Αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα παιδιά που το μόνο που γυρεύουν είναι χαμόγελα…
γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα
Τη βλέπω από μακριά τ’ απογεύματα, λίγο πριν σουρουπώσει, να ‘ρχεται μαζί με τα παιδιά της στην πλατεία και το μόνο που παρακαλώ είναι τα διπλανά παγκάκια να ‘ναι άδεια. Της αρέσει η ησυχία έχω καταλάβει, γι’ αυτό προτιμά να κάθεται σε μέρη μακριά από τις άλλες μαμάδες.
Κι εμένα, με απωθεί η βουή του κόσμου. Πολλές φορές οι άνθρωποι κάνουν πολλή φασαρία για το τίποτε. Όμως, όχι εκείνη. Εκείνη παρατηρεί άγρυπνα τα παιδιά της και φροντίζει να τα πλησιάσει πριν χρειαστεί να παράγει θόρυβο φωνάζοντας.
Αν και έχω το κεφάλι μου γερμένο στον αριστερό ώμο μου και τα μάτια στραμμένα στον ουρανό, τα βλέμματα μας έχουν συναντηθεί κάποιες φορές. Η μητέρα μου έχει συνήθως γυρισμένη την πλάτη της προς εμένα και είναι πολύ απασχολημένη με το να συζητά με τις φίλες της, ώστε δεν έχει προσέξει το κόκκινο χρώμα που παίρνουν τα μάγουλα μου εκείνες τις στιγμές. Νομίζω μάλιστα πως δυσφορεί που κινούμαι στην προσπάθεια μου να στρέψω το αναπηρικό καρότσι μου προς εκείνη για να την παρατηρώ πιο εύκολα.
Ξέρω πως θα ‘θελε πολύ να μου μιλήσει αλλά της είναι δύσκολο με την μητέρα μου δίπλα. Η μαμά μου νομίζει πως μόνο οίκτο μπορώ να προκαλέσω έτσι όπως είμαι. Θα της ήταν αδύνατο να δεχτεί πως κάποιος θα με πλησίαζε απλώς για να με γνωρίσει. Νομίζω πως έχει την εντύπωση ότι η μερική αναπηρία μου, εκτός από σωματική και εγκεφαλική, είναι και συναισθηματική. Κι εγώ αυτή την εντύπωση είχα, μέχρι που άρχισα να εντοπίζω στο χώρο άτομα που μιλούν με τη λογική της καρδιά τους, όχι τη λογική των ματιών τους. Μια τέτοια παρουσία είναι κι εκείνη, είναι βέβαιο.
Θυμάμαι μια φορά που η μητέρα μου αποφάσισε ξαφνικά με τις φίλες της ν’ αλλάξει παγκάκι. Άρχισα να διαμαρτύρομαι και να κουνιέμαι μπρος πίσω στο καρότσι. Εκείνες νόμιζαν πως πάθαινα μια ακόμη κρίση αλλά για μένα ήταν ο μόνος τρόπος να τους δείξω πως δεν ήθελα να φύγουμε από εκεί που καθόμασταν.
Ήταν η πρώτη φορά που την είχα ακριβώς μπροστά μου, να παρατηρώ μια την πλάτη της και μια το πρόσωπο της καθώς τα παιδιά της τη στριφογύριζαν στο «γύρω γύρω όλοι». Δεν έχω ξεχάσει ποτέ εκείνο το πλατύ χαμόγελο της. Ήταν σαν να ήμουν κι εγώ δίπλα στα παιδιά της, έτρεχα μαζί τους και όλοι μαζί της προκαλούσαμε συναισθήματα ευφορίας.
Ευχήθηκα πολλές φορές να της έμοιαζε η μαμά μου. Όχι πως δεν την αγαπώ αλλά έχω πολύ καιρό να τη δω να μου χαμογελά. Έχει συνηθίσει να παραμένει ανέκφραστη από φόβο μήπως φανεί η στεναχώρια που της προκαλεί η θέα μου καμιά φορά. Και όταν εκείνη νομίζει πως δεν την καταλαβαίνω, την έχω ακούσει να κλαίει γοερά.
Όμως εγώ δεν θέλω άλλα κλάματα. Θέλω ν’ ακούω μόνο γέλια. Γι’ αυτό θέλω να συναντώ εκείνη. Μόνο για ν’ ακούω το γέλιο της.
Είμαι δύσκολη περίπτωση παιδιού, τ’ ομολογώ. Κι εγώ, αν είχα την επιλογή, δεν θα με ήθελα για παιδί μου. Η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν ήμουν όπως οι άλλοι. Από την άλλη, βέβαια, αν ήμουν όπως οι άλλοι, ίσως δεν καταλάβαινα πόσο σημαντικό είναι να μιλούν οι καρδιές και όχι οι εικόνες.
Πέρασε πάλι η ώρα κι εγώ είμαι πάντα παρέα με τις μπερδεμένες σκέψεις μου. Την βλέπω να σηκώνεται και να πλησιάζει τα παιδιά της. Προσπαθεί να τα πείσει πως νύχτωσε για τα καλά και πρέπει να φύγουν. Η πλατεία έχει αρχίσει ν’ αδειάζει εδώ και ώρα. Θα ‘θελα πολύ να μπορούσα να τη συνοδέψω σπίτι της. Και δεν θα ‘θελα να μου πει λέξη. Μόνο να περπατά δίπλα μου και λίγο πριν κλείσει την πόρτα πίσω της να μου δώσει ο θεός δύναμη και να καταφέρω να ψελλίσω:
«Να γελάς… γιατί έτσι μιλάς στην καρδιά μου…»
Μαμά. Από εκείνες που τους αρέσουν τα παραμύθια, οι υπερήρωες και τα happy end. Πιστεύω πως ο κόσμος δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς τα χαμόγελα των παιδιών, τους μπαμπάδες που αγαπούν τα παιδιά τους και τα Χριστούγεννα. Το παραδέχομαι: μέσα μου δεν είμαι όσο φαίνομαι…
