Μία ταινία για έναν διαφορετικό μπαμπά, μία ασυνήθιστη οικογένεια και έναν τρόπο ζωής που μας βάζει σε σκέψεις…
Η κριτική που ακολουθεί είναι της Σταυρούλας,
Ταινία στο σπίτι για εμένα σημαίνει ξεκούραση, χαλάρωση και… ποπκορν.
Σας έχει τύχει να πετύχετε μία ταινία στην τηλεόραση που, μάλλον, αν βλέπατε τον τίτλο της στο dvd club δεν θα την επιλέγατε ποτέ; Σας έχει τύχει δε, αφότου τη δείτε να πείτε wow; Αυτό είπα όταν είδα μία Κυριακή το Captain Fantastic.
Δεν είμαι ειδική στην κριτική ταινιών αλλά η γνώμη μου είναι πως η ταινία ήταν υπέροχη.
Η περιγραφή της ταινίας:
Βαθιά μέσα στο δάσος, ένας πατέρας μεγαλώνει τα έξι παιδιά του με ένα αυστηρό σωματικό και πνευματικό πρόγραμμα εκπαίδευσης, θέλοντας να τους δώσει την ευκαιρία να έχουν την πιο αγνή και ουσιαστική παιδική ηλικία, μακριά από τη σύγχρονη κοινωνία. Όταν ο πατέρας αναγκαστεί να οδηγήσει την οικογένεια μακριά από τον παράδεισό τους και να μπουν μαζί στον κόσμο, όλες του οι απόψεις σχετικά με το τι πρέπει να είναι ένας γονιός θα αλλάξουν.
Η δική μου περιγραφή:
Ο Βίγκο Μόρτενσεν, Άραγκορν, πρωταγωνιστής της ταινίας ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα που στην καθημερινή μας κοινωνία αν τον γνώριζα θα ένιωθα άβολα. Γιατί όμως, να πάρει, να αισθανθώ άβολα με την επιλογή του, να μεγαλώσει τα παιδιά του μακρυά από τον παράλογο και εμετικό πολλές φορές υλισμό; Γιατί να αισθανθώ άβολα με την αυθόρμητη συμπεριφορά τους, γιατί να αισθανθώ άβολα όταν εκφράζονταν ελεύθερα για οποιοδήποτε ζήτημα;
Γενικώς η ταινία είναι περίεργη και φυσικά το τέλος είναι στρογγυλό και προσφέρει κάθαρση.
Οι κριτικοί κινηματογράφου εκφράζουν διάφορες απόψεις αλλά η δική μου είναι να τη δέιτε.
Όποια ταινια προσφέρει τροφή για σκέψη και συζήτηση είναι άξια να τη δεις.
Πατήστε εδώ για να δείτε το τρέιλερ (το οποίο αδικεί την ταινία).
