Μαιευτήριο Μητέρα 32 χρόνια πριν…
γράφει ο Κώστας Σκαράκης
Η μητέρα είναι μέσα, έτοιμη να γεννήσει. Ο πατέρας βηματίζει νευρικά στο διάδρομο, καθώς δεν επιτρέπεται να βρίσκεται μέσα την ώρα της γέννας, προσευχόμενος να πάνε όλα καλά για τη γυναίκα του και τον μελλοντικό του απόγονο.
Σε λίγο ο γιατρός βγαίνει και τον συγχαίρει…
«Συγχαρητήρια κύριε. Μόλις γίνατε πατέρας. Η γυναίκα σας έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι. Χαίρει άκρας υγείας. Συγχαρητήρια!»
Αλήθεια, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ακόμα πόσο περήφανος ή πόσο ευτυχισμένος μπορεί να νιώθει ένας άντρας μια τέτοια στιγμή, τη στιγμή που γίνεται πατέρας για πρώτη φορά στη ζωή του.
Μα είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το βαθύ αίσθημα της ευτυχίας, αν όχι ταυτόχρονα, αλλά σύντομα, συνοδεύεται και από το αίσθημα της ευθύνης. Άκουσα κάποτε να λέγεται πως για οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου χρειάζεσαι πτυχίο. Όμως πατέρας μπορεί να γίνει ο καθένας!
Πόσο μεγάλη αλήθεια. Κι έρχεται η στιγμή που αρχίζεις και μεγαλώνεις, αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο γύρω σου και είσαι πραγματικά περήφανος για τον πατέρα σου.
Πόσες φορές δεν καμαρώσαμε στο σχολείο και δεν παινέψαμε τον πατέρα μας λέγοντας με έναν παιδικό αυθορμητισμό: «Εμένα ο μπαμπάς μου είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο, μπορεί να κάνει τα πάντα!» ή «Έχει το πιο γρήγορο και όμορφο αυτοκίνητο, που τρέχει με χίλια!»
Κι αλήθεια το πιστεύαμε αυτό τότε. Στα μάτια ενός αγοριού, ο ήρωας του είναι ο πατέρας του.
Τι θυμάμαι κι εγώ από τον δικό μου πατέρα; Τις βόλτες με τη βέσπα, με το παλιό μας αυτοκίνητο στο λιμάνι, το πάρκο, το μαλλί της γριάς στο λούνα παρκ. Όχι δεν θυμάμαι το ξύλο που έφαγα για τις ζαβολιές που έκανα ή δεν έκανα.
Τώρα πια κρατώ μόνο τις όμορφες εικόνες και αναμνήσεις.
Κι όμως έρχεται κι αυτή η στιγμή στη ζωή του αγοριού που όλα αυτά καταρρίπτονται.
Εφηβεία ονομάζεται. Εκεί που αλλάζεις μέσα σου και νομίζεις παράλληλα ότι θα αλλάξεις και τον κόσμο! Εκεί που αμφισβητείς τα πάντα, ακόμη και τα πιο γερά σου στερεότυπα, όπως τον ήρωα των παιδικών σου χρόνων, τον πατέρα σου. Τότε που από μπαμπάς γίνεται ο «γέρος» και το μυαλό του σου φαντάζει αναχρονιστικό και κολλημένο.
Άντε να πείσεις τον πατέρα σου, που άκουγε Καζαντζίδη, ότι το Ελληνικό rock και Hip-Hop που ακούς εσύ είναι καλύτερο και σε εκφράζει περισσότερο. Δε θες να τον πείσεις άλλωστε. Οι φίλοι νιώθεις ότι σε καταλαβαίνουν καλύτερα.
Κι έτσι κόβεται η επικοινωνία, τοίχος υψώνεται και ό,τι με κόπο χτιζόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια φαίνεται να έχει γκρεμιστεί.
Η ζωή, βέβαια, έχει τους κύκλους της και όταν και αυτός ο κύκλος κλείνει, φαίνεται τελικά πως τα πράγματα ίσως δεν είναι και τόσο τραγικά όσο έδειχναν στην αρχή. Η ενηλικίωση είναι επίσης δύσκολη περίοδος, μα και όμορφη συνάμα. Και τότε βλέπεις ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως νόμιζες στην εφηβεία σου.
Κατά καιρούς λέω πως εκτίμησα την οικογένεια μου και τον πατέρα μου, όταν έφυγα από το σπίτι. Κι έτσι γίνεται με τους περισσότερους. Φεύγεις και συνειδητοποιείς πολλές αλήθειες. Με τον καλό ή το δύσκολο τρόπο. Με χάδια αλλά και πολλά χαστούκια.
Και τότε δειλά-δειλά αρχίζεις να θες να αποκαταστήσεις την επικοινωνία, να μιλάς ξανά με τον πατέρα για πράγματα που σε απασχολούν, να τον συμβουλεύεσαι. Αν είσαι φοιτητής μακριά, περιμένεις πως και πως να έρθουν οι διακοπές και να γυρίσεις σπίτι, όχι μόνο για να δεις το κορίτσι σου ή τους φίλους σου , αλλά και την οικογένειά σου, τον πατέρα σου.
Μια σχέση που τελικά όσο περνάνε τα χρόνια αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ανεκτίμητη. Για αυτό ας μην αφήνουμε να περνάνε τζάμπα τα χρόνια, χωρίς να διαβεβαιώνουμε τους δικούς μας ανθρώπους και δη τον πατέρα μας, για την αγάπη μας.
Πριν χρόνια ίσως αυτές οι λέξεις να μην έβγαιναν τόσο εύκολα. Μα τελικά πόσος κόπος χρειάζεται για να πεις: «Μπαμπά σ’ αγαπάω», πριν να είναι πολύ αργά; Δεν ξέρω αν συμβαίνει το ίδιο και με την σχέση μητέρας και κόρης, μα φαντάζομαι πως έτσι έχουν τα πράγματα κι εκεί.
Κάποτε είχα ακούσει σε μια ταινία να λένε πως: «Στα μάτια του παιδιού, η μητέρα είναι θεός!» Κι ίσως και να έχουν δίκιο. Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια.
Η μητέρα μπορεί να είναι θεός αλλά κι ο πατέρας είναι ήρωας. Ενίοτε αφανής, χαμένος πίσω από την έντονη εκδηλωτικότητα των μαμάδων. Αλλά πανταχού παρών. Προστατευτικός, υποστηρικτικός, επιβλητικός. Πάντα εκεί…
Ο αδιαμφισβήτητος ήρωας της ζωής μας…
