Στη ζωή μας, βιώνουμε ένα σύνολο εμπειριών. Μια αλληλουχία στιγμών που διαμορφώνουν – ολοκληρώνουν μια εμπειρία μας. Σε κάθε έκφανση της ζωής του, ο άνθρωπος πορεύεται με τις εμπειρίες και τα βιώματά του.
Μέχρι την 20η Ιουλίου του 2016, πριν τρία χρόνια δηλαδή, πίστευα ότι στη μέχρι τότε ζωή μου είχα ζήσει κάποιες εμπειρίες. Μικρές ή μεγάλες, ασήμαντες ή μη, όπως κάθε άνθρωπος. Ο γάμος μας με την γυναίκα της ζωής μου, ήταν μια τέτοια μεγάλη στιγμή.
γράφει ο Ανδρέας Φαδάκης..
Δε μπορούσα να φανταστώ, όμως, όσο προετοιμασμένος κι αν ήμουν, ότι την ημέρα εκείνη που η κορούλα μας ήρθε στον κόσμο, η ευτυχία θα είχε βάρος και όνομα συνάμα.
Μα.. ζυγίζεται η ευτυχία θα πει κανείς; Ναι, με βάρος 3860 γραμμάρια και το όνομα Διονυσία.
Δεν πίστευα ότι οι δείκτες του ρολογιού που έδειχναν 8 παρά 5 εκείνο το απόγευμα Τετάρτης, θα σημάδευαν την ύπαρξή μου. Τον μετέπειτα τρόπο σκέψης μου και την οπτική πλευρά των πραγμάτων.
Ήταν η στιγμή που έγινα πατέρας κι όλα γύρω μου θαρρείς και σταμάτησαν. Σαν να χτυπά ένα κουδούνι και να ειδοποιεί πως έκλεισε οριστικά στη ζωή μου ένας κύκλος.
Λες και πάγωσε ο χρόνος, με την αίθουσα τοκετού να πλημμυρίζει από χρώματα και συναισθήματα.
Συναισθήματα που δεν μπορούν να περιγραφούν, μήτε να αποδώσουν την εμπειρία και το θαύμα της ζωής.
Πλέον, αρχίζεις να μαθαίνεις τι σημαίνει αγάπη.
Τι σημαίνει να δίνεις, για να υπάρχει μια άλλη ζωή και να περνά καλά. Ό,τι και να σκεφτείς δεν σε αφορά μόνο προσωπικά. Ό,τι και να θελήσεις να κάνεις, πρώτα θα πάει το μυαλό σου στο παιδί σου, όχι για να πάρεις την έγκρισή του, αλλά για να καταλάβεις αν αυτό θα του κάνει καλό ή όχι. Αν θα το χαρεί ή όχι. Αν θα το δυσκολέψει ή όχι. Στο παιδί όχι στον ίδιο.
Εκείνη η μέρα ήταν, σαν το εύστοχο πρώτο μήνυμα ενός φίλου στο κινητό που έγραφε: “να σας ζήσει, μόλις άλλαξε η ζωή σου…”
Ήταν το τέλος και η αρχή.
Το τέλος μιας πρότερης ζωής με διαφορετικά δεδομένα και προτεραιότητες.
Η αρχή μιας νέας, εκείνης του πατέρα και μιας καρδιάς γένους θηλυκού που μόλις ξεκινούσε να χτυπά.
Μιας καρδιάς, που δε δύναται να θυμάται όλα όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα. Την αναμονή 13 ωρών στην αίθουσα τοκετού, την αγωνία, την προσμονή συγγενών και φίλων. Τα δάκρυα χαράς και συγκίνησης για ένα πλασματάκι που έμελλε να αλλάξει τις ζωές όλων μας. Κάνοντας μας υπερήφανους κι ευτυχισμένους τρία χρόνια μετά τον ερχομό της. Τον ερχομό μιας κοντεσσίνας…
ΥΓ: Η πιο μεγάλη λέξη που πρέπει να πει ένας άντρας, είναι ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στη γυναίκα που τον έκανε πατέρα. Όποια κι αν είναι, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
