Φωτογραφίες © Δημήτρης Μότσος & Μαρία Δουλγερίδου
Θα πω την αλήθεια. Φοβόμουν πολύ. Πάρα πολύ. Στέγνωνε το στόμα μου, η καρδιά μου δενόταν ναυτικός κόμπος, τα χέρια μου χόρευαν με ακατανόητες συσπάσεις. Δεν είχα ξαναγίνει άλλωστε πατέρας…
γράφει ο Δημήτρης Μότσος
Πώς άλλωστε να ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Όλα μου τα συναισθηματικά αποθέματα δεν φάνταζαν αρκετά για να με κάνουν να υποδεχτώ με ετοιμότητα αυτή τη στιγμή. Ότι και να σου πουν, κανείς μα κανείς δεν είναι ικανός να σου περιγράψει ακριβώς το συναισθηματικό μπουμ το οποίο επρόκειτο να βιώσεις. Εκεί που νομίζεις ότι η ζωή έχει λίγα πράγματα να σου προσφέρει ώστε να σε συγκλονίσει πραγματικά, έρχεται αυτή η ώρα που ένας μικρός άνθρωπος εισβάλλει στην καθημερινότητά σου και με ένα του νεύμα συνταράσσει συθέμελα το συναισθηματικό σου κόσμο. Δεν παθαίνεις αυτό που λένε σοκ αγάπης από την πρώτη στιγμή. Τουλάχιστον εγώ δεν το έπαθα. Σοκ όμως παθαίνεις με τα περιθώρια της καρδιάς σου, που μπορεί να χωρέσει μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή τόσα ωραία συναισθήματα και μια απίστευτη ποσότητα αγάπης, ώστε να νομίζεις ότι κάθε κύτταρο σου έχει αυτονομηθεί συναισθηματικά για να τον χωρέσει.
Περίεργο πράγμα! Στα όρια του ατομισμού πριν λίγα χρόνια ζούσα μόνο για έναν. Μετά από λίγο καιρό έμαθα δίπλα σε έναν εξαιρετικό άνθρωπο πως είναι να ζεις για δύο. Κι εκεί που άρχισα ευχάριστα να συνηθίζω το δυαδικό βίο, μαθαίνω πλέον πως είναι να ζεις για… τρεις, να αναπνέεις για τρεις, να δίνεσαι για τρεις… Μου είχαν πει πολλοί φίλοι μου ότι αυτός ο ρόλος δεν μοιάζει με κανέναν άλλον και τους θεωρούσα υπερβολικούς. Κι όμως, ο ρόλος του πατέρα φαίνεται να είναι ότι πιο κοντινό στην ολοκλήρωση ενός άντρα σε ότι αφορά στη συναισθηματική του πληρότητα. Και σίγουρα με έκανε να προβώ και σε μια μεγάλη παραδοχή: ότι έχω πολλά ελαττώματα και τα αναγνωρίζω. Η διαφορά με πριν είναι ότι μόλις πριν λίγους μήνες γνώρισα τον κύριο λόγο που θα με βάλει στη διαδικασία να τα αλλάξω και όσο μπορώ να βελτιωθώ σαν άνθρωπος.
Tα προαναφερθέντα, προϊόντα του άγχους και της μεγαλύτερης μου διαπίστωσης ως άνθρωπος, ούτε ταξίδευαν γύρω από το μυαλό μου. Έλα μωρέ, λες. Ο πρώτος είμαι ή ο τελευταίος. Θα χαρώ πολύ. Θα τα πιω λίγο παραπάνω με τους φίλους μου και… θα κάνω αυτό που είμαι συναισθηματικά (το βιολογικά ας μείνει κάπου σε μια γωνία) προορισμένος. Έλα μου ντε που οι μήνες ζύγωναν και όταν οι μέρες άρχισαν να χτυπάνε την πόρτα μας το άγχος, η αγωνία και ο φόβος για το άγνωστο κυριαρχούσαν την καθημερινότητά μας μαζί με μπόλικη, μπόλικη αγάπη.
Είχα την τύχη να κατάγομαι από γονείς «θηρία». Συναισθηματικά, υλικά, πνευματικά πήρα τα πάντα από μια αστείρευτη πηγή αγάπης, θυσίας και φροντίδας. Η μαμά μου (για άλλους μητέρα, για άλλους μάνα για μένα πάντα μαμά) ήταν πραγματικά ο φύλακας άγγελός μου σε όλη μου τη ζωή και για να πω την αλήθεια, ίσως και περισσότερα. Γαντζωμένη πάνω μου όταν έπρεπε, φίλη όταν μπορούσε την άκουγα να γελάει με δύναμη κάθε φορά που χαιρόταν μαζί μου…
Την άκουσα όμως και να κλαίει βουβά κάθε φορά που την πλήγωνα άδικα και αυτό ακόμα και τώρα δεν μου το συγχωρώ. Από την άλλη ο μπαμπάς μου έδινε όλο του το χρόνο, τη σκέψη και τη δύναμη για να με μεγαλώσει σωστά. Χίλια κομμάτια κυριολεκτικά, μα όσο κουρασμένος και να ήταν πάντα ήμαστε η πρώτη του προτεραιότητα και ας του στοίχιζε πολλές φορές στον ύπνο του και την ηρεμία του. Αυτά βέβαια στέκονται ευλογία σε όλη μου τη ζωή και σκέφτομαι ότι αυτό το παιδί θα γίνει καλό γιατί έχει ρίζες γερές, δυνατές που έχουν σκάψει βαθιά σε κάθε απωθημένο. Από την άλλη όμως μπορεί να σου φάει τα μερόνυχτα και να σε κάνει να αναρωτιέσαι. Θα μπορέσω εγώ να είμαι έστω στο ένα δέκατο καλός όσο οι δικοί μου γονείς; Αναρωτιόμουν πολλές φορές και στην ουσία έκανα εσωτερικό αγώνα για να πειστώ ότι ναι θα τα καταφέρω. Ακόμα κάνω…
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που τα φώτα ήταν χαμηλά στην αίθουσα του τοκετού και αντί για έναν χτύπο από την καρδιά της γυναίκας μου, ξαφνικά άκουγα δύο. Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν τον έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου. Ή μάλλον νομίζω ότι θυμάμαι καθώς τα δάκρυα μου υπερίσχυαν του λογισμού μου. Κοίταξα τα μουσκεμένα μάτια της γυναίκας μου που είχαν την ανακούφιση από την αγωνία. Χάιδεψα το χέρι της, τη φίλησα στο μέτωπο και μετά ψιθύρισα ένα μυστικό αγάπης στο γιό μου. Το πρώτο μας. Θα είμαι πάντα εκεί γι΄ αυτόν. Στα εύκολα, στα δύσκολα, σε αυτά που δεν θα υπάρχει θάρρος μπόλικο και σε όσα ακόμα μια ζωή κοινή μπορεί να επιφυλάσσει.
Πώς κολλάει το παραπάνω με το κρασί θα μου πείτε. Κολλάει και παρακολλάει και θα σας εξηγήσω γιατί. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι η προσοχή μου είχε πλέον ένα επίκεντρο. Όλα τα υπόλοιπα τα αγνοούσα. Ηθελημένα ή άθελα τα αγνοούσα. Κάποιες εξόδους με φίλους με καλά κρασιά, κάποιες δοκιμές που ήθελα από καιρό να πάω, κάποιες εκθέσεις που τις είχα στο μάτι… Όλα αυτά τα έχανα το ένα πίσω από το άλλο. Τίποτα μα τίποτα από αυτά δεν με ενοχλούσε. Στην ερώτηση «άλλαξε η ζωή σας μετά τον ερχομό του»; απαντούσα με βεβαιότητα: Όχι. Οι προτεραιότητες μου άλλωστε ήταν ξεκάθαρες. Να μην χάσω ούτε μια στιγμή, ούτε μια ανάσα από το γιό μου αυτούς τους πρώτους μήνες της ζωής του και όσο μπορώ φυσικά στο μέλλον. Ήθελα να ρουφήξω κάθε στιγμή που είμαι μαζί του και κάθε λεπτό μαζί του να το ράψω πάνω μου ως πανωφόρι.
«Το αν αυτός ο δρόμος έχει καρδιά, είναι το μοναδικό ερώτημα. Αν έχει, τότε ο δρόμος είναι καλός. Αν δεν έχει, είναι άχρηστος» σύμφωνα με τον Μπουσκάλια. Για εμένα υπήρχε δρόμος με πολύ πολύ καρδιά και βάδιζε στο δικό μου σχέδιο, το οποίο θα με οδηγούσε στην εξιλέωση. Κάτι που θα κάλυπτε την οινική μου πενία τον τελευταίο καιρό, αλλά και που θα με έδενε με ένα τρόπο μυσταγωγικό με το παιδί μου. Αυτό τουλάχιστον για μένα ισοδυναμούσε με έναν τρύγο, γιατί είναι με διαφορά ο μόνος τρόπος που λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά στο υποσυνείδητο ακόμα και όταν νιώθεις τους μύες σου τσακισμένους από την κούραση. Τον τρύγο αυτόν ήθελα να τον κάνω στο μέρος που τρύγησα για πρώτη φορά και είναι ένα από τα λίγα μέρη στον κόσμο που νιώθω σαν να είμαι στο σπίτι μου. Στο Κτήμα Δαλαμάρα. Στους φίλους μου από τη Νάουσα. Εκεί το είχα ταγμένο κι εκεί έπρεπε να γίνει. Και για να ξεφουσκώσω συναισθηματικά και για να αφήσω στον μπέμπη μια παρακαταθήκη για τα επόμενα χρόνια: συμμετοχή στον τρύγο της χρονιάς που γεννήθηκε και όταν περάσει ο καιρός να βλέπει τις φιάλες με τη χρονιά γέννησής του να γίνονται 10, 20, 30, 40, 50 ετών…. Μου αρέσει άλλωστε να συνδέω, από όταν με θυμάμαι, τα πράγματα μεταξύ τους. Θες ένα τραγούδι με μια στιγμή της νιότης σου, μια μυρωδιά από ένα μπαχάρι με κάποιο ταξίδι, ένα ωραίο κρασί με κάποιους καλούς φίλους; Γενικά μου αρέσει όλα μου τα βιώματα να διέπονται από έναν αόρατο νόμο μιας αναμνησιάρας λογικής που δεν δίνει κάτι χειροπιαστό στην καθημερινότητά μου, αλλά συνεισφέρει σε μια άλλη πιο ρομαντική λογική. Γιατί όπως έχει χιλιοειπωθεί η «ζωή αποτελείται από στιγμές κι εμείς είμαστε οι συλλέκτες τους». Γι’ αυτό το λόγο ήθελα να συνδέσω τη γέννηση του παιδιού μου με τον τρύγο του μπαμπά του και με αυτή τη χρονιά. Για αναμνησιάρικα εφόδια, που όμως για μένα είναι εξόχως σημαντικά.
2015. Μία χρονιά που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, συνεχίστηκε με τον καλύτερο τρόπο, αλλά μας πάγωσε τα χαμόγελα κάπου το Σεπτέμβριο με τις βροχές που έκαναν μούσκεμα τα σταφύλια, αλλά και μούσκεμα τα όνειρα μου. Άγχος εγώ. Όχι Θεέ μου. Ήθελα να είναι μεγάλη η φετινή χρονιά, να είναι σπουδαία. Δεν μπορεί να είναι μέτρια γαμώτο. Ουφ και ουφ. Τηλέφωνο στο τηλέφωνο. «Ακόμα δεν ξέρουμε. Όπως παλεύουμε κάθε χρόνο…» ήταν τα λόγια του Κωστή που για κάποιο λόγο μου έριξαν τον μανδύα της ανακούφισης στους ώμους και είπα μέσα μου: η Νάουσα τα καταφέρνει πάντα και θα τα καταφέρει και φέτος. Με ιδρώτα, με κόπο, με δουλειά, με κούραση, δεν με νοιάζει πώς αλλά θα τα καταφέρει. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς…. ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΦΕΤΟΣ. Και κάπως έτσι η γυναίκα μου μου ετοίμασε τη βαλίτσα μου, μου έδωσε το ψαλίδι στα χέρια και μου είπε με μάτια δακρυσμένα κι ενώ ο άνεμος χάιδευε τα ξανθά της μαλλιά: Η ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ. ΟΚ το τελευταίο δεν παίζει, αλλά λέμε τώρα.
Ήθελα να ρουφήξω κάθε στιγμή που είμαι δίπλα του και κάθε λεπτό μαζί του να το ράψω πάνω μου ως πανωφόρι.
Δεν μπορώ να κρυφτώ σε αυτά που θα πω. Ο τρύγος ήταν ο πιο δύσκολος που έχω συμμετάσχει. Η βροχή ήδη είχε κάνει τη ζημιά της. Κάποια κλήματα ήταν ταλαιπωρημένα. Ωστόσο, κάτι έχει το dna αυτής της περιοχής που της δίνει μια μυστική δύναμη να σώζει την παράσταση. Θες το σταφύλι, το έδαφος, ο άνθρωπος; Πάντως κάτι τη στηρίζει μυστικά εδώ και χρόνια. 4 μέρες αυστηρής διαλογής για τον καλύτερο καρπό ώστε το αποτέλεσμα να είναι αυτό που πρέπει κάθε χρόνο να είναι: το καλύτερο. Προσπαθούσα να εξηγήσω στον Κωστή ότι η φετινή χρονιά είναι συμβολική για μένα και ως εκ τούτου έχει ιδιαίτερη σημασία. Έδειχνε να καταλαβαίνει, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο με παρέπεμπε να πω τα παράπονά μου στον… εκραγιστήρα (!)
Δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτα την κούρασή μου. Ούτε και τη φαγωμάρα μου για να μπορέσουμε να πετύχουμε και ο καιρός να κρατήσει. Αν δεν έχεις νιώσει αυτό το άγχος σε περίοδο τρύγου, τότε δεν μπορεί να φωλιάσει με τίποτα στο πετσί σου το πραγματικό άγχος του παραγωγού. Καλά τα λόγια. Καλές οι κριτικές. Που και που όπως πρέπει το χώμα κι εσύ να γίνεστε ένα, αλλιώς δεν έχεις τίποτα να πεις για το παιδί του: το κρασί. Δεν βγάζω από το μυαλό μου το καθημερινό άγχος με το να κοιτάμε τον καιρό και καμιά δεκαριά ιστοσελίδες στο διαδίκτυο. Και φυσικά, που παρατηρούσαμε τον ουρανό, παρέα με τους Ναουσαίους «σαμάνους». Εκεί να δεις ακρίβεια στη διάγνωση. Κατακλυσμό ο ένας, ηλιόλουστος καιρός ο άλλος. Η αριστοτέλεια θεωρία της μεσότητας έδινε κι εδώ τη λύση. Και τελικά δεν θα ξεχάσω εκείνη την μαγική Τετάρτη που γέμισα την τελευταία κλούβα και οι σταγόνες έσκαγαν στα μούτρα μου τα τελευταία λεπτά η μια πίσω από την άλλη. Δεν μας πείραζε όμως. Η δουλειά είχε γίνει. Ο καιρός είχε κρατήσει και μαζί του κράτησε και τις δικές μου ελπίδες για τη χρονιά. Η χρονιά είχε τελειώσει και μαζί της και ο καημός μου…
Εκείνο το βράδυ, με ένα Παλιοκαλιά του 2008 στα χέρια μου, θυμάμαι τα μετρημένα λόγια του Κωστή, που έδειχνε ότι καταλάβαινε το «πλάνο» μου. Ο κύριος Γιάννης από την άλλη, πάντα με το τεράστιο χαμόγελό του, μου έλεγε να φέρω τον μικρό να τον «μυήσουμε» βάζοντάς του ένα σημάδι βάφτισης στο μέτωπό του από μούστο. Η κυρία Κατερίνα μου έλεγε πώς ανυπομονούσε να τον πάρει αγκαλιά και με προέτρεπε να πάω να τον φέρω εκείνη τη στιγμή. Και η Μαρία με το γνωστό και γαλήνιο χαμόγελο της απορούσε γιατί ακόμα δεν έχουμε μετακομίσει στη Νάουσα! Τι να πω Μαρία… κι εγώ απορώ! Όσο για τους υπόλοιπους φίλους ένα πράγμα αρκεί: τους θεωρώ οικογένεια.
Την επόμενη μέρα σηκώθηκα κατάκοπος να γυρίσω Θεσσαλονίκη. Πρέπει αυτό το ταξίδι να το έκανα τόσο γρήγορα που δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι όμως πώς με το που άνοιξα την πόρτα του σπιτιού όλη μου η αγωνία, το άγχος και η κούραση σβήστηκαν. Τον κράτησα πάνω μου και άρχισα να τον μυρίζω και να τον φιλάω, Και παράλληλα υπό τους ήχους του γέλιου της γυναίκας μου να του εξηγώ το πόσο δύσκολα ήταν φέτος τα πράγματα, αλλά ότι ο μπαμπάς κατάφερε και έκανε αυτό που υποσχέθηκε. Και αυτός με κοιτούσε με απορία στα μάτια. Διάβολε! Τι θέλει αυτός εδώ ο παλαβός. Υπερβολικά μπορεί να μου πείτε και ίσως να έχετε δίκιο. Έτσι όμως είμαι εγώ καλώς ή κακώς. Συναισθηματικά υπερβολικός.
Μετά από λίγες μέρες τον πήρα μαζί μου στη Νάουσα για το καθιερωμένο γλέντι που στήνουμε στο τέλος του τρύγου. Τι σύμπτωση. Πάλι ψιχάλιζε προς το τέλος. Αλλά δεν θα μπορούσε να λείπει με τίποτα. Τα χεράκια του είναι μικρά ακόμα για να κρατήσουν ψαλίδι. Ακόμα και για να κόψουν ένα τρυφερό μίσχο όπως το ξινόμαυρο. Ωστόσο, κάπου εκεί τον κράτησα στην αγκαλιά μου ψηλά ανάμεσα στις σειρές από το αμπέλι. Κι εκεί λες και κατάλαβε και χτυπιόταν σαν τρελός από τη χαρά του. Γιατί όπως και να χει μπορεί να ήταν δύσκολη η χρονιά και μπορεί να έπαιξε με την υπομονή μας. Στο τέλος όμως, όπως και να έχει, θα είναι η δική μας χρονιά. Η χρονιά που ήταν δύσκολη. Η χρονιά της υπομονής. Η χρονιά που έμαθα πώς είναι να ζω και να αγαπάω για τρεις. Η χρονιά που γεννήθηκε ο μπόμπιράς μου. Η χρονιά που έγινα μπαμπάς…
Αυτό το άρθρο το χρωστάω σε μια πολύ καλή φίλη που επέμενε εδώ και πάρα πολύ καιρό να το γράψω πάρα το ότι δεν ήταν 100% μέσα στο θέμα. Ξέρει ότι έχει ένα κομμάτι στην καρδιά μου ότι και να γίνει και την ευχαριστώ. Ελπίζω να την βρίσκει χαμογελώντας…
Πηγή: Wine Geeks
