Άλλο ένα βράδυ έχει έρθει. Τα παιδιά μας έχουν κοιμηθεί και στο σπίτι έχει απλωθεί αυτή η γλυκιά μεν, μα περίεργη σιωπή. Αυτή η σιγή ιχθύος που, πλέον, οι εποχές που επικρατούσε, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί…
γράφει ο Ανδρέας Φαδάκης…
Χαχανητά, παιδικές φωνές, κραυγές ενθουσιασμού κατέχουν πλέον την “μερίδα του λέοντος.” Πάνω από την κουνιστή πολυθρόνα του σαλονιού, ένας Άγιος Βασίλης κρεμασμένος στο κουρτινόξυλο. Έτοιμος να κατέβει για την εθιμοτυπική επίσκεψή του. Αριστερά μου, περήφανο και φωτισμένο το Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Γύρω μου παντού στολίδια με έναν κοινό παρονομαστή. Προσεχώς, Χριστούγεννα.
Στο μυαλό έρχονται πολλά και διάφορα, συνυφασμένα με τις γιορτές αυτές. Οικογένεια, τζάκι, χιόνι, μελομακάρονα, είναι μερικά από αυτά.
Με τα χρόνια, όμως, να κυλούν και όντας πλέον γονιός, στα δικά μου μάτια τα Χριστούγεννα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνα χωρίς παιδιά και σε εκείνα με παιδιά. Υπάρχει μια μεγάλη αλλαγή στο πως ζει και βιώνει κανείς τα Χριστούγεννα, εν προκειμένω, όταν είναι γονιός. Κυρίως στο ότι μέσα από τα μάτια του παιδιού του, γίνεται και ο ίδιος παιδί. Μέχρι πρότινος, ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο μου ήταν κάτι το φυσιολογικό. Μια όμορφη εικόνα, με τα φωτάκια να της προσδίδουν μια λάμψη ανάλογη της περίστασης και των ημερών. Πλέον στη θέα του θαρρείς και αντικρίζω κάτι για πρώτη μου φορά. Τα μακρόσυρτα επιφωνήματα θαυμασμού να συνοδεύουν εκείνα της κόρης μου, σε κάθε λογής στολισμό.
Ο (γεμάτος προσμονή) ερχομός του Άγιου Βασίλη και η εξιστόρηση του τρόπου με τον οποίο θα προσεγγίσει το σπιτικό μας εκείνο το βράδυ, έρχεται να σου θυμίσει την πίστη στα όνειρα μέσω μιας καμινάδας. Σε εκείνα που σε ταξιδεύουν και σε κάνουν να αδημονείς.
Τα Χριστούγεννα και το θεάρεστο των συναισθημάτων που εμπεριέχουν, είναι μια καλή ευκαιρία. Μια ευκαιρία να μοιραστούμε, να συνδεθούμε, να νιώσουμε την ζεστασιά με ανθρώπους αγαπημένους. Σε καιρούς απαιτητικούς, η εκ του σύνεγγυς επαφή μεταξύ των ανθρώπων, είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Εκείνη που ο άνθρωπος από την φύση του επιζητά, μα στη σύγχρονη εποχή ολοένα και απομακρύνεται από δαύτη.
Είναι μια ευκαιρία να ανταμώσουμε ξανά με την χαμένη παιδικότητά μας και την ανθρωπιά που κρύβουμε μέσα μας. Αποτελώντας οδηγό και νέα αρχή για την χρόνια που έρχεται.
