Πατέρας, μπαμπάς, μπουρμπουλιθρίνι, όπως και να μας χαρακτηρίσεις από τη στιγμή που αυτό το μικρό «πλασματάκι» σου γραπώνει το δάχτυλο η πατρότητα δυναμώνει μέσα μας.
Πατρότητα κατέληξα πως ορίζεται η διάθεση για προστασία. Το ένστικτο του να προσφέρεις στην οικογένεια σου όσα χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένη και υγιής.
Φαγητό, σπίτι, υλικά αγαθά, άριστες προοπτικές σπουδών, δραστηριοτήτων… όσα μπορείς δηλαδή να κάνεις δουλεύοντας. Εκτός αν δεν δουλεύεις. Αν αφότου γίνεις πατέρας χάσεις τη δουλειά σου. Ή αν δουλεύεις και ο εργοδότης σου δεν σε πληρώνει για μήνες και μήνες…
Αυτό έπαθα. Τώρα που σας γράφω ευτυχώς δουλεύω ξανά, όμως μέσα στο διάστημα ανεργίας μου, πόνεσα πολύ. Πληγώθηκε ο εγωισμός μου σκεπτόμενος πως δεν προσφέρω, αναρωτήθηκα τι από όσα αγοράζουμε έχει πραγματική αξία κ.λ.π ερωτήσεις που με έφεραν σε πολλά συμπεράσματα.
Παρατήρησα λοιπόν, πως όσο ήμουν άνεργος και είχα «κατέβει από το καλάμι» της ασφάλειας που αισθάνεσαι όταν έχεις μισθό (ειδικά όταν ο μισθός σου σε σχέση με την εποχή είναι καλύτερος) και παρατήρησα γύρω μου. Όχι ότι δεν ξέρω πόσο υποφέρουν συνάνθρωποι μου, απλά όταν αισθάνεσαι ανασφάλεια μάλλον κοιτάς πιο καθαρά γύρω σου. Εγώ κοίταξα «πιο καθαρά» μία μέρα σε μία πλατεία που έτυχε να ακούσω τον Αντώνη να διαλαλεί: «Περιοδικό δρόμου Σχεδία».
Δεν είχα διαβάσει ποτέ πριν το περιοδικό και δεν ήξερα και πολλά για την ενέργεια αυτή. Κοιτώντας τον, παρατήρησα πόσο έντονα χαμογελάει και προτού το καταλάβω χαμογέλασα («ΧΑΜΟΓΕΛΆΣΤΕ ΕΊΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΌ»).
-Καλημέρα μου είπε με πλατύ χαμόγελο. Έχεις διαβάσει ξανά σχεδία; (ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΝΤΟΝΟ)
-Όχι ποτέ πριν.
-Σε ευχαριστώ πολύ που την αγοράζεις σήμερα από εμένα, ότι κι αν συμβαίνει να χαμογελάς φίλε μου, θα περάσει και η ζωή είναι ωραία (ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ)
Δεν θα πω περισσότερα όμως ο φίλος μου ο Αντώνης με έκανε να «πάρω τα πάνω μου».
Η ζωή είναι ωραία. Οι δυσκολίες προκύπτουν και πολλοί από εμάς τις ζουν με τον χειρότερο τρόπο. Κάθε δυσκολία ακόμη κι αν είναι η ίδια, ασκεί εντελώς διαφορετική επιρροή από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Εγώ υπέφερα ψυχολογικά εξαιτίας 3 εβδομάδων ανεργίας και ο φίλος μου Αντώνης χαμογελούσε τόσο έντονα ακόμη κι αν έχει ζήσει περισσότερες φουρτούνες, περισσότερες επαγγελματικές καταστροφές και χίλια δυο προβλήματα εντονότερα από το δικό μου.
Ψάχνοντας λοιπόν στο ίντερνετ περισσότερα για τη «Σχεδία», (η οποία είναι ένα καταπληκτικό περιοδικό με εξαιρετική ύλη, ποιότητα εκτύπωσης και ιδιαίτερα εξώφυλλα που μου θυμίζουν το περιοδικό New Yorker) βρήκα ότι η «Σχεδία» δεν είναι επαιτεία. Η φιλοσοφία που βρίσκεται πίσω από τις εφημερίδες/περιοδικά δρόμου δεν συμβαδίζει με τη λογική της ελεημοσύνης και της επαιτείας.
Η πώληση των εφημερίδων είναι μια αξιοπρεπής δραστηριότητα, που εξασφαλίζει στους πωλητές ένα νόμιμο εισόδημα, το οποίο τους διασφαλίζει κάποιες βασικές ανάγκες και τους επιτρέπει να απεγκλωβιστούν από την κοινωνικο-οικονομική απομόνωση.
Οι πωλητές του περιοδικού στους δρόμους της Αθήνας είναι άστεγοι, άνεργοι και άποροι, οι οποίοι, φορώντας ένα χαρακτηριστικό κόκκινο γιλέκο, και έχοντας μια ειδική ταυτότητα με το όνομα και τη φωτογραφία τους, πωλούν το περιοδικό δρόμου. Στοιχίζει 3 ευρώ, από τα οποία το 1,5 πηγαίνει απευθείας στον πωλητή. Με τον τρόπο αυτόν παρέχεται η δυνατότητα νόμιμης εργασίας σε ανθρώπους με ελάχιστους ή καθόλου πόρους.
Η διαδικασία λειτουργεί ως εξής: οι πωλητές, αφού υπογραψούν έναν κανονισμό εσωτερικής λειτουργίας που αφορά στις ώρες που θα απασχολούνται (χωρίς συγκεκριμένο ωράριο), αλλά και τα σημεία όπου θα διαθέτουν το περιοδικό, προμηθεύονται τα τεύχη, φορούν το κόκκινο γιλεκο και βγαίνουν… δρόμο. Αφού πουληθούν τα πρώτα 10 τευχη (τα οποία παρέχονται δωρεάν στον πωλητή), ο πωλητής μπορεί να αγοράσει επιπλέον 5 και άνω τεύχη επί 1,5 ευρώ, κρατώντας το υπόλοιπο 1,5 ευρώ ως κέρδος, εφόσον πουληθεί.
Όπως προ είπα, ευτυχώς δουλειά βρήκα ξανά και είμαι περισσότερο αισιόδοξος στο νέο εργασιακό μου περιβάλλον από ότι στο προηγούμενο.
Άρα;
Άρα όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Έτσι κατέληξα πως ό,τι κι αν μου συμβαίνει έχει τεράστιο νόημα να δίνω στο παιδί μου το πρότυπο του γονέα που μπορεί να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες. Δεν θέλω να με βλέπει να απογοητεύομαι για εκείνα που μπορούν να αλλάξουν. Θέλω να με βλέπει να χαμογελάω. Να είμαι ισορροπημένος και ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που προκύπτουν να έχω την ψυχραιμία να τις διαχειριστώ χωρίς να «χάνομαι στον κόσμο μου».
Πέρα από αυτό θέλω να με βλέπει να προσφέρω. Να προσφέρω όταν έχω αλλά και όταν δεν έχω. Αποφασίσαμε, μαζί με την οικογένεια μου να προσφέρουμε περισσότερα και να προσφέρουμε συστηματικά. Ψάχνοντας ενέργειες προσφοράς, βρήκα μία ενέργεια η οποία είναι άξια αναφοράς.
Η Visa μαζί με τις συνεργαζόμενες τράπεζες προσφέρει 1.000.000€ για 2η χρονιά σε 15 ΜΚΟ! Μέσα στις ΜΚΟ είναι και η Σχεδία! Άρα είναι και ο φίλος μου ο Αντώνης ένας από τους συνάνθρωπους μας που θα επωφεληθούν από αυτή την ενέργεια.
Το πρόγραμμα αλληλεγγύης της Visa υποστήριξε 15 ΜΚΟ με 1 εκατ ευρώ το 2016 και επαναλαμβάνεται και φέτος για δεύτερη χρονιά, με την υποστήριξη και πάλι της Visa και των συνεργαζόμενων τραπεζών και συγκεκριμένα: ALPHA BANK”, Τράπεζα Αττικής, Eurobank, HSBC, Postcredit, Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και Τράπεζα Πειραιώς.
Πέρυσι, στην πρώτη χρονιά του προγράμματος, επωφελήθηκαν περίπου 300.000 συνάνθρωποί μας. Κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές ήταν η υποστήριξη 8.189 παιδιών και των οικογένειών τους με την προμήθεια τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης. Η εξασφάλιση παροχής καυσίμων θέρμανσης σε 35 οργανισμούς και σχολεία σε όλη την Ελλάδα και η θέρμανση περίπου 3.000 συνανθρώπων μας. Η υποστήριξη σε 36 συμμετέχοντες από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Καβάλα να εκπονήσουν ένα ρεαλιστικό και βιώσιμο Business Plan με 13 συμμετέχοντες να έχουν ήδη ξεκινήσει τη δική τους επιχείρηση με προοπτική να δημιουργηθούν έως και 22 νέες θέσεις εργασίας.
Προσφέρουμε.
Γινόμαστε πρότυπα για τα παιδιά μας και κυρίως, για εμάς τους ίδιους. Γιατί η ζωή είναι μικρή, είναι ωραία και η μεγαλύτερη χαρά προέρχεται από τους ανθρώπους γύρω μας.
