Σήμερα είναι η πανελλήνια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού. Δε θα μπορούσα να μην δηλώσω παρών….
γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
Είναι από τα θέματα που ξύνουν τις πιο παλιές πληγές μου. Νομίζω πως δεν έχω βιώσει τίποτα χειρότερο στη ζωή μου, κανένα διαζύγιο και καμία περιπέτεια υγείας δεν συγκρίνεται με αυτό που βιώνει ένα παιδί που υπόκειται το σχολικό εκφοβισμό.
Ευτυχώς ο κόσμος εξελίχτηκε, οι ειδικοί του έδωσαν σημασία, έδωσαν και ορισμό επίσημο γι’ αυτό bullying και κάποιος κόσμος ενημερώνεται. Κάποιοι γονείς ενημερώνονται. Η ανησυχία μου η μεγάλη είναι πώς ακριβώς μπορούν οι γονείς να χρησιμοποιήσουν αυτήν την ενημέρωση ώστε να «προστατεύσουν» ή να «οχυρώσουν» τα παιδιά τους. Νομίζω να «προστατεύσουν» δυστυχώς δεν μπορούν. Να οχυρώσουν μόνο μπορούν.
Το παιδί που υπόκειται σχολικό εκφοβισμό νιώθει πολύ μόνο. Κι αδύναμο να ανταποκριθεί. Πάνω στην ηλικία που φυτρώνουν τα πιο ωραία φτερά της παιδικότητας και της αρχόμενης νεότητας, βλέπει παντού γύρω του συνομήλικούς του να κρατούν μαχαίρια και ψαλίδια να τα πετσοκόψουν. Οι θύτες του bullying δεν είναι πάντα μόνο τα γνωστά «κακά» παιδιά του σχολείου, τα μαγκάκια. Όχι. Δεν είναι μόνο αυτά. Είναι όλα όσα βλέπουν πως είναι προτιμότερο να είσαι με την πλευρά του «ισχυρού». Και ισχυρός στη σχολική κοινότητα είναι συνήθως ο ατίθασος, ο χειρότερος μαθητής, ο ακατέργαστος άνθρωπος, αυτός που χρησιμοποιεί τα χειρότερα μέσα και τον εκπαιδεύει τον εαυτό του στον χειρότερο τρόπο έκφρασης ή πράξης ώστε να αποδείξει στα παιδιά της ηλικίας του ότι «μεγάλωσε».
Οι γονείς συνήθως δεν ξέρουν. Ούτε του θύτη ούτε του θύματος. Οι δάσκαλοι βλέπουν, ακούν αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Δεν γνωρίζουν πώς να το χειριστούν. Ακόμα και αυτοί που δεν επιλέγουν να γίνουν θύτες, ακόμα κι αυτοί που δεν τάσσονται ανοιχτά υπέρ του θύτη, σίγουρα, δε θα σταθούν στο πλευρό του θύματος. Είναι ρετσινιά.
Είναι πολύ σκληρά τα παιδιά. Είναι οι πιο σκληροί άνθρωποι. Δεν έχουν ούτε τακτ ούτε ευαισθησίες που προκύπτουν από την κοινωνική ζωή. Τα παιδιά που ζουν καθημερινά με τον σχολικό εκφοβισμό, ζουν με έναν καθημερινό εφιάλτη που ούτε καν μπορούν να διανοηθούν οι γονείς.
Ήρθε λοιπόν η ώρα μας και γίναμε γονείς. Και είναι κατά κάποιο τρόπο στο χέρι μας να δημιουργήσουμε ανθρώπους που σέβονται, που αποδέχονται, που εκτιμάνε και που αγαπάνε. Είναι το μεγαλύτερό μου άγχος και προβληματισμός. Να βρω την κατάλληλη παιδαγωγική μέθοδο ώστε το παιδί μου να μην υποφέρει ποτέ από ενδεχόμενο bullying ή αν το υποστεί να είναι τόσο οχυρωμένο ώστε να το αντιπαρέλθει. Από την άλλη, ελπίζω και προσπαθώ, η στόφα του να είναι τέτοια ώστε να μη θέσει εαυτόν με τη μεριά του θύτη, όσο κι αν αυτό του κοστίσει…
Διαβάστε περισσότερα στο blog Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου.
Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars
