Η ταινία της εβδομάδας: Nebraska

rsz_nebraska

Ένα τρυφερό και ανθρώπινο αριστούργημα. Να τι είναι η τελευταία ταινία του ελληνικής καταγωγής Αλεξάντερ Πέιν με πρωταγωνιστή έναν εξαιρετικό Μπρους Ντερν.

(Από τον Πάνο Λιάκο)

Ο Μπρους Ντερν, λοιπόν, υποδύεται τον Γούντι, έναν ηλικιωμένο που λαμβάνει στην ταχυδρομική του θυρίδα ένα γράμμα που τον πληροφορεί ότι δήθεν κέρδισε 1.000.000 δολάρια και ότι πρέπει να πάει για να τα παραλάβει από τη Νεμπράσκα.

Ο ίδιος φαίνεται να είναι στην αρχή της γεροντικής άνοιας και την έχει ”ψωνήσει” με τη συγκεκριμένη επιστολή. Οι δικοί του τον προειδοποιούν ότι το γράμμα που έλαβε δεν είναι τίποτε άλλο από φτηνό διαφημιστικό κόλπο εταιρείας ή τέχνασμα εξαπάτησης αγαθιάρηδων ανθρώπων.

Ο γέρος όμως το έχει βάλει πείσμα να πάει στη Νεμπράσκα. Ξεκινάει το ταξίδι πότε με τα πόδια καταλήγοντας στο αστυνομικό τμήμα και πότε προσπαθεί να φτιάξει το σαραβαλιασμένο φορτηγάκι του για να ξεκινήσει υποτίθεται το ταξίδι του.

Ο ένας από τους δυο γιους του, εντέλει, αποφασίζει να μεταφέρει ο ίδιος τον πατέρα του στη Νεμπράσκα και βρίσκει να περάσει μαζί του περισσότερο χρόνο μιας και μαθαίνουμε ότι δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερα καλές σχέσεις και ότι ο πατέρας από τα νιάτα του υπήρξε αλκοολικός.

Έτσι ξεκινάει ένα ταξίδι στην καρδιά της Αμερικής όπου δίνεται η ευκαιρία στους δυο κεντρικούς ήρωες να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο με τον τρόπο τους.

Επίσης δίνεται η ευκαιρία στους θεατές να συνειδητοποιήσουν ότι η ταινία δεν πραγματεύεται μονάχα το ζήτημα του περάσματος του χρόνου από πάνω μας και του δικαιώματος στο όνειρο αλλά είναι και μια ταινία που μιλά για την κρίση.

Η υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία επιλέγεται σκοπίμως από τον Πέιν αλλά και τον διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ (προτάθηκε και για το Όσκαρ) για να τονιστεί η μελαγχολία που έχει κατακάτσει πάνω από τα κεφάλια των διάφορων χαρακτήρων που συναντούν οι ήρωες στη διαδρομή τους και κυρίως όταν φτάνουν στη γενέτειρα του πατέρα, το Χόρθορν.

Άνθρωποι οι οποίοι φαίνεται να έχουν παραιτηθεί από τη ζωή, βιοπαλαιστές που τα βγάζουν πέρα με το ζόρι, παραβατικοί νεανίες αλλά και συγγενείς και φίλοι που είναι έτοιμοι να πέσουν και να κατασπαράξουν την υποτιθέμενη περιουσία που κερδίζει ο χαρακτήρας του Μπρους Ντερν.

Έτσι,ηθογραφείται μια Αμερική που σαπίζει όλο και πιο πολύ και οι άνθρωποί της γίνονται όλο και πιο ζηλόφθονες (το ίδιο βέβαια ισχύει και σε παγκόσμια κλίμακα πλέον).

Το πιο ενδιαφέρον σχετικά με την ταινία είναι το γεγονός ότι δεν περνάει με κάποιον δασκαλίστικο τρόπο την ουσία της, κουνώντας μας το δάχτυλο. Απλά μας παρουσιάζει τα γεγονότα και άλλοτε μας συγκινεί, άλλοτε μας κάνει να γελάμε αλλά και να αισιοδοξούμε βλέποντας ένα τέτοιο φινάλε.

Ακόμη, είναι μια ταινία που θέλω οπωσδήποτε να ξαναδώ αλλά σε διαφορετικές ηλικιακές μου φάσεις. Αλλιώς αισθάνεται κανείς στα 20 βλέποντας αυτή την ταινία, αλλιώς φαντάζομαι αν είναι στα 30 και αλλιώς στα 60.

Ο Μπρους Ντερν δικαίως κερδίζει την υποψηφιότητα για Όσκαρ (τόσο πειστικός, κωμικός και ταυτόχρονα δραματικός είναι που σου έρχεται με το τέλος της ταινίας να χαϊδέψεις τα γκρίζα μαλλιά του) ενώ δίπλα του ξεχωρίζει στο ρόλο της γυναίκας του η Τζουν Σκουίμπ (υποψήφια στα φετινά Όσκαρ για το Β’γυναικείο ρόλο) που συνεχώς γκρινιάζει στον άντρα της επειδή εκείνος αρχίζει και τα χάνει ενώ όποτε της δίνεται η ευκαιρία κουτσομπολεύει για το παρελθόν.

Πολλές κωμικές ατάκες εκτοξεύονται από το στόμα της. Ατάκες όμως με φροντισμένο το χιούμορ και τοποθετημένη την ειρωνεία στα κατάλληλα σημεία.

Πρόκειται για μια ταινία που μόνο τρυφερά αισθήματα θα σας κάνει να έχετε μετά το πέρας της ενώ αν την παρακολουθήσετε μαζί με τον πατέρα σας θα συγκινηθείτε (ακόμη περισσότερο) και έπειτα ίσως τον κοιτάξετε με ακόμη παραπάνω στοργή από ότι πριν.

Ακόμη: 

22-tainies

 

πηγή: kritiki-gr.blogspot.gr