην τράπεζα, να πληρώνει τους λογαριασμούς, να είναι υπεύθυνος και ακριβής στις ώρες μαθημάτων και σε όποιες άλλες υποχρεώσεις.

Δυσκολευόμαστε πολύ να πιστέψουμε ότι είναι έτοιμος για όλα αυτά. Όμως κατά βάθος ξέρουμε ότι είναι πολύ περισσότερο έτοιμος από πολλά άλλα παιδιά.

Πήγε πολύ καλά στα μαθήματά του, οδηγεί με μεγάλη προσοχή, τηλεφωνεί πάντα όταν είναι έξω και επιστρέφει σπίτι την ώρα που έχει πει.

Έχει καλούς φίλους και χωρίς αμφιβολία έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας από ότι είχα εγώ στην δική του ηλικία!
Λοιπόν, γιατί αισθάνομαι έτσι;

Ίσως γιατί πάντα χρειαζόταν τη μητέρα του και εμένα, από τη στιγμή που γεννήθηκε.

Μας χρειαζόταν για να τον ταΐσουμε, να τον πλύνουμε, να τον κοιμίσουμε, να τον μάθουμε να περπατάει, να μιλάει, να διαβάζει, να καταλαβαίνει τα καινούργια του παιχνίδια και να απαντάμε στις ερωτήσεις του!!!

Τώρα που είναι στα πρόθυρα της εποχής για την οποία τον προετοιμάζαμε, πιστεύω ότι έχω παραμελήσει μία σημαντική πτυχή.

Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προετοιμάζω το παιδί μου να φύγει από τη φωλιά μας, που ξέχασα να προετοιμάσω τον εαυτό μου γι’ αυτό.

Δεν είμαι σίγουρος πώς να είμαι τώρα ένας καλός πατέρας στους καινούργιους μας ρόλους, όμως δεν ανησυχώ ότι δεν θα είμαι σε θέση να μάθω.

Όταν γεννήθηκε πριν από δέκα οκτώ χρόνια, δεν είχα ιδέα πώς να είμαι ο πατέρας ενός μωρού, αλλά έμαθα με το χρόνο.

Ξέρω ότι αυτό το επόμενο κεφάλαιο στη σχέση μας θα ξετυλιχτεί όπως προχωράμε. Είμαι βέβαιος ότι ο γιος μου θα είναι μια χαρά, θα επιτύχει, γιατί προετοιμάζεται να κάνει αυτό το τεράστιο βήμα.

Και ξέρω ότι θα είμαι και εγώ καλά, σωστά προετοιμασμένος, και θα επιτύχω σαν πατέρας αυτού του νέου άνδρα.

Απλά είναι κάτι καινούργιο και λίγο τρομακτικό (μάλλον και για τους δύο μας). Υποθέτω ότι αυτό είναι που το κάνει τόσο διασκεδαστικό. Είναι αυτό που υπέγραψα όταν έγινα πατέρας.»