Κάποιες φορές μέσα στην κούραση της καθημερινότητας και το άγχος της μητρότητας, ξεχνάμε ότι χρωστάμε αρκετά σε έναν άνθρωπο, χωρίς τον οποίο δεν θα είχαμε δημιουργήσει την οικογένειά μας: τον σύντροφό μας.
Όσο και αν κάποιες φορές μας βγάζει εκτός ορίων και μας εκνευρίζει, άλλες τόσες μας κάνει να γελάμε, να ξεχνάμε για λίγο το άγχος μας και να θυμόμαστε πόσο τυχερές είμαστε που τον έχουμε στην ζωή μας.
Μέσα από μια συγκινητική εξομολόγηση, μια μαμά και σύζυγος αποφάσισε να πει ένα μεγάλο και συγκινητικό «ευχαριστώ» στον πατέρα των παιδιών της και να του δείξει πόσο τον εκτιμά. Μήπως σας θυμίζει κάτι;
«Σε ευχαριστώ που είσαι ο πατέρας των παιδιών μου»
«Ο πατέρας μου με αγαπούσε, αλλά δεν με φρόντιζε.
Όταν πείναγα, η μητέρα μου μου μαγείρευε.
Όταν το σπίτι ήταν βρώμικο, εκείνη το αναλάμβανε την καθαριότητά του. Όταν ήμουν άρρωστη, εκείνη με παρηγορούσε. Ο πατέρας μου έπαιζε μαζί μας, αλλά για λίγο, μετά συνέχιζε να κάνει τη δουλειά του.
Ήταν εκεί, μας αγαπούσε, εμένα και τα αδέλφια μου, όμως όλες οι οικογενειακές υποχρεώσεις περνούσαν από τα χέρια της μητέρας μου.
Παντρεύτηκα κάποιον πολύ διαφορετικό.
Όταν αποφασίσαμε να παντρευτούμε, δεν ήμαστε σίγουροι ότι θέλαμε να γίνουμε γονείς.
Κάποιες φορές προβληματίζεσαι για το αν θα έχεις αρκετό χρόνο ν’ ασχοληθείς ή αρκετά για να μεγαλώσεις όπως ονειρεύεσαι τα παιδιά σου. Μείναμε τέσσερα χρόνια παντρεμένοι πριν γίνουμε γονείς.
Απολαύσαμε τέσσερα χρόνια πριν έρθει στον κόσμο ο γιος μας -δεν θα τ’ άλλαζα με τίποτα.
Μας βοήθησαν να δεθούμε και να γίνουμε αυτοί που είμαστε σήμερα.
Τελικά, ο άντρας μου ήταν αυτός που κατάλαβε πόσο πολύ ήθελε ένα παιδί και συνειδητοποίησε ότι ήμασταν έτοιμοι και οι δύο έτοιμοι να γίνουμε γονείς, χωρίς όμως να με πιέσει ποτέ.
Σκέφτομαι τα τελευταία πέντε χρόνια και είμαι περήφανη για το πώς ο έρωτας της ζωής μου, έγινε ένας απίθανος μπαμπάς. Κάθε άντρας μπορεί να γίνει πατέρας αλλά δεν μπoρεί o καθένας να γίνει μπαμπάς.
Ο μπαμπάς είναι εκεί, και σωματικά και ψυχικά. Συμμετέχει στη ζωή των παιδιών του.
Είναι δίπλα τους στις καλές αλλά και στις κακές στιγμές. Ο άντρας μου με βοήθησε στον ρόλο μου ως μητέρα αμέσως. Άλλαζε πάνες, καθάριζε τον εμετό του μωρού, νανούριζε τον γιο μας και τον παρηγορούσε όταν έκλαιγε.
Πηγαίνει τα παιδιά μας για ποδηλατάδα, ακόμα και όταν δεν έχει τελειώσει τη δουλειά του ή όταν είναι εξαντλημένος.
Τα προσέχει όταν εγώ βγαίνω για έναν καφέ με τις φίλες μου.
Τα αφήνει να τον βοηθούν όταν μαστορεύει στο σπίτι ή όταν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ, παρόλο που ξέρει ότι έτσι θα καθυστερήσει και ότι η δουλειά του θα τελειώσει πολύ αργότερα.
Κρατάει τις φωτογραφίες τους στο πορτοφόλι του. Μαζεύει τις ζωγραφιές τους και τις εργασίες απ’ το σχολείο για να μην χαθούν ή πεταχτούν.
Η μάσκα που φόραγε όταν ήταν δίπλα μου στην αίθουσα τοκετού είναι ακόμα φυλαγμένη σε ένα κουτί.
Μόλις έγινε πατέρας, επέλεξε να γίνει “μπαμπάς” -τα κατάφερε και με το παραπάνω! Ακόμα και όταν γεννήθηκε ο μικρότερος γιος μας, εκείνος ήταν δίπλα μας, και έκανε τα πάντα για να δείξει στον μεγάλο μας γιο ότι τον αγαπάμε τον ίδιο, ότι δεν είναι λιγότερο σημαντικός για εμάς και ότι δεν πρέπει να αισθάνεται παραγκωνισμένος.
Τώρα έχουμε δύο δραστήριους γιους, ο ένας πέντε και ο άλλος δύο ετών. Ακολουθούν τον μπαμπά τους παντού. Βγαίνουν μαζί για τις δουλειές του, πλένουν μαζί το αυτοκίνητο, “μαστορεύουν”.
Όταν χρειάζεται τους πειθαρχεί με τον δικό του τρόπο, τους επιδοκιμάζει όταν τα καταφέρνουν, τους δίνει δύναμη όταν σκέφτονται να το “βάλουν κάτω”. Τον παίρνουν τηλέφωνο όταν δεν είναι μαζί μας, τον φωνάζουν όταν δουν μια κατσαρίδα στο δωμάτιό τους για να τους “σώσει”.
Βάζουμε για ύπνο τα παιδιά εναλλάξ με αγκαλιές και παραμύθια!
Τα παιδιά μου μαθαίνουν ότι η μοναδική υποχρέωση του μπαμπά τους δεν είναι να δουλεύει και να συντηρεί την οικογένειά του. Δεν είναι να τα μαλώνει όταν κάνουν σκανταλιές ή να τους δίνει ένα βιαστικό, πρωινό φιλί για καλημέρα.
Μαθαίνουν πώς είναι να είσαι “σωστός” πατέρας. Σίγουρα, κάποιες υποχρεώσεις τις αναλαμβάνω μόνο εγώ, όπως υπάρχουν και υποχρεώσεις που αναλαμβάνει μόνο εκείνος. Αλλά επειδή τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο, με βοηθά όταν του το ζητήσω ή όταν βλέπει ότι το χρειάζομαι.
Υπάρχουν πράγματα που εγώ κάνω καλύτερα και πράγματα που τα φέρνει τέλεια εις πέρας εκείνος. Αυτό σημαίνει να είσαι γονιός, αυτό σημαίνει να είσαι σύντροφος.
Γι’ αυτό το λόγο, σ’ ευχαριστώ! Είμαι ευγνώμων που είσαι ο μπαμπάς που ονειρευόμουν για πατέρα των παιδιών μου, όταν κοιτάω γύρω και βλέπω πολλούς άντρες που δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στον ρόλο τους.
Σ’ ευχαριστώ γιατί παρηγορείς τα παιδιά μας όταν κλαίνε. Σ’ ευχαριστώ που έχεις την υπομονή να κάνεις τον “υπερήρωα” κάθε φορά που στο ζητάνε. Σ’ ευχαριστώ που δείχνεις στους γιους μας πώς είναι ένας “σωστός” άντρας.
Ένας άντρας που αγαπάει, νοιάζεται και προστατεύει την οικογένειά του.
Ένας άντρας που θέλει να είναι κάθε λεπτό δίπλα στα παιδιά του.
Και πρέπει να παραδεχτώ, ότι στα μάτια μου ποτέ δεν ήσουν πιο γοητευτικός και πιο σέξι από τότε που σε είδα να συγκινείσαι όταν έφερα στον κόσμο τα παιδιά μας, όταν άλλαξες για πρώτη φορά την πάνα του γιου μας, όταν τον πρόσεχες την πρώτη φορά που έκανε εμετό, όταν έτρεχες σ’ όλο το σπίτι για να παίξεις κυνηγητό με τα παιδιά.
Είσαι τόσο όμορφος όταν μαθαίνεις στο μικρό μας γιο ποδήλατο, όταν βοηθάς το μεγάλο μας παιδί στα μαθήματά του και όταν αποκοιμιέσαι στον καναπέ αγκαλιά και με τους δύο.
Μπορεί να μην βλέπουμε πάντα την κάπα σου, αλλά για μένα και για τα παιδιά θα είσαι πάντα ο ήρωάς μας.
Για μένα και για τα παιδιά, θα είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου!»
Διαβάστε ακόμη: Μοντέρνοι καιροί, μοντέρνοι μπαμπάδες
