Summertime sadness, madness & dadness…

Δεν πρόλαβαν να ξετσουτσουνίσουν οι καλοκαιρινές άδειες και μου αρχίσατε τις παραλίες με τα mojito και τα κορμιά τα υπερμαυρισμένα από το λάδι! Ένα σας λέω, και βάλτε το καλά στο μυαλό σας! Δε ζηλεύω. Δε ζηλεύω…

γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου

Και για να κάνω ακόμα περισσότερους εχθρούς (γιατί αυτοί που έχω δεν μου φτάνουν, μου περισσεύουν κάποιες μέρες κενές), ας σας πω κι εγώ από τη μεριά μου κάποια πράγματα. Τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ διακοπές: Αγαπημένοι και Αγαπημένισσες (που λέει και ο Μαραβέγιας και πολύ μου αρέσει – και η έκφραση και ο Μαραβέγιας, όχι σαν άντρας, σαν τραγουδιστής – είμαι και ιδιότροπος βλέπετε, το ένα μου ξινίζει το άλλο μου βρωμάει), λοιπόν, για μένα διακοπές δεν είναι το να κουβαλάς τουρλόκωλος μέσα στο λιοπύρι όλη τη διαζευγμένη προίκα σου σε μία παραλία, οργανωμένη κατά τα άλλα, για να περάσεις όμορφα. Διακοπές δεν είναι οργανωμένη παραλία, αλλά ούτε και κάμπινγκ οργανωμένο, αλλά πολύ περισσότερο, διακοπές δεν είναι με τίποτα όμως, ούτε το ελεύθερο κάμπινγκ. Ούτε το πολύ αντιηλιακό, ούτε τα γυαλιά ηλίου που σετάρουν με σαγιονάρα και beachwear, ούτε σχεδόν το μπάνιο στη θάλασσα είναι διακοπές. Αυτά είναι παραθέριση…

Διακοπές θα μπορούσε να είναι μία ανοργάνωτη παραλία, με μία καλή και πολυπληθή παρέα φίλων ή γνωστών, με δέντρα οπωσδήποτε κοντά στο κύμα, και με θερμοκρασία που δεν ξεπερνάει τους 30 βαθμούς. Το μπάνιο στη θάλασσα δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό, εκτός κι αν πρόκειται για παιχνίδια θαλάσσης ή θαλάσσια σπορ, που παρόλο που δεν είμαι φαν, καταλαβαίνω πως γράφουν στην κάμερα της μνήμης ωραία κλιπάκια.

Διακοπές είναι σίγουρα οτιδήποτε σημαίνει απόσταση από το «στήσιμο» και το τρέξιμο της καθημερινότητας. Διακοπές είναι χάσιμο. Και χάσιμο κατά τη γνώμη μου, μπορεί να συμβεί μόνο εκεί που θεωρητικά κανείς δεν μπορεί να σε ανακαλύψει για να σε ενοχλήσει, πέρα από αυτούς που επιλέγεις εσύ. Διακοπές για μένα φίλοι μου είναι το σκηνικό ενός μαγευτικού ελληνικού νησιού τον Απρίλιο ή τον Μάιο ή τον Οκτώβριο (καλά, θα το κάνω από Σεπτέμβρη, γιατί μου ξεσηκώνεστε βλέπω…). Από Ιούνιο μέχρι Αύγουστο, διακοπές μπορεί να είναι μόνο ένα ταξίδι σε μία άλλη χώρα, μόνο ο αστικός τουρισμός για μένα μπορεί να είναι καλοκαιρινές διακοπές. Και ζεις το ρυθμό μίας πόλης του εξωτερικού, σε μέρες εργάσιμες, που κανονικά εσύ θα δούλευες, αλλά είσαι διακοπές, όμως εκείνοι εκεί δουλεύουν, και είναι καλοκαίρι, και για να δούμε πώς ζούνε αυτοί οι άνθρωποι, η αγορά τους, το κέντρο τους, τα καφέ τους, τα μπαράκια τους μέσα στην καλοκαιρινή καθημερινότητά τους. Διακοπές είναι σίγουρα οι μέρες που μπορείς να κοιμηθείς το μεσημέρι, που μπορείς να ξυπνήσεις το απόγευμα ότι ώρα θέλεις, που μπορείς να ξενυχτήσεις όσο θέλεις, αλλά που το πρωί θα είσαι πάλι μάχιμος στην ενεργή δημοσιογραφία σου στους δρόμους της πόλης για να ζήσεις τον παλμό. Διακοπές δεν είναι να ξυπνάς στη μία το μεσημέρι. Αυτό είναι να ρίχνεις άκυρο στις μέρες που έχεις για διακοπές!

Ξέρω πως οι εποχές δεν ευνοούν για τέτοιες αποδράσεις, η ξεκούρασή μας είναι μία φορά το χρόνο ή τα δύο χρόνια και συνήθως συνδυάζεται με τα μπάνια του παιδιού, την επίσκεψη στο χωριό και πολλές άλλες παρόμοιες λύσεις λόγω συνθηκών. Αλλά αν ίσως κάποιοι από εσάς, δεν πάτε πουθενά και αυτό το καλοκαίρι, σας μιλάω εντελώς ειλικρινά δείτε το λίγο διαφορετικά…

Έζησα εννιά χρόνια στην Αθήνα, ίσως μάλιστα έζησα ακριβώς αυτό που λέμε «τα καλύτερά μου χρόνια» ηλικιακά στην Αθήνα. Την πρώτη χρονιά ήταν οι Ολυμπιακοί, οπότε δεν έχω λόγια να πω το πόσο όμορφη ήταν η Αθήνα εκείνο το καλοκαίρι, αλλά και τη δεύτερη και την τρίτη χρονιά δεν μπόρεσα να φύγω Δεκαπενταύγουστο διακοπές και το πήρα πολύ βαρέως. Και ξαφνικά ανακάλυψα πόσο μαγευτική πόλη μπορεί να γίνει η Αθήνα. Όλες τις επόμενες χρονιές επέλεξα να μην λείπω ποτέ Δεκαπενταύγουστο από την πρωτεύουσα. Το μόνο που ήταν στενάχωρο ήταν ότι απουσίαζαν σχεδόν όλοι οι φίλοι μου, αλλά όσοι ήμασταν εκεί ζήσαμε μία Αθήνα που δεν ξέρω αν ποτέ την αντιληφθεί κανείς που λείπει κάθε χρόνο την ίδια περίοδο.

Διακοπές λοιπόν για μένα είναι μία εβδομάδα να μην χορταίνει το μάτι μου να γεμίζει με νέες όμορφες εικόνες ίσως από τα ίδια μέρη, στα στενά ή τις λεωφόρους της πόλης, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό (εντάξει, το ομολογώ, προτιμώ το εξωτερικό κυρίως για την αίσθηση του ανεξερεύνητου, του άγνωστου και της πρόκλησης που δημιουργεί το φράγμα της γλώσσας. Εκεί ακριβώς είναι που ζεις την κουλτούρα των λαών στην καθημερινότητά τους, το πόσο φιλόξενοι ή ευγενικοί είναι με έναν ξένο, πόσο πονηροί στις πωλήσεις τους και πολλά άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια του παζλ των πολιτισμών).

Αν λοιπόν δεν μου βγει κάποιο ταξιδάκι στο εξωτερικό, το καλοκαίρι δεν το αντέχω. Δεν την παλεύω καθόλου. Και μόλις ο υδράργυρος περάσει τους 30 βαθμούς, θέλω να πέσω σε θερινή νάρκη και να ξυπνήσω με τα πρωτοβρόχια. Τέτοιος είμαι. Και όταν το θερμόμετρο πάρει την κατηφόρα, κάπου στους 20κάτι βαθμούς του, μπορώ να κάνω ένα μικρό deal μαζί του για καμία εκδρομή σε κάποιο νησάκι. Για παράδειγμα, στη Μάλτα…

Διαβάστε περισσότερα στο blog Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου