Γιατί έχει τόση σημασία να γράψω για αυτό το γεγονός; Επειδή, ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα πως ο πατέρας μου δεν είναι ένας αγαλματένιος στρατιώτης.
Βλέπετε, ωραίες οι μοντέρνες εποχές και σούπερ υπερήφανη αισθάνομαι για κάθε νέο πατέρα που βλέπω να προσπαθεί να γίνει το καλύτερο πρότυπο για τα παιδιά του, όμως παλαιότερα οι άνθρωποι λειτουργούσαν αλλιώς..
Πιο συνεσταλμένα, πιο ντροπαλά, πιο επιθετικά στα συναισθήματα αδυναμίας που αισθάνονταν.
Ο πατέρας μου να κλάψει; Ποτέ. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Από την άλλη εγώ νααα κλάμα. Σε κάθε καυγά έκλαιγα στο κρεβάτι και ήθελα να πεθάνω, για να τον τιμωρήσω. Πόσο αφελής σκέψη.. Πόσο άδικη απέναντι στον πατέρα μου. Μόνο προ ετών έμαθα πόσο πονούσε που δεν μπορούσε να εκφραστεί γιατί δεν ήξερε πώς. Πόσο άδικη. Λες κι εκείνος δεν είχε ανάγκη να μπορεί να πει σ’αγαπώ, να εκφράσει τα συναισθήματα του χωρίς κανένα ταμπού. Λες κι εκείνος δεν “ζήλευε” τη σχέση άλλων πατεράδων με τις κόρες τους.
Πόσα πράγματα περίμενα από έναν άνθρωπο που μεγαλωμένος από πατέρα που έζησε κατοχή, άγριες, απάνθρωπες συνθήκες, δεν άκουσε σ’αγαπώ ποτέ. Όπου ο πιο καλός λόγος που ειπωνόταν προς εκείνον ήταν πάντοτε σκληρός. Τι περίμενα;
Κι όμως.. Ήρθε μία στιγμή που με συγκλόνισε. Ένας θάνατος. Ενός θείου. Του ταξιδεμένου. Εκείνου που κατεύναζε τις εντάσεις. Εκείνου που φούσκωνε τις ελπίδες για να φύγει από το χωριό, εκείνου που τον ώθησε για ανώτατες σπουδές, εκείνον που σε στήριζε σε όλες τις επιλογές σου.
Και κάπου εκεί, όταν με έφεραν θείες στο σπίτι όπου ήταν μαζεμένο το σόι, καπου εκεί ο πατέρας μου σε μια καρέκλα έκλαιγε σαν παιδί. Κόκκινα μάτια, πόνος και δάκρυα ποτάμι. Όχι βουρκωμένα μάτια γεμάτα δάκρυα αλλά κλάμα.
Αχ! πατέρα μου ποτέ δεν θα ξεχάσω πως με αγκάλιασες. Πως έκλαψες για αλλαγή εσύ στον ώμο μου.. Και κάπου εκεί ένιωσα πως δεν είσαι άγαλμα. Πατέρα είσαι ακατέργαστο διαμάντι. Και υπόσχομαι μέχρι τα 300 χρόνια, που εκείνη την ημέρα υποσχέθηκες να ζήσεις, θα παλεύω κάθε μέρα να μπορείς να απιθώνεις τα συναισθήματα σου ελεύθερα.
Σ’αγαπώ μπαμπά. Εσύ;
Μία κόρη ενός πατέρα, άρθρο #2.
