Όταν το να είσαι «καλός μπαμπάς» δεν είναι αρκετό…

31cabf9485813b792af8d130567a3849

Οι μπαμπάδες σημειώνουν μεγάλη πρόοδο στη δυναμική της σύγχρονης οικογένειας. Συμμετέχουν περισσότερο από ποτέ στην ανατροφή και φροντίδα του παιδιού, είναι πιο ευαίσθητοι και δε φοβούνται να το δείξουν.

Δυστυχώς όμως, όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχει μία μερίδα αντρών που επιλέγουν να εμμένουν σε απαρχαιωμένα στερέοτυπα για το ρόλο του πατέρα στην οικογένεια. Η καριέρα τους και οι τίτλοι των θέσεων τους είναι τα πάντα για αυτούς (Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου, Διευθύνων Σύμβουλος, Διευθυντής, Προιστάμενος, κλπ) πολύ απλά γιατί συνθέτουν την πανίσχυρη τριανδρία: χρήμα – δύναμη – σεβασμός

Με άλλα λόγια, για αυτούς αυτά τα τρία είναι η προτεραιότητα τους. Τα παιδιά τους και οι σύζυγοι τους μπορεί να έχουν όλα τα υλικά αγαθά που επιθυμούν, αλλά θα τους λείπουν πάντα εκείνα που μόνο ένας στοργικός πατέρας και σύζυγος μπορεί να τους δώσει.

Ακολουθεί μια ιστορία την οποία μου αρέσει να διηγούμαι κάθε φορά που ανακαλύπτω ότι κάποιοι άντρες έχουν «λάθος» προτεραιότητες στη ζωή.

Αρκετά χρόνια πριν, ο κύριος Λ. ήταν υπεύθυνος προσωπικού στην εταιρεία που δούλευα τότε. Ήμουν 20κάτι και ελεύθερος, και παρόλο που δεν είχα κάποιο προσωπικό σημείο αναφοράς για την ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά και την οικογενειακή ζωή, ήξερα ότι κάτι δε μου καθόταν καλά με αυτόν τον κύριο Λ.

Ήταν στο γραφείο όλη την ώρα και όταν λέω όλη την ώρα εννοώ ότι μπορεί να δούλευε και 18 ώρες την ημέρα. Κάθε φορά που περνούσα με το αυτοκίνητο έξω από τα γραφεία της εταιρείας, έβλεπα το αυτοκίνητο του από κάτω και το φως στο γραφείο του αναμμένο. Ακόμα και τα σαββατοκύριακα.

Μιλούσαμε κάποιες φορές και θυμάμαι μου είχε πει πως είχε 2 κόρες – μία τεσσάρων και μία ενός έτους – και ότι η γυναίκα του είχε σταματήσει να δουλεύει από τότε που είχε μείνει έγκυος στην πρώτη τους κόρη και πλέον ασχολούνταν αποκλειστικά με το μεγάλωμα των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού. Όταν τον γνώρισα λίγο καλύτερα αποφάσισα να του κάνω την εξής ερώτηση «Συγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτος, αλλά η γυναίκα σου και τα παιδιά σου δεν έχουν πρόβλημα που δουλεύεις όλη την ώρα;» Με κοίταξε με ένα ύφος λες και ήμουν τελείως ηλίθιος. «Φυσικά και δεν έχουν πρόβλημα. Θα είχαν πρόβλημα αν έπρεπε να ζουν χωρίς τα λεφτά που φέρνω στο σπίτι. Και είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά είναι πολύ πιο ευτυχισμένα με τη μαμά τους παρά σε κάποιο παιδικό σταθμό. Αυτό σημαίνει να είσαι «καλός μπαμπάς» φίλε μου. Θα το συνειδητοποιήσεις σύντομα»

Και ξαφνικά, μία μέρα, συνέβη. Μια Τρίτη πηγαίνοντας στη δουλειά, ο κύριος Λ. υπέστη καρδιακή προσβολή και πέθανε στο ασθενοφόρο. ‘Ηταν 39 ετών. Οι άνθρωποι σε αυτήν την ηλικία δε θα έπρεπε να πεθαίνουν από καρδιά. Τα παιδιά του είχαν την ίδια ηλικία που έχουν σήμερα τα δικά μου.

Όσο συγκλονιστικός και αν ήταν ο θάνατος του, αυτό που ήταν ακόμα πιο συγκλονιστικό ήταν η αντίδραση του προϊσταμένου του. Μέσα σε λιγότερο από δύο μέρες, την Πέμπτη της ίδιας εβδομάδας, είχε αρχίσει να παίρνει συνεντέυξεις για τη θέση του κυρίου Λ. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Που ο κύριος Λ. είχε αφιερώσει όλη του την ενήλικη ζωή στην εν λόγω εταιρεία και είχε θυσιάσει όλο του τον προσωπικό χρόνο που θα μπορούσε να περάσει με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Γιατί; Γιατί ήταν αφοσιωμένος στη δουλειά. Και πώς ανταμοίφθηκε; 17 χρόνια στη δουλειά ξεχάστηκαν μέσα σε λιγότερο από 48 ώρες.

Φυσικά, πολλοί θα πουν ότι είναι λογικό για μια μεγάλη εταιρεία να μην πενθεί μήνες τους εργαζόμενους της και το καταλαβαίνω. Αλλά ο τρόπος που αντιμετώπισε η διοίκηση το θάνατο του κυρίου Λ. μου άνοιξε τα μάτια.

Δεν ξέρω τι κάνει η οικογένεια του σήμερα, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι τα κορίτσια του δε θα θυμούνται πολλά απ’ αυτόν, επειδή δεν ήταν ποτέ σπίτι. Αναρωτιέμαι, αν του δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία θα επέλεγε και πάλι να είναι περισσότερο αφιερωμένος στη δουλειά του παρά στην οικογένεια του; Άραγε τώρα θα είχε διαφορετική αντίληψη για το τι σημαίνει να είσαι «καλός μπαμπάς»;

Άντρες σαν τον κύριο Λ. δε γνωρίζουν ότι το πολυτιμότερο που έχουμε να δώσουμε στα παιδιά μας είναι ο χρόνος. Αν το καλοσκεφτείς, είναι και το μόνο που δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω από τη στιγμή που το χαρίζουμε. Δε θα μιλήσω εκ μέρους όλων των αντρών, αλλά ενώ δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα την πρώτη φορά που αναγνωρίστηκε η συνεισφορά μου στη δουλειά, θυμάμαι επακριβώς τα πρώτα βήματα και τα πρώτα λόγια των παιδιών μου σαν να ήταν χτες.

Ευτυχώς οι περισσότεροι άντρες που διαβάζουν αυτό το κείμενο δε χρειάζονται αφύπνιση. Φεύγουν από το γραφείο σε μία λογική ώρα για να περνάνε χρόνο με την οικογένεια τους. Δε φέρνουν τα προβλήματα της δουλειάς στο σπίτι και σε καμία περίπτωση δεν ξεσπούν στη σύζυγο ή στα παιδιά. Αφήνουν το κινητό στην άκρη όταν παίζουν με τα παιδιά τους. Με λίγα λόγια, δίνουν χρόνο – ποιοτικό χρόνο – στην οικογένεια τους. Ποια είναι ανταμοιβή τους; Οι στιγμές. Οι αγκαλιές. Τα γέλια. Και ένας δεσμός με την οικογένεια που είναι πολύ δύσκολο να σπάσει. Και αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο.

Οι άντρες που κάνουν αυτά τα πράγματα ξέρουν ότι η δουλειά τους είναι αυτό που κάνουν, όχι αυτό που είναι. Και πάνω από όλα, καταλαβαίνουν ότι ο πιο σημαντικός τίτλος που θα έχουν ποτέ στη ζωή τους, είναι αυτός του πατέρα…

loving-family-life-insurance-article

Πρωτότυπο κείμενο: Doyin Richards / Πηγή: Babble/ Μετάφραση: Σταύρος Σταυρινός (superdad.gr)