Γράφει ο Γεωργιος Στ. Σταγκας
Καλοκαίρια πριν από πολλά, πολλά χρόνια. Ζέστη πολλή, αλλά ευτυχώς όχι τόση όσο εχθές και σήμερα. Αμάνικο, σορτσάκι, αθλητικό σπορτέξ. Παιχνίδι ατελείωτο.
Στις πιλοτές και στις αλάνες. Και μετά αμολιόμασταν στα εξοχικά, στις κατασκηνώσεις και στα κάμπινγκ, στους προσκόπους, στις θάλασσες, στους λόγκους και στα βουνά.
Ιούλιο και Αύγουστο οι πόλεις άδειαζαν.. Το ίδιο και το μυαλό..
Ξυπόλυτοι, μαυρισμένοι, με μια φέτα καρπούζι στο χέρι ή ένα ροδάκινο, να κάνουμε τσάρκες με τα ποδήλατα και να παίζουμε νυχθημερόν ποδόσφαιρο.
Στο σπίτι μόνο για γερό πρωινό με «φραπεδάκι» από κακάο και μετά ξανά πάλι πίσω μόνο για φαΐ και μεσημεριανό ύπνο.
Και μετά πάλι ξανά έξω.
Τα παιχνίδια:
Στις παραλίες για φωτιές στην άμμο, στα πανηγύρια για κόκκινο κοκοράκι, στα παντοπωλεία της γειτονιάς για παγωτό γρανίτα, στα ηλεκτρονικάδικα για Bubble Bobble, ποδοσφαιράκι Kick Off, Double Dragon, Golden Axe και καμάκι στα κορίτσια με επικές ατάκες τύπου «είσαι κουρασμένη; (Όχι) – Θα έπρεπε! γιατί όλη μέρα στριφογυρνούσες στο μυαλό μου..»
30 περίπου χρόνια μετά, η εικόνα αυτή στο μυαλό μου είναι τόσο μακρινή και μαζί τόσο κοντινή, θαρρείς.
Και ίσως, αν δεν είχα γίνει μπαμπάς, να μην περνούσε ποτέ από το μυαλό μου..
-” Μπαμπά μπορούμε να πάμε στην παραλία, να πάμε στη θάλασσα;”
-”Μπορούμε αγάπη μου”
-“Μπαμπά μπορούμε να παίξουμε στην άμμο; Μπορούμε να πάρουμε τα κουβαδάκια και να παίξουμε παρέα;”
-”Βεβαίως και μπορούμε καρδούλα μου…”
Αφήνω την πριγκήπισσά μου στη μητέρα της και μετά πηγαίνω με υγρά μάτια ξανά στην παραλία..
Όχι για να κάνω μια απλή βόλτα αλλά για να ξαναζήσω, έστω και νοερά, όλες εκείνες τις στιγμές που και ο δικός μου πατέρας, μου έμαθε πρώτη φορά να τσαλαβουτώ στη θάλασσα, να ψαρεύω, να κρατάω το τιμόνι από την βάρκα που είχαμε τότε..
Και με δακρυσμένα μάτια κοιτάω ψηλά και τον ευχαριστώ.
Για όλα αυτά που μου δίδαξε αλλά και για εκείνα που χάρη σε εκείνον θα μπορέσω και εγώ με τη σειρά μου να μάθω στην κόρη μου..
Ισως πιο άτσαλα..ίσως πιο άκομψα.. πάντα όμως τόσο έντονα, όσο τα έζησα και εγώ..
Άλλωστε είναι αλήθεια.. “Οι δυνατές αναμνήσεις δε σχετίζονται πάντα με μεγάλες στιγμές που μας αλλάζουν τη ζωή“. Μερικές φορές – αν όχι τις περισσότερες– κρύβονται στις πιο απλές, καθημερινές στιγμές του παρελθόντος μας
Διαβάστε ακόμη: 10 λόγοι που αγαπάω το μπαμπά μου (ακόμη περισσότερο) το… καλοκαίρι!
