Πώς κατάφερα να γίνω καλός πατέρας χωρίς σωστό πρότυπο

πρότυποpatera
Ο πατέρας μου ήταν το απόλυτο πρότυπο του κακού πατέρα που καταστρέφει την ψυχολογία και την αυτοεκτίμηση των παιδιών του. Κι όμως, κατάφερα να γίνω ο ακριβώς αντίθετος πατέρας για το παιδί μου.

Είμαι πατέρας.
Με κόπο κατάφερα να ξεφορτωθώ τα συναισθηματικά φορτία που κουβαλούσα μεγαλώνοντας και να καταφέρω να γίνω ένα σταθερό πρότυπο για το δικό μου παιδί.

Ο δικός μου πατέρας δεν ήταν συναισθηματικά διαθέσιμος και δεν είχε καμία διάθεση να προσπαθήσει έστω να επικοινωνήσει μαζί μας.
Δεν μιλούσε ούτε σε εμένα, ούτε στον αδερφό μου, δεν έπαιζε ποτέ μαζί μας, δεν είχε ποτέ κέφι να μας δώσει την παραμικρή σημασία.
Ήταν πάντα ψυχρός, γκρινιάρης, κυκλοθυμικός και ανυπόμονος.
Έτσι μεγαλώσαμε με έναν πατέρα που μας κακοποιούσε και μας προσέφερε ζωή σε ένα περιβάλλον χωρίς ηρεμία.

Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε η ώρα να γίνω εγώ πατέρας. Είχα τόσο άγχος, τόσο φόβο. Ίδρωνα συνέχεια. Τι πατέρας θα μπορούσα να γίνω χωρίς πρότυπο; Δεν ήξερα τι να κάνω για να το αποτρέψω, φοβόμουν πως τα γονίδια θα ζωντανέψουν και θα καταστρέψω κι εγώ το παιδί μου.

Ο “οδηγός πλοήγησης” αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, είναι η σκέψη που μας έρχεται “φυσικά”. Όταν κάτι συμβαίνει υπάρχει μια σκέψη που έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό μας και συνήθως βασίζεται σε εμπειρίες, γεγονότα, εικόνες, ήχους που μας εντυπώθηκαν σε παιδική ηλικία.

Έτσι, όταν έγινα μπαμπάς και το παιδάκι μου ρωτούσε γεμάτο χαρά “Μπαμπά θες να παίξουμε αυτοκινητάκια;”, η πρώτη σκέψη που ερχόταν στο μυαλό μου ήταν: “Γιατί να θέλω να κάτσω στο παλιοπάτωμα και να παίξω με τα παλιοαυτοκινητάκια σου;” (ο πραγματικός χαρακτηρισμός δεν ήταν “παλιο” αλλά καταλαβαίνετε..)

Αυτός ήταν ο “οδηγός πλοήγησης” μου, η φωνή του πατέρα μου..

Όλες οι νευρωτικές μας συμπεριφορές συνδέονται με τον οδηγό πλοήγησης.. με ή χωρίς πρόθεση.

Αυτό που με έσωσε ήταν ότι είχα αποφασίσει εδώ και καιρό τι πατέρας και τι σύζυγος ήθελα να γίνω.

Όταν άκουγα λοιπόν αυτή τη φωνούλα στο κεφάλι να αναρωτιέται γιατί να παίξω με τα “παλιο”αυτοκινητάκια, αμέσως σκεφτόμουν: “Τι μπαμπάς θελω να γίνω;” “Τι μπαμπά αξίζει το παιδί μου;”

Η απάντηση που έδωσα στο παιδί μου ήταν: “Εννοείται αγόρι μου”.

Κάθισα στο πάτωμα, διάλεξα ένα μικρό αυτοκίνητο και στην αρχή, αλήθεια, αισθάνθηκα άβολα. Δεν ήξερα πώς να παίξω μαζί με το παιδί μου (ο αδερφός μου είναι 10 χρόνια μεγαλύτερός μου κι έτσι έπαιζα πάντα μα πάντα μόνος μου).
Σιγά-σιγά όμως μάθαμε να παίζουμε παρέα με το αγόρι μου και αλήθεια δεν ξέρω ποιός το ευχαριστιόταν περισσότερο.

Ο γιος μου λοιπόν μεγαλώσε με το “είδος πατέρα” που επέλεξα να γίνω και όχι με το “είδος πατέρα” που με “εκπαίδευσαν” να γίνω.

Τέρμα ο “οδηγός πλοήγησης”. Τέλος το “αυτόματο, το γύρισα στο χειροκίνητο”..

Πήρε χρόνο και κόπο να τα καταφέρω όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μεγαλώνουμε όλοι μεσα σε μία αγαπημένη οικογένεια.
Κι έτσι κάθε αυθόρμητη σκέψη που έχουμε σε γεγονότα είναι αρνητική.
Όμως, ο άνθρωπος όταν θέλει μπορεί να γαλουχίσει/εκπαιδεύσει τον εαυτό του να γίνει αυτό που θέλει να γίνει.

Ρωτήστε τον εαυτό σας:

Τι σύζυγος/πατέρας/εργαζόμενος/φίλος/συνεργάτης/άνθρωπος θέλετε να γίνετε; Μπορώ να δρω έτσι ώστε να νιώθω καλά για τον εαυτό μου;

Μια ερώτηση αρκεί για να μας δώσει τη σωστή απάντηση. Ακόμη κι αν αισθάνεστε άρνηση σε αυτό που θέλετε να κάνετε παλέψτε το.
Σιγά-σιγά θα γίνει και θα αξίζει κάθε στιγμή!

Ο Ρικ Κόρμιερ είναι συνταξιούχος ψυχοθεραπευτής, ντραμίστας που πια γράφει βιβλία.
Διαβάστε ακόμη: Daddy μου να ξέρεις Σ’αγαπώ