Carrie Saindon Photography
Εχθές πήγα να πάρω παιχνίδια στη βαφτιστήρα μου. Σε γνωστό μεγάλο πολυκατάστημα. Με είχε κατακλύσει η Χριστουγεννιάτικη διάθεση, η γλύκα της μικρής μου βαφτιστήρας που με κάθε τι ενθουσιαζόταν και μέσα σε 10 λεπτά είχαμε βάλει στο καρότσι 3 παιχνίδια.
Την ιστορία μας έστειλε η Α.Δ
Και κάπου εκεί έγινε κάτι που με συγκλόνισε. Είδα δύο μικρά κοριτσάκια μπροστά στον διάδρομο με τα κοριτσίστικα παιχνίδια, να κρατούν η καθεμιά τους από ένα κουτί μιάς κούκλας και να συζητούν όλο θαυμασμό.
“Κοίταξε, πόσο αξιαγάπητη είναι αυτή εδώ..” (η λέξη αξιαγάπητη μου ακούστηκε τόσο ιδιαίτερη ως χαρακτηρισμός, μιας και η ηλικία τους ήταν το πολύ 7 ετών).
Της παρατηρούσα προσεκτικά και γρήγορα αναρωτήθηκα γιατί είναι μόνες τους (η γιαγιά τους είδα αργότερα ότι ήταν σε διπλανό διάδρομο), αυτό που με συγκλόνισε είναι ο διάλογος που ακολούθησε.
“Μαρία, να την πάρουμε την κούκλα;”
“Όχι, γιατί δεν έχουμε χρήματα”
“Μα, είναι Χριστούγεννα και δεν θα ζητήσω τίποτα άλλο”
“Δεν έχουμε χρήματα”
“Έχω τα 10ευρώ από τον κουμπαρά μου”
Ακουλούθησε σκέψη και σιωπή καθώς κοιτούσαν τις κούκλες.
“Τελικά, δεν την θέλω. Να πάρουμε τις παντόφλες της μαμάς και μία σοκολάτα;”
“Ναι!!!!!!!!!”
Κι άφησαν την κούκλα. Και έτρεξαν στη γιαγιά να της πουν τι σκέφτηκαν.
Βούρκωσα. Να μου πεις γιατί; Ε, γιατί όταν βλέπεις μικρά παιδιά να σκέφτονται τον άλλον περισσότερο από τον εαυτό τους ε, σου φέρνει κόμπο.
Πήρα αγκαλιά τη βαφτιστήρα μου και της ζήτησα να αφήσουμε το ένα παιχνίδι και να το χαρίσει σε αυτά τα κορίτσια.
Περίμενα ότι θα γκρινιάξει, όμως με κοίταξε όλο χαρά και μου είπε,
“Νονά θα κρατήσω μόνο ένα. Να πάρει ένα το κάθε κορίτσι.”
Κι αυτό κάναμε. Τρέξαμε όλο χαρά στο ταμείο τις αγοράσαμε και γράψαμε μία κάρτα με “Χρόνια πολλά και ευχή”.
Πήγαμε στη γιαγιά και με τρομερό άγχος μην αισθανθεί προσβολή της έδωσα τα δώρα και της είπα να μη νιώθει άσχημα καθόλου.
Βούρκωσε και με ευχαρίστησε βουβά. Οι μικρές με κοιτούσαν με βλέμμα απορίας. Έσκυψα και τους ζήτησα όταν μεγαλώσουν να κάνουν το ίδιο αν το αισθανθούν.
Φύγαμε τρομερά χαρούμενες. Δώσαμε χαρά με κάτι τόσο “μικρό”. Η βαφτιστήρα μου φτάνοντας σπίτι είπε στην αδερφή μου: “Μαμά, νιώθω τόσο χαρούμενη” . Αυτό ήταν αρκετό για εμένα.
