Κάποτε ήμασταν παιδιά και τα πιο τυχερά από εμάς, μεγάλωσαν με παραμύθια από τη γιαγιά, για να έχουμε όνειρα γλυκά και ασκανδάλιστα…
Μεγαλώσαμε λίγο, ερωτευτήκαμε, και κατάπιαμε αμάσητα πολλά παραμύθια, άλλοι τα αγόρασαν κιόλας, από κάποιους που τα πουλούσαν σωρηδόν και καταφέραμε να εξακολουθήσουμε να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, με όνειρα γλυκά και ίσως λίγο πιο σκανταλιάρικα.
Κατόπιν, γίναμε γονείς, κι εκπαιδευτήκαμε να διαβάζουμε παραμύθια στα παιδιά μας, για να αφήνουν ελεύθερη τη φαντασία τους να τρέξει και να έχουν όνειρα γλυκά και ασκανδάλιστα. Κι έτσι, να μάθουν αργότερα να κατεβάζουν αμάσητα τα παραμύθια που πωλούνται στα νυφοπάζαρα και τα ηλεκτρονικά ή μη συνοικέσια…
Ας μπει λοιπόν ένα τέλος. Κάποτε ας πούμε στα παιδιά μας την αλήθεια. Όχι άλλο, παραμύθι! Ή μάλλον εναλλακτικά, ας πούμε, παρα-μύθοι. Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη δώστης κλώτσο να γυρίσει τους παρα-μύθους να αρχινίσει.
«Οι καλοί πάντα νικάνε στο τέλος»
Ναι, όπως στις αμερικάνικες ταινίες. Πάντα πρέπει να βγαίνει ένα ηθικό δίδαγμα από τις αμερικανάδες. Κι όπως βλέπεις τη «Συμμορία των 19» (κάπου εκεί πρέπει να είναι τώρα), μέσα στους «κακοποιούς» θα είναι κι ένας καλός, ο οποίος θα είναι και πολύ ευαίσθητος και ή που θα κλέβει για τη φουκαριάρα τη μάνα του που έχει καταρράκτη και ανεμοβλογιά στα 69 της ή που θα έχει από 2 εξώγαμα σε κάθε χώρα του πλανήτη που το όνομά της αρχίζει από Ι. Και αυτός, ο πονόψυχος «καλός» κακοποιός, στο τέλος θα κοροϊδέψει όλους τους συνεργούς του της Μεγάλης Ληστείας και θα τα πάρει όλα τα λεφτά, γιατί είναι για καλό σκοπό. Και αφού εγχειρίσει τη μάνα του και βάλει όλα τα εξώγαμα εσώκλειστα στο Ταμτιριρί Ιδιωτικό Κολλέγιο που έχει ένα όνομα που αρχίζει από C και που υπάρχει σε όλες τις χώρες που αρχίζουν από Ι, τα υπόλοιπα θα τα δωρίσει σε σεμνή τελετή με live web streaming σε ιδρύματα και συλλόγους που στηρίζουν τους φυλακισμένους σε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από το τι γράμμα αρχίζει το όνομά τους. Έτσι, πλαγίως, έχει βοηθήσει και τους συνεργούς του, που τους έκλεισε στη μπουζού καταδίνοντάς τους.
Ε, λοιπόν, όχι παιδί μου. Οι καλοί δε νικάνε πάντα. Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Και ποτέ εγώ προσωπικά δε σου υποσχέθηκα ότι η ζωή θα είναι δίκαιη, οπότε μη μου ζητάς τα ρέστα. Άλλωστε δεν τα έχω. Μου τα έκλεψε ο κακός της αμερικάνικης ταινίας. Και για να τα λέμε όλα, η ταινία πάντα τελειώνει χωρίς η ιστορία πραγματικά να έχει τελειώσει. Ρουφιάνος δεν είμαι, αλλά πέντε πράγματα που είναι να πω, θα στα πω έξω από τα δόντια.
Μόλις τελειώσει η ταινία, οι κακοί δραπετεύουν από τη φυλακή, λαδώνοντας ένα φρουρό από τα χρήματα που δώρισε στη φυλακή τους ο καλός κακοποιός και πάνε και τον βρίσκουν στην έπαυλή του, στα εξωτικά νησιά που το όνομά τους δεν αρχίζει από γράμμα, γιατί ακόμα δεν έχουν ανακαλυφθεί τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, και τον αρχίζουν στα «γαλλικά» ανεξάρτητα από το τι γλώσσα θα μιλάνε σε αυτά τα εξωτικά νησιά που ακόμα δεν έχουν ανακαλυφτεί, στατιστικά πάντως, ισπανικά θα μιλάνε. Και αυτός θίγεται από τα «γαλλικά» τους, και ξεκινάει ένας τσαμπουκάς και γίνεται Ανάστα ο Κύριος. Και έτσι οι κακοί συνεργοί καταλαμβάνουν και την έπαυλη και τα γιωτ και τα ελικόπτερα και τρώνε και όλο το σούσι που είχε παραγγείλει. Τηλεφωνεί που λες αυτός στη μάνα του να του ετοιμάσει μπριάμ γιατί με το σαματά και τη ληστρική επιδρομή στο σπίτι του γουργουρίζει και το στομάχι του, και μαθαίνει η μάνα του τα νέα και κλωτσάει τον καταρράκτη – το διακοσμητικό που της πήρε δώρο για τα γενέθλιά της των 70 ετών – και σπάει τη λεκάνη της, γιατί γλίστρησε στα νερά. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, του τηλεφωνούν και από δύο Ιδιωτικά Κολλέγια που αρχίζουν από C και είναι σε χώρες που αρχίζουν από Ι και τον ενημερώνουν ότι τα παιδιά του το βράδυ πήδηξαν το φράχτη (με μικρό φ, δεν είναι επίθετο, για το τι έπαθε ο Φράχτης ο συμμαθητής τους, θα στα πω όταν μεγαλώσεις λίγο) και γυρνάνε σαν τους αρματωλούς στα βουνά με κάτι νεροπίστολα και τρώνε μόνο βελανίδια.
Όχι αγόρι μου, όχι, ο καλός δε θα δει χαΐρι και προκοπή στη ζωή του. Βέβαια, κάποτε θα πρέπει να ορίσουμε ξανά την έννοια του να είσαι «καλός», αλλά με την «κοινή λογική», που απέχει παρασάγγας από τη δική μου, θα ήθελα να σε ενημερώσω πως ο «καλός» όλο μπελάδες έχει. Αυτήν την κουβέντα κράτα τη από μένα, βάλτην στην τσεπούλα σου, εκεί που μαζεύεις τα φιλάκια από τους ανθρώπους που σε αγαπάνε και προχώρα στη ζωή σου.
Εγώ ας πούμε θα προτιμούσα να είσαι δίκαιος, μπορεί η ζωή να μην είναι δίκαιη, αλλά ο δίκαιος άνθρωπος κοιμάται με ήσυχη τη συνείδησή του νομίζω. Και ο καλός κοιμάται με ήσυχη συνείδηση, αλλά τον ξυπνάνε οι κρίσεις πανικού, για τις οποίες θα σου μιλήσω μια άλλη φορά.
Είναι πολλοί οι παρα-μύθοι αγόρι μου. Επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια…
Διαβάστε περισσότερα στο blog Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου
Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars
